De 2016 editie van het eigenzinnige New Fall festival in Düsseldorf had dit jaar een meer internationaal karakter. Met klinkende namen als Wilco, John Grant, Agnes Obel, Regina Spektor en Explosions in the Sky ook gelijk een prachtige editie die meer mensen dan ooit trok. Een internationaal gezelschap ook.

Het fijnst van New Fall is dat er verschillende theaters zijn waar bands een heel optreden geven. Dus niet alles op één plek met kortere festivaloptredens. Ze spelen dan wel weer vaak allemaal op dezelfde tijd. Nadeel is dat je dus maar één of twee acts op een avond kunt meepakken. Maar juist dat kun je ook weer als een relaxt voordeel zien omdat je waar je naartoe gaat echt op je gemak kunt gaan zien. Het publiek dat je op New Fall treft is ook veel relaxter en gaat echt voor de muziek. New Fall is een aantal jaren een echte verademing in het festivallandschap.

Wij bezochten het festival twee avonden en maakten keuzes voor een avond met onverwachte muziek en een avond met Wilco. Een fijne keuze zo bleek.

De late vrijdagmiddag stond voor James Rhodes, de Britse klassieke pianist in de mooie Johanneskirche. Een heel spannende festivalkeus die uitstekend uitwerkte. Vooral omdat Rhodes naast een fantastisch pianist ook een geweldige verteller is. Hij vertelde tussen de composities van klassieke helden als Chopin, Beethoven en Rachmaninoff zulke fijne anekdotes over de componisten dat hij het publiek al snel volledig op zijn hand had. De onderkoelde Britse humor, flink doorspekt met politieke en sociale opvattingen, plus zijn slimme keuzes in rijke composities maakten het een enerverend optreden. Het publiek was zo enthousiast dat hij 5 toegiften gaf.

Het jonge Ierse All The Luck in the World, bovenin de Johanneskirche in de Bachsaal speelde, heeft dan wel niet de meest ingenieuze bandnaam ooit bedacht (to put it down nicely) hun muziek spreekt zeker wel tot de verbeelding. Ingetogen songs gespeeld in een simpele Ierse bezetting dus met akoestische en elektrische gitaar, toetsen, drums, viool en soms bas. Juist door het binnenbrengen van een viool binnen het bandgeluid heeft ATLITW iets echt anders. Vooral ook omdat hun songs zo mooi ingetogen en melancholiek zijn en altijd een rafelrand hebben en verrassend complex zijn soms. De grote kracht binnen de band is zanger Neil Foot die met zijn fijn ietwat verkouden stem alle aandacht op zich weet gevestigd. Zijn teksten zijn persoonlijk en soms behoorlijk heftig en in combinatie met de rijke arrangementen die de songs van de band kent ontstaat er een bandgeluid dat zeer overtuigend werkt. Zou me niets verbazen als we deze band de komende jaren met elk festival tot ware crowdpleasers zien uitgroeien.

De zaterdagavond was, zoals eerder aangegeven, voor Wilco. De band uit Chicago speelde in de Stadthall, verder buiten het centrum, dus het was even een klus om er te komen. De grote zaal is gevestigd in een soort van centrum en lijkt daarmee wat minder geschikt voor een concert maar zodra de band begon was duidelijk dat het geluid wel heel erg goed was en we dus een prachtig concert konden verwachten. Beginnend met Normal American Kids van hun nieuwe album Schmilco startte de band een dik twee uur durende trip door hun rijke oeuvre. De band startte rustig met veel songs van Schmilco, de zoals al eerder genoemde meer akoestische kant van de sessies van Star Wars, hun vorige album waar ook veel songs van werden gespeeld, en de band duwde langzaamaan richting een steviger geluid.

Wilco-klassiekers als Via Chicago, I Am Trying To Break Your Heart, Misunderstood, Box Full Of Letters, Impossible Germany en I Got You (at The End Of the Century) kwamen in volle glorie voorbij in een set die helemaal op stoom kwam toen het publiek eindelijk van de stoelen was opgestaan en de band, duidelijk opgelucht, er helemaal volle bak voor ging. We kregen er drie toegiften voor terug. Opvallend hoe de band live maar door blijft groeien en precies die extra elementen aan hun sound weet toe te voegen waardoor alles vetter dan op hun albums klinkt. Tweedy klinkt als zanger beter dan ooit en maakt elke song tot een onweerstaanbare. Geweldige band!

Het in het centrum gevestigde Me and All Hotel had na alle concerten van de avond nog verrassingsacts op het programma staan. Fijne keuzes als Sarah and Julian (op de vrijdag) en Wyoming (op de zaterdag) vonden een gewillig, zelfs stil publiek. Opvallend omdat deze ruimte ook een dikke bar had en niemand zonder drankje luisterde. Het tekent de sfeer van New Fall helemaal.