De tweede editie van Heerlen’s JazzOut trok evenals vorig jaar een vol theater afgelopen zaterdag. Het programma was – zoals vele jazzfestivals – een mix van jazz en pop. De formule is wel bekend. De pop trekt het vooral jonge publiek en financiert de jazz. Voor puristen een gevoelig punt, maar ook puristen kunnen het positief zien, immers, het jonge publiek ziet en hoort ook jazz en dit zorgt voor de aanwas van nieuwe liefhebbers.

Het programma begint in de foyer met de winnaar van de EU-Jazz Jong Talent Award, de 21-jarige drummer Daniel Jonkers uit Geleen en zijn trio. De jonge musici bijten de spits af met goed in het gehoor liggende trio-jazz, frisse nummers met een goede timing en balans. Jonkers kreeg de prijs uitgereikt op 14 november jl. in het cultuurhuis in Heerlen. Volgens de jury is Jonkers in de voorrondes opgevallen door zijn eigenzinnige keuzes in zijn spel, een fijne timing en een indrukwekkende dynamiek.

Even later speelt in de Limburgzaal de Mo Jones Big Band onder leiding van Mo Jones, pseudoniem voor de uit Sittard afkomstige hammond speler, bassist en zanger Jan van der Burgt. De 20 man en vrouw tellende bigband is goed geolied en brengt een mengeling van soul, funk, jazz en pop. Voor het thuispubliek maakt het orkest er een feestje van met diverse standards en eigen groovy nummers. Beroemd in Limburg en ze stonden al een keer op North Sea Jazz, plus in het voorprogramma van Level 42.

Dit jaar is de grote zaal van het theater opgenomen als hoofdpodium in het programma. Daar verzorgt het Michiel Borstlap trio het eerste optreden met Erik Kooger op drums en Boudewijn Lucas op elektrische bas. Het trio staat borg voor goed uitgebalanceerd werk met mooie composities. Verstild en dan weer dynamisch, aanzwellend tot een energieke climax. Borstlap heeft onlangs het solo album Frames uitgebracht met romantisch getinte nummers zoals The Corridor dat ook vanavond op het repertoire staat. De zaal is vol, met de jeugd goed vertegenwoordigd. Goed om jongeren in aanraking te brengen met geïmproviseerde muziek.

In de Limburgzaal is het vervolgens de beurt aan de jonge belofte Sharon Kovacs. Met haar steevaste handelsmerk in de vorm van de bontgevoerde capuchon en haar schrille stem, die een beetje aan Amy Winehouse doet denken. De performance staat goed, niet alleen haar muziek en de goede strakke band maar ook de aankleding met subtiele lichteffecten en de idyllische schemerlampjes op het podium zorgen voor totaalbeleving. En trekker voor het festival, evenals de ook jonge belofte Jett Rebel die later op de avond het programma in de Limburgzaal afsluit. Jelte Tuinstra doet JazzOut aan in het kader van zijn Tour D’Amour met vooral nummers van zijn nieuwste album Hits for Kids. Hits voor kids, dat is goed zichtbaar in de zaal met veel jong publiek. Wederom: niks mis mee als de jeugd in de kantlijn van hun idolen ook kennis maken met goede jazz. Want dat is de basis voor een jazzfestival. En de multi-instrumentalist Jett Rebel laat zien dat hij groot talent heeft met frisse songs en een authentieke stijl.

In het theatercafé zijn intussen optredens van de saxofoontalenten van de formatie Identikit en vervolgens Bart Wiertz met zijn sextet. Niet zo lang geleden bracht hij Interview uit.

De topact voor de jazz is Roy Hargrove met zijn quintet. Een veel gevraagde trompettist in Nederland. Ooit de publiekslieveling op North Sea Jazz, waar hij in 1986 als 17 jarige grote belofte al stond, daar naartoe gehaald door Paul Acket. Inmiddels is hij 45 en heeft hij een lange internationale carriere op zijn naam staan met diverse albums. Hargrove speelde dit voorjaar al enkele keren in Nederland, waaronder in Porgy & Bess op Koningsdag. De band staat als een huis met een stevig fundament, daar valt helemaal niets op af te dingen. Het is de samenstelling waar Hargrove al enkele jaren mee de wereld rond toert. Sullivan Fortner op piano. Met zijn fysiek stoïcijnse spel. Het lijkt of zijn handen rechtstreeks verbonden zijn met zijn hersenen en zijn lichaam niet meedoet. Voortdurend houdt hij zijn bandmaten in de gaten en voegt ontspannen harmonieën toe in een goede timing. Bassist Ameen Saleem is eveneens geen beweger en verzorgt fijngevoelige baspartijen vanuit een relaxte houding. De jonge energieke drummer Quincy Phillips – altijd in voor een grote dosis humor – zorgt voor energie en heel veel pit in het spel. Al een ruim aantal jaren Hargrove’s vaste metgezel saxofonist Justin Robinson staat voor expressieve solo’s die de abstractie in de muziek opzoeken, terwijl Roy Hargrove zelf de meer verfijnde kant laat zien met melodielijnen. Roy oogt wel vermoeid en laat niet helemaal meer de scherpte en virtuositeit zien die we van hem gewend zijn. Na dit concert vertrekt de band om vijf uur ‘s-ochtends naar een laatste concert in een reeks Europese optredens in Kalisz, Polen om vervolgens weer door te reizen naar Seattle aan de westcoast. Dat illustreert wel hoe vermoeiend het artiesten leven kan zijn en verklaart misschien de wat minder excellerende Hargrove. De vraag is of dit zijn reputatie eer aan doet. Artiesten moeten uiteraard net zoals wij brood op de plank hebben. Maar het is ook jammer dat Hargrove zijn laatste album Emergence dateert van 2009. Het repertoire bestaat daarom hoofdzakelijk uit oud materiaal – wel in nieuwe arrangementen – dat we al lang kennen. Met nummers als I Am Not Sure, Strasbourg St. Denis en The Stinger. Net zoals in Terneuzen eerder dit jaar zong Hargrove Nat King Cole’s Never Let Me Go en dat blijft heel mooi. Hoe nog mooier zou het zijn als Hargrove eens de tijd en rust neemt om te werken aan nieuw materiaal. Hij kan het en verdient een nieuw album. We zullen zien. De organisatie zou er bij de volgende versies ook goed aan doen om de blik ‘s te werpen op de vele grote Europese jazztalenten die er zijn. Jammergenoeg zien we daar relatief weinig van op de Nederlandse festivals.

Na de officiële concertreeks is er nog een uitgebreide jam sessie in de foyer waar het festival nog even na zoemt tot in de kleine uurtjes. Diverse lokale artiesten worden vergezeld door enkele van de toppers, waaronder Hargrove’s drummer Quincy Phillips, wiens energie onuitputtelijk lijkt. Hij is dan ook de enige van het quintet die zich nog beneden laat zien en vertrekt slechts enkele uurtjes erna naar Polen. Muziek maken heeft voor hem een hogere prioriteit dan nachtrust. En met iedereen een selfie. Phillips maakt en steelt de show bij een geslaagde versie van JazzOut.