De Leidse Jazzweek is een festival met een lange traditie. Het werd eind januari voor de 34e keer georganiseerd. Het is als een lokaal North Sea in het klein maar dan met grotere afstanden tussen de verschillende locaties in de binnenstad. Met de Waag, Scheltema, het LVC, de Qbus en jazzcafé de Twee Spieghels als belangrijkste. Onmogelijk dus voor een verslaggever om alles te coveren. Ik beperk me dus tot de Waag, LVC en de Qbus. Ik heb mooie dingen gemist zoals Waylon, Jan van Duikeren, Julian Sas en Def P goes jazz zo weet ik uit de wandelgangen.

Woensdagavond speelde de Deense klezmerband Mames Babeganush in de Qbus, de locatie van de X, het podium voor wereldmuziek in Leiden. Frisse pittige klezmer van de groep uit Kopenhagen die in de leer is geweest bij Klezmatic David Krakauer. Je hoorde de jazzinvloeden erdoorheen. Er werd flink op gedanst. Er werd vakkundig gespeeld maar ik miste de zang zoals bij de Amsterdam Klezmer Band. In de Qbus was zaterdagavond een optreden van de Jongens Driest, nu uitgebreid tot kwintet. De band heeft net een cd uit: In Full Colour. Kernleden blazers Joop van der Linden, Janfie van Strien (ook Amsterdam Klezmer Band) en sousafonist Arno Bakker hebben zich versterkt met Michael Vatcher ( drums) en Matt Darrieau (saxofoon, klarinet, kaval). De muziek is heel bijzonder, aanvankelijk moeilijk toegankelijk, de groep heeft een apart gevoel voor humor. Van experimentele blaasmuziek ging het soms de klezmerkant op, dan kreeg ik associaties met filmmuziek, werd gefascineerd door Vatcher’s aparte manier van drummen, hoorde New Orleans begrafenismuziek en ook nog Zuid Afrikaanse tunes.

Het officiële begin was donderdag in de Waag. De opening werd verricht door wethouder Jan Jaap de Haan. De Leidse Jazzweek steekt zijn nek uit voor jong talent zoals Thom Hoorweg en Tim Wes. De piepjonge Hoorweg begon met een jazzy cover van We can work it out van The Beatles, daarna nog zo’n oude Keep on running van de Spencer Davis Group. Het klonk allemaal nog niet doorleefd maar ze zijn nog jong.

Het was ook de avond van de traditionele kroegentocht. In alle Leidse café’s was live muziek, ook in die waar normaliter geen optredens zijn. In café Meneer Jansen spetterde het met Size Matters olv saxofonist Kurt Schwab met oa een ode aan Eddie Harris. Vandaar slippend door de sneeuw naar Studio de Veste voor de afrojazz van Ungawa met oa Ruud de Vries op sax en Frans Heemskerk op korg. De band speelde Zuid Afrikaanse nummers, eentje van Manu Dibango (Kameroen) en maakte ook een uitstapje naar Havana, Cuba. Het klonk zeer hecht, goed doortimmerd, miste alleen de percussie.

Nog beter werd het op vrijdag met stevige groovy jazz van Bart Wirtz in de Waag, bijgestaan door een pianospelende en zingende Ruben Hein en gitarist Tim Eijmaal die later op de avond ook zou opduiken bij Sven Hammond Soul in het nabije LVC. Toen Ruben Hein ging zingen werd het heel mooi en sfeervol in De Waag. Dat werd moeiteloos overgenomen door Nueva Manteca dat een ode bracht aan Carlos Santana. Een swingende cocktail van Latin Rock en Latin Jazz. Nueva Manteca maakte van Santana klassiekers als Evil Ways en Black Magic Woman Latin Jazz. Het was jammer dat het geluid in De Waag niet echt goed was, dat mag volgend jaar wel beter!

Naar het LVC in het gevolg van de Amerikaanse saxofonist Chazzy Green (Bobby Womack, Ray Parker jr.). De Leidse Afrobeatband Liquid Sun Orchestra had de Amerikaanse soulzangeres Bela Black als gast gehad die vervolgens op de LVC-zolder haar eigen optreden gaf met Bruce James op toetsen en met DJ Phil Ross. Het werd een spetterend optreden vooral toen Chazzy Green het podium opsprong en zijn wervelende en vurige saxofoonklanken aan Black’s zang toevoegde. Hij liet het publiek swingen en dat ging uit zijn dak. In de benedenzaal ging dat verder met Sven Hammond Soul. Sven had Chazzy Green vroeger ooit zien spelen met Johnny Guitar Watson en nu gaf hij Chazzy de gelegenheid met hem te spelen. Mooi om te zien en te horen!

Green gaf zaterdagmiddag een Funk workshop in de Waag, daar waren veel saxofonisten van verschillend niveau op afgekomen, een gitarist en een percussionist. Hij leerde ze riffs van twee nummers van zijn album The Funky Sax Man: It’s allright en Mr.Green Jeanz. Het moet niet makkelijk voor hem zijn geweest op die verschillende niveau’s in te spelen maar zijn kalmte en enorme ervaring maakte dat er toch iets moois ontstond. Zondagmiddag was hij er weer maar nu tijdens de saxbattle met Rinus Groeneveld, Boris van der Lek en Naomi Adriaansz (en Joost Kroon op drums). Het werd een spannende battle, ze daagden elkaar uit, speelden samen, solo en lieten het enthousiaste publiek horen wat er met een sax allemaal mogelijk is. Het werd een gedenkwaardige middag in De Waag want er was nog veel meer zoals de pittige moderne jazzbigband Licks & Brains van saxofonist Rolf Delfos en New Cool Collective dat ondanks de moeilijke geluidsakoestiek een ijzersterk optreden gaf.