Afgelopen zaterdag hield Robert Jan Stips in de uitverkochte QBus zaal in Leiden een zeer geanimeerd luistercollege. In feite was het een solo-optreden waarin hij ook verhalen en anekdotes vertelde over wat hij in 50 jaar popmuziek heeft meegemaakt met bands als Supersister, Sweet d’Buster, Transister, Golden Earring, Gruppo Sportivo en ook solo en met Freek de Jonge. En ook over het Supersister Projekt van 2019. En hij liet twee nieuwe songs horen die hij voor zangeres Jane Goulding heeft gecomponeerd. Bij alle nummers die hij zong begeleidde hij zichzelf weer geweldig op de piano.

Zelf heb ik Supersister in 1970 in Den Haag en op het Holland Popfestival in Kralingen gezien en heb de meer dan 900 pagina’s tellende biografie Supersister. Looking Back, Naked (geschreven door Fred Baggen) gelezen en Robert Jan Stips ook met Transister (Zig-Zag. 1979), The Nits en het Supersister Projekt gezien.

Dit luistercollege was in het kader van de Leidse Jazz-en Bluesweek door de Leidse (jazz)muziekpromotor Martin Rohde geprogrammeerd en werd aangekondigd door muziekpromotor Gerhard ten Hoopen van Fascinating Jazz Zoetermeer! Het programma heet RJ Solo. Robert Jan Stips bracht als een muzikale verhalenverteller met veel humor de anekdotes en verhalen bij alle songs die hij ten gehore bracht. Geen solo-optreden is hetzelfde omdat van te voren via de mail door bezoekers verzoeknummers kunnen worden aangevraagd. Ook moet hij zelf een keuze maken omdat hij wel 400 liedjes tot zijn beschikking heeft.

Hij startte met een song die hij met Sweet d’Buster heeft gemaakt voor de albums Friction (1978) en Gigs (1979): Smash The Mirror. Hierin verwees hij ook naar Elvis Presley: ‘Even a king like Elvis Presley could smash his mirror’. Het is een hele mooie song, prachtig gespeeld op de piano. Vervolgens vertelde hij hoe de Uur van de Wolf documentaire De Tovenaar van de Nederpop (2019) tot stand is gekomen aan het Zuiderstrand van Scheveningen. En maakte de grap dat het door de warmte voelde als BZN op Hawaii.

Erg mooi waren ook I am you are me/Transmitter van het album Retsis Repus van het Supersister Projekt. En The Clock van het album Zig-Zag van  Transister. Hij vertelde over de vele aanmeldingen voor deze nieuwe band en hoe hij violiste Huba de Graaf bij Transister betrok. Van Retsis Repus volgde een andere song: Max Eco, gebaseerd op het nummer Mexico van Present from Nancy, de eerste LP van Supersister uit 1970. Van Supersister kwamen van die eerste LP She Was Naked en Dona Nobis Pacem voorbij en ook de tweede LP To The Highest Bidder kwam langs. Verwijzend naar dit album zei hij dat hij Boeddha voor zich zag die aan het bidden was!

Er was niet alleen oud werk te horen maar Robert Jan speelde ook twee goede songs die hij componeerde voor zangeres Jane Goulding: Lake of  Tears en You Are All There Is, een fraaie popballad! Voor de pauze speelde hij Pudding en Gisteren van Supersister en Still Believe van Herman Brood dat voor hem ook een ode aan Harry Muskee is. En ging hij ook fenomenaal de klassieke kant op met een verwijzing naar Beethoven die hij de eerste popartiest ever noemde.

Na de pauze vertelde Robert Jan over het ontstaan van Sweet d’Buster en over de erg goede bassist Herman Deinum. En speelde links op de piano de song Bread om zo de bas-sound goed te laten klinken. Vervolgens liet hij erg mooie barokmelodieën horen die hij had gecomponeerd voor een tentoonstelling van Rembrandt. Een bijzondere samenwerking had hij tot dan toe niet genoemd, namelijk die met Freek de Jonge. Hij omschreef die samenwerking als een knipoogverhouding. Omdat Freek de Jonge hem vroeg muziek te componeren bij zijn teksten, stopte hij even met The Nits maar bracht The Nits ook samen met Freek de Jonge onder de naam Frits. Leven Na De Dood, hun nummer 1 hit uit 2004, werd door het publiek enthousiast meegezongen.

Daarna vertelde Robert Jan dat hij betrokken raakte bij Gruppo Sportivo want tijdens zijn tijd bij Sweet d’Buster en Golden Earring was hij niet zo verantwoordelijk als bij Supersister en kon hij nu nieuwe groepen helpen bij opnames, zoals Gruppo Sportivo dus. Dit was zijn verhalende inleiding tot Tokyo. Van Retsis Repus speelde hij Hope to see you there again, een song opgedragen aan hen die er niet meer zijn, zoals natuurlijk ook de al overleden Supersister musici Sacha van Geest en Ron van Eck. Als afsluiter bracht hij Cars and Cars, een song van The Nits van het album Ting (1992). Zonder The Nits klonk dit ook erg goed. Uiteraard volgde er na dit fantastische solo-optreden een toegift waarin Robert Jan Stips een eigen interpretatie van Golden Earring’s Radar Love speelde. Al met al was het een avond genieten van de songs van Robert Jan Stips en van hoe hij elke gespeelde song toelichtte.