Het tiende album van Mogwai As The Love Continues mag met recht een nieuwe mijlpaal in hun oeuvre genoemd worden. Met een overschot aan geweldige albums binnen hun 26-jarig bestaan mag dat een absolute bevestiging van hun grootheid genoemd worden. Vlak voor het album in de Nederlandse winkels komt te liggen spraken we met Barry Burns die door Covid in Glasgow vast zit terwijl Berlijn eigenlijk zijn echte thuisplek is’.

‘Wij hebben maar gedeeltelijk last gehad van het coronajaar 2020’, zo vertelt hij. ‘Het afgelopen jaar hadden we gereserveerd om een nieuw album te schrijven en op te nemen, dus dat jaar was sowieso qua optredens al weggevallen. Toen we einde van vorig jaar de releasedatum van het nieuwe album planden hadden we al wel het idee dat het coronavirus al verder weg zou zijn dan het nu is. Onze tour gaan we dus pas starten na de zomer. Wel hadden we natuurlijk de problemen die een album opnemen in tijden van een pandemie met zich meebrengt. Zo mochten we eerst niet met elkaar in de studio zijn en daarnaast hadden we het probleem dat onze producer Dave Fridmann (reeds sinds hun tweede album Come On Die Young (1999) als producer bij de band betrokken) vanuit zijn thuisplek in Amerika niet over kon komen. Uiteindelijk heeft hij met allerlei high-tech beeldschermen en volledig inkijk in de studio waar we bezig waren het opnameproces kunnen leiden. Een wel heel bizar proces maar het is wonder boven wonder geslaagd. Misschien omdat hij nu in alle rust, zonder ons rumoer erbij en de drukte van een studio, veel meer in het geluid kon zitten. Zich echt concentreren om ons geluid het allerbest vast te leggen.’

‘Wij zijn een band die in de oefenruimte haast ongemerkt onze songs smeden. Meestal zijn het Stuart (Braithwaite (gitaar, bas) en ik die met ideeën voor nieuwe songs aankomen en die we als band uitwerken. Meestal gaat dat zonder overleg, we praten nooit echt over onze songs eigenlijk. Stuart en ik spelen het motief of idee voor en daar vandaan voegen de andere instrumenten zich binnen de song gedurende het spelen en kijken we waar we uitkomen. Heel intuïtief eigenlijk dus en eigenlijk precies zoals we dat vanaf het begin altijd al doen. De electronics voegen we er dan laten nog wel aan toe. We hebben altijd meer ideeën dan dat we op kunnen nemen dus iemand als Dave kunnen we in het proces van een nieuw album prima gebruiken. Ook voor onze nieuwe album hebben we Dave alle stukken voorgespeeld, ook de schetsen. Sommige van die schetsen vond hij zo goed dat hij wilde dat we ze uit zouden werken om op het nieuwe album te kunnen zetten. En dat is dus ook zo gekomen. Daarna hebben we de muzikale set-up en welke song waar op het album te zetten met elkaar doorgenomen. De samenwerking met Dave is altijd heel gemakkelijk geweest. Omdat we met elkaar al bijna niet over songs praten is Dave de perfecte katalysator om dat uit ons te halen wat er in zit. En hij snapt helemaal waar we met onze sound naartoe willen en weet die elke keer weer wonderbaarlijk krachtig neer te zetten. Onze livesound, altijd stevig zoals je weet (lacht), spiegelen we altijd aan de manier waarop Dave deze heeft vastgelegd. Een hele opgave.’

‘We wilden voor dit album graag aan één van de songs een orkest toe te voegen. We voelden dat Midnight Flit dat goed kon gebruiken, ook om de balans op het album nog completer te maken. Ongelooflijk trouwens hoe dat arrangement werkt en over onze muziek heen trekt. Het orkest werd trouwens in Bulgarije opgenomen omdat dat de enige manier is waarop we het nog kunnen betalen. Ook de grote Colin Stetson werkte aan het album mee. We zochten contact met hem toen we allen, afzonderlijk van elkaar, de film Hereditary zagen en echt weggeblazen werden door zijn muziek die in die film zit. We zochten contact met hem en hij bleek onze muziek te kennen. Hij heeft het erg mooie arrangement voor Pat Stains geschreven. We zijn er erg trots op.’

