Het zijn drukke tijden voor de Belgische jazzpianist Jef Neve. Niet alleen concerteerde hij vorig jaar mei, samen met het Brussels Philharmonic, een fraai en met lof overladen klassiek concerto, waar hij in totaal 2 jaar aan geschreven had, en maakte hij de soundtrack voor de cultfilm hit De Helaasheid Der Dingen, naar het boek van Dimitri Verhulst. Hij is daarnaast, vanaf de herfst van vorig jaar, bezig aan een doorlopende tour met de uit New York afkomstige jazzzanger Jose James met repertoire van de legendarische saxofonist John Coltrane. De mannen maakten, in de ‘verloren’ tijd tussendoor, ook nog even het prachtalbum For All We Know, vol sober uitgevoerde American standards. Het album werd met lovende kritieken overladen en ook rond het album werd volop de wereld over getrokken.

Vervolgens zag er ook eindelijk een album het licht van zijn groove band GrooveTHing, waarin Jef al jaren de Hammond speelt en ook de geweldige saxofonist Nicolas Kummert plaats heeft. Ook werkte hij tot de zomer aan de zeer goed beluisterde radio jazzshow op Klara radio waarvoor hij ook een dubbele compilatie-cd maakte. Je zou bijna vergeten dat hij ook nog een trio heeft waarmee de afgelopen jaren de wereld over trok en furore maakte. Het trio waarmee Neve zijn naam als meeste veelbelovende Europese jonge jazzpianist opbouwde. Na het laatste trio-album Soul In A Picture in 2008 en de tour die daarop volgde, nam Neve de tijd om zijn eerder genoemde zijprojecten te doen. Met het nieuwe album Imaginary Road doorbreekt Neve met zijn trio de stilte. Met nieuwe bassist, de Nederlandse in New York wonende, Ruben Samama, die oudgediende Piet Verbist vervangt, en natuurlijk drummer Teun Verbruggen is het trio op volle kracht terug. We ontmoetten Neve in een cool Italiaans restaurant in Brussel om uitgebreid over zijn laatste jaar en het nieuwe album te spreken.

For All We Know en Klara

WiM: Zoveel projecten, waar haal je de tijd vandaan?
(lacht..) Dat weet ik soms zelf ook niet meer. Het lijkt wel of ik 24 projecten aan het doen ben en ze allemaal in goede banen moet leiden. Albums maken is op zich geen probleem qua tijdschema’s, dat is gewoon inplannen, maar het toeren vereist vervolgens dan weer een enorme planning. Het Coltraneproject met Jose was een fantastische ervaring en kwam op het juiste moment maar met het album For All We Know kwam er zoveel belangstelling los dat we over de hele wereld kunnen spelen. We hebben al een mooie Amerikaanse tour gedaan en ook veel in Europa gespeeld en we gaan nog veel meer doen, maar eerst gaat Jose nu aan zijn derde album werken omdat zijn platenlabel (Brownswood Recordings) daar om vraagt. Ik had eigenlijk het najaar voor Jose en de For All We Know optredens vrij gehouden maar dat kan ik dus nu weer met andere optredens vol gaan plannen (lacht..)

WiM: Je hebt Jose via Klara leren kennen hè?
Inderdaad kwam Jose langs bij de radioshow om songs van zijn debuut The Dreamer te komen spelen. Ik was gelijk verkocht toen ik zijn stem hoorde. Nadat hij vervolgens mijn werk hoorde en enthousiast werd spraken we af goed contact te houden. Zo deden we samen een tv show in België die op veel enthousiasme kon rekenen. Toen bij een concert in Brussel vervolgens zijn pianist uitviel hielp ik hem uit de brand. We bleken elkaar muzikaal steeds heel goed aan te voelen. Het logische vervolg was dat we met elkaar de studio indoken om songs op te nemen. We hadden eigenlijk maar 1 dag studio en hebben toen heel veel opgenomen. Die dag-opnamen verliepen zo goed dat het legendarische jazzlabel Impulse interesse toonde. Opvallend omdat zij al heel lang geen albums meer hadden uitgebracht. For All We Know werd gelijk wereldwijd uitgebracht en bleek voor zowel Jose als mij een geweldige opstap naar een nog groter publiek. De tour is een doorlopende geweldige ervaring die ons op plekken brengt waar we nog nooit geweest zijn.

WiM: De radioshow op Klara is ondertussen gestopt zo heb ik begrepen?
Helaas wel ja. Ik was nog heel erg veel van plan. Het was een geweldige manier om artiesten langs te krijgen en samen mee te spelen. En daarnaast was het te gek om mooie jazzcomposities, zowel nieuw als oud, vloeiend in een programma aan elkaar te rijgen. Ik heb nog wel een dubbelalbum rondom de show mogen samenstellen maar vlak voor de zomer hebben we onze laatste show gemaakt. Met de show stoppen was vooral ook zo jammer omdat we het idee hadden een jong publiek voor jazz geïnteresseerd te krijgen. Ook in België zetten de bezuinigingen door in de druk om nog hogere luistercijfers.

WiM: Toch heb ik altijd het idee dat er veel jonge mensen naar je concerten komen..
Daar heb je helemaal gelijk in en daar ben ik ook heel blij mee. Maar qua radio is er voor het jazzpubliek ook in België maar heel weinig te vinden. Vandaar dat ik het zo te gek vond om dat programma voor Klara te maken. Om van jongeren te verwachten dat ze het internet afstruinen naar goede jazz is best heel veel gevraagd. Met ons programma gaven we ze een handleiding naar wat er zoal is en welke muzikanten belangrijk voor de ontwikkeling van jazz zijn geweest en zijn. Ook voor mij is er nog zoveel te ontdekken en dan ben ik er dag in dag uit mee bezig. Ik ben blij dat ik in mijn muzikale opleiding aan heel erg veel jazz ben blootgesteld. Het maakt mij als muzikant beter om te horen wat andere muzikanten voor mij hebben gedaan.

Trio

WiM: Jullie hebben qua trio een herstart gemaakt, zo lijkt het.
Natuurlijk hebben we de afgelopen jaren nog met elkaar gespeeld en concerten gegeven, maar mede doordat ik andere projecten wilde doen, en mezelf als muzikant weer wat verder op wilde duwen, wat het inderdaad wat rustiger. Daarnaast speelde mee dat Teun (drummer van het JNT) en ik het idee hadden dat met Piet (Verbist, de oude bassist van het Jef Neve Trio) de rek er een beetje uit was en we onszelf opnieuw moesten gaan uitvinden als trio. Piet speelde nog wel steeds in ons trio maar we waren al op zoek naar een andere bassist, zoals hij wist. Luister goed, ik heb heel groot respect voor Piet en hij is een geweldige bassist, maar Teun en ik wilden in een richting verder die Piet gewoon als muzikant niet zo lag. Voordat zoiets een rem gaat worden, zijn we naar een andere bassist gaan uitkijken en uiteindelijk kwam Teun met Ruben op de proppen en daar zijn we heel blij mee. We zijn echt een nieuwe, avontuurlijke, weg ingeslagen.

WiM: Jullie hebben voor het nieuwe album gelijk een andere voorbereiding getroffen als voor de vorige albums.
We hebben inderdaad eerst 2 dagen in een studio in Heist-op-den-berg (de Turtle Power studio’s) doorgebracht om de kleur van de songs voor het nieuwe album te bepalen. We wilden voor het nieuwe album nieuwe geluiden zoeken die bij de klanken van de songs passen. Je weet dat Teun en ik altijd al met extra klanken bezig zijn die we niet uit onze instrumenten kunnen halen. Teun zie je natuurlijk op het podium ook altijd stoeien met van alles en nog wat (deksels, bestek, schelpen etc…). Voor het nieuwe album hebben we allerlei soundscapes verzameld die onder de composities verstopt zitten. Juist die laag onder de composities vindt ik op het nieuwe album zo spannend. Het betekend dat er steeds weer wat nieuws te beluisteren valt. In dit geval kan ik je ook aanraden het album gewoon heel hard te draaien (..lacht..) en om eens met de koptelefoon te beluisteren.