We krijgen het over songtitels. ‘Onze songtitels moet je niet al te serieus nemen. Al merken we dat veel van onze fans dat juist wel doen. Als er een mooie strofe van iemand of iets opvallends op reclameposters, boeken of wat dan ook voorbij komt schrijft Martin (Bulloch, drums) deze altijd in zijn boekje op. Als we weer een nieuwe track hebben gemaakt pakt hij zijn boekje om de juiste titel op de song te plakken eigenlijk (lacht). Eigenlijk hebben we liever dat iedereen die onze muziek luistert zijn eigen titel op een song plakt maar dat is natuurlijk nogal onhandig. Laat een songtitel dan maar de basis zijn van je eigen gedachten. Bij de door Stuart gezongen song Ritchie Sacramento is de tekst dan weer rond die titel uitgebouwd. De titel komt trouwens van de man die onze merchandise doet en toen we het over goede soundtracks hadden met Merry Christmas Mr Lawrence aankwam en in plaats van Ruyichi Sakamoto (de componist van de filmmuziek) zijn naam verbasterde naar Ritchie Sacramento (lacht).’

‘We worden heel vaak ingedeeld in het vakje post-rock maar ik heb dat eigenlijk nooit echt gesnapt’, vertelt Burns als we het hebben over de Mogwai sound. ‘Ik denk eigenlijk dat er niet zo gemakkelijk een stempel op onze sound te plakken is en we kunnen echt niets met de term post-rock. Wat betekend dat eigenlijk? We maken muziek exact zo als het in onze vaak niet uitgesproken gevoelens naar boven komt. Doordat we merendeels instrumentale composities schrijven is de set-up altijd anders. Een song is gemakkelijker omdat deze meestal echt gestructureerd is, bij instrumentale tracks heb je meer vrijheid en kun je door te lagen met instrumenten, bij ons meestal gitaren, steeds meer raffinement aan een compositie meegeven. Omdat we instrumentale muziek maken en geen limiet op lengte van een track zetten trekken onze songs vaak filmisch op. Post-rock? Het zal wel. Wij hebben echt geen flauw idee waarom muziek sowieso gelimiteerd moet worden naar een genre. Daar maken we onze muziek niet voor. Wij maken wat we willen maken en hebben daarmee dus eigenlijk onze eigen muzikale wereld gecreëerd. En in wat voor hoekje zouden we iemand als Max Richter, één van de grootste hedendaagse componisten in het nieuwe klassiek/eigentijds, dan moeten stoppen of andere muzikale vernieuwers als Colin Stetson?’

Natuurlijk hebben we het tot slot nog over het toeren van het nieuwe album. ‘Het is een wel heel vreemde tijd. Niet alleen door corona en de restricties op spelen die dat heeft. Ik hoop echt dat we einde van de zomer weer het podium op kunnen. Natuurlijk komen daar nu ook gevolgen van de doorgevoerde Brexit bij en die zijn echt verschrikkelijk. Om straks naar Europa te gaan wordt door visa’s, al het andere papierwerk en vooral het geld wat zo’n tour door Europa moet gaan kosten al snel onrendabel. Voor ons gelukkig niet omdat we in grotere zalen spelen en iets meer kunnen vragen omdat de zalen weten dat er genoeg publiek op af komt maar voor jonge bands wordt het echt ondoenlijk. Als wij in ons prille begin al die optredens in Europa niet hadden kunnen doen weet ik niet of we nu nog als band bestonden eigenlijk. Als de komende maanden daar geen regeringsoplossing in komt hoop ik dat Schotland het Verengd Koninkrijk snel verlaat. In aanloop op de Brexit was al duidelijk dat bijna 60% van de Schotten nooit bij de EU weg had gewild. Ik ben bang dat er de komende maanden steeds meer problemen vanuit de Brexit zichtbaar worden waardoor dat proces zomaar versneld zou kunnen worden.’

Foto Barry Burns: Fanny Lambotte