WiM: Waar komt de albumtitel Imaginary Road vandaan?
Op de vorige albums putte ik voor het schrijven van de composities uit eigen ervaringen. De titels verwijzen daar ook veelal naar. Voor het nieuwe album heb ik een denkbeeldige wereld in gedachten genomen. Een wereld waarin het onderbewuste een grote rol speelt, waarin zaken niet duidelijk zijn te benoemen. Dat kan te maken hebben met wat je van mij denkt zonder het te vragen of andersom. Maar ook hoe iets eruit zou kunnen zien wat je nog nooit eerder gedaan hebt. De verbeelding is een mooi ding en ik wilde daar optimaal uit putten. Het geeft, voor mij, de composities een andere kleur mee.

WiM: Nieuwe bassist Ruben Samama speelt gelijk een belangrijke rol binnen het trio.
Vanaf het allereerste moment dat Ruben met ons speelde voelde ik dat het goed zat. Zijn manier van spelen en composities benaderen voelde bijna onwerkelijk. Ruben is nog maar 25 jaar maar heeft al een hele studie achter de rug, is al naar New York gegaan om daar te gaan wonen en werken. Hij heeft voor zijn leeftijd gewoonweg heel veel bagage en hij is daarnaast een geweldige bassist. Met zijn talent moet hij echt wereldberoemd kunnen worden en dat zeg ik echt niet omdat hij bij mij in het trio speelt (lacht..). Bij de opnamen van het nieuwe album hadden we met z’n drieën zo’n goede klik dat de composities groeiden terwijl we ze speelden. Omdat ik vlak na de opnamen weer met Jose op tour ging heb ik Ruben gevraagd de opnamen mede te mixen en produceren. Het vertrouwen dat het helemaal goed zou komen is optimaal bewaarheid gebleken. Dus hij kan niet alleen geweldig spelen, is een geweldig persoon om mee samen te werken maar kan ook nog eens produceren (lacht..).

WiM: Hij brengt het trio op jullie nieuwe album naar grote hoogten.
Ruben heeft ons aan het werk gezet. Zowel Teun als ik merkten dat we weer harder aan de bak moesten. Ruben heeft veel ambitie in zijn spel en daar wilden wij volledig in mee gaan. We trokken elkaar daarmee steeds naar een hoger plan. Ruben is ook ambitieus in componeren en bracht voor het nieuwe album twee eigen composities aan. Twee prachtige composities. Ook daar was ik erg blij mee omdat ik voorheen alle composities binnen bracht. Vanuit een ander instrument componeren betekent dat je als pianist ook weer even je eigen spel moet overdenken. Een erg prettig proces. Het geeft gelijk de ambitie van Ruben binnen dit trio aan dat hij met eigen composities aankwam. Hij wil er volledig voor gaan.

WiM: Sommige composities op het album klinken soms bijna als een trip…
Dat is goed om te horen. Het leek wel of we soms zo in de composities bleven hangen dat we er geen einde aan wilden maken. Blij dat, dat als een trip overkomt en niet als irritant (.lacht..). Grappige anekdote is dat bij het album slotnummer Endless DC de sound engineer een achtergrondgeluid dat de eigenlijke basis voor de compositie is, vergat uit te zetten zodat we maar door bleven gaan. Het voelde als een trance waar we in terecht kwamen en ik denk dat dit voor de luisteraar net zo moet voelen. We hebben met Imaginary Road echt een ander album gemaakt vind ik. Weer een stuk verder weg van datgene waar we mee zijn begonnen zo’n acht jaar terug en dat voelt geweldig. We hebben echt een nieuwe start gemaakt.

Op de terugweg van Brussel naar Nederland zet ik het nieuwe album op. Hard. En verbaas me er over hoe groots het trio gegroeid is. Hoewel het een vermoeiende dag is geweest vol interviews, voel ik de energie in me terug stromen. Terwijl de donkere wegen onder me doorglijden worden mijn oren gepulseerd door de warme pianoklanken van Jef in Sofia en Saying Goodbye On A Small Old Ugly White Piano. De briljante power jazztrack For The People, een instant liveklassieker die de grote nieuwe drive van het trio optimaal laat horen, laat me dan weer veel te hard rijden. Albumafsluiter From The Very Deep/Endless DC brengt me bijna in trance met zijn extatische einde. Prachtig!!! Lange afstanden ’s nachts rijden betekent vaak doorjakkeren om snel thuis te zijn. Vanavond heb ik dat niet. Met Imaginary Road in de speler zou ik nog uren verder kunnen.