Dat je na een wel heel frisse nacht met een strak blauwe lucht en volle zon wakker wordt maakt een festival wel heel veel leuker. Een ritje op de fiets naar het strand maakt dan juist ook Vlieland zo’n ideale locatie. Een wandeling langs de zee al helemaal met dat weer.

We begonnen de tweede festival dag daarom iets later dan het programma al startte met Moss op het Sportveld, dat op de vrijdag nu ook open was. En wat speelde Moss een geweldige set. Met veel songs van hun laatste album Strike en een enorme drive speelde de band hun beste set in tijden. Fijn om te zien dat de band zo doorgegroeid is en zonde tegelijkertijd dat ze als eerste band op het hoofdpodium stonden. Moss is wen band geworden die juist bij de schemering en een dikke lichtshow het publiek naar grote hoogten kan vervoeren.

Terwijl de nieuwe Vlaamse trots Tamino Bij De IJsbaan zijn breekbare, wel heel erg aan Jeff Buckley denkende, songa ten gehore bracht bleven wij op het Sportveld om het Britse Idles te zien en horen. Dat de Britse punk nooit echt verdwenen is maar nu vanuit allerlei hoeken weer prominent opduikt mag een mooi wonder genoemd worden. Idles is een geweldige, super gedreven band die vanuit de oude punktraditie zich met twee lekker dik en rafelig klinkende gitaren, een pompende bas, super strakke drums en een heerlijk prominente zanger indruk maakt.

De set die ze op ITGWO spelen is opgebouwd rond de songs van hun sterke, vlak voor de zomer verschenen, album Brutalism en vindt met songs als Heel/Heal, Well Done en Mother maar zeker ook met Date Night, Benzocaine, Rachel Khoo, Divide and Conquer, Stendhal Syndrome, White Privilege en Exeter een slimme weg naar het publiek. Fijne verrassing dit optreden.

ITGWO is altijd al een festival geweest waar naast de muziek ook vreselijk veel andere dingen te doen zijn. Van kunststellages naar allerhande winkels die leuke spullen verkopen. En natuurlijk is er ook weer een geweldige diversiteit in eetgelegenheden, overal met genoeg plek om ook even te zitten. En dat je op een festival geen goede koffie meer kan krijgen is ook al jaren verleden tijd. Bij elk podium is weer een eigen keur aan bars en eetplekken te vinden. En bij ITGWO is dat steeds weer zonder grote wachttijden. Wat een genot!

Qua muziek was Foxygen een interessante band om in de gaten te houden. De verrassende mix van theater waarbij de rol van zanger San France met zijn wit geschminkte gezicht prominent is, en de soul meets rock die de band speelt blijft op plaat een erg aangename en hun laatste plaat Hang is erg goed. Live wilde het echter vanmiddag niet zo lukken. De grote band, met blazers!, kreeg de power er niet in. Dat lag voor een groot gedeelte aan het geluid dat maar niet die kracht van de band wilde overbrengen. Omdat het publiek daardoor ook niet echt goed reageerde moest de band er wel heel erg hard tegenaan om deze te overtuigen. Pas tegen het einde van de set, toen het geluid wat harder en beter uitgemixt stond kreeg de band er pas de vaart in en kreeg ze het publiek mee. Zonde….Foxygen is een erg leuke band en hun muziek leent zich juist voor een festival als deze.

Maar snel naar De Open Plek dus waar het Canadese Timber Timbre optrad. Hun laatste album Sincerely, Future Pollution laat, in vergelijking tot hun voorgaande werk, een verrassende naar 80ties opgeschoven sound horen en we waren benieuwd hoe dat naar het podium verplaatst zou gaan worden. Dat bleke dus heel goed gelukt te zijn. Met zanger/gitarist/bassist Taylor Kike getooid met een ware bandana (hoezo eighties?) met zijn fraaie stem als middelpunt gaf de band een uitstekend optreden met een van electronic met funk en alternative doortrokken set aan songs. Heerlijk opgebouwd, langzaamaan het verraste publiek onderdompelend veroverde Timber Timbre het publiek gestaag met een songs die vooral van hun laatste plaat afkomstige waren. Snel ook maar weer eens in de zaal zien als ze in het late najaar deze kant opkomen.

De hoogwaardige afsluiter van de avond was natuurlijk Bill Callahan. Ook op dat mooie bospodium van De Open Plek gaf hij een optreden dat weer de boeken in mag als een Into The Great Wide Open classic. Natuurlijk zijn het de fascinerende songs die Callahan speelt maar wat trekt hij je met zijn wonderbaarlijk mooie stem toch je hart binnen. Maar wat wil je ook met songs als Ride My Arrow, River Guard of Ex-Con waarmee hij zowel inzage gaf in zijn solo materiaal als van zijn legendarische band Smog.

Een mooie uitgebalanceerde set songs van zijn laatste albums, allemaal even mooi en indringend en wat had hij een geweldige band mee. Subtiel en solide in de ritmesectie en vervaarlijk, lyrisch dan weer ronduit overweldigend in de vorm van gitarist Matt Kinsey. Zonder Kinsey is Callahan een hele goed zanger en songschrijver. Met Kinsey is Callahan een geweldenaar die elk optreden tot euforische hoogten weet op te tillen. Dat gebeurde vanavond. Een optreden zo puur en echt dat het soms schuurde dan weer ronduit emotioneerde.

Hoe raar om daarna vanuit het bos op het Sportveld terug te keren en daar Hercules & Love Affair te zien optreden. Natuurlijk is de band rondom Andy Butler een vreselijk leuke live act maar na Callahan viel het wel heel erg op dat alle muziek uit de laptops van de twee mannen achter de tafels vandaan kwam en deze met twee zangeressen frontaal op het podium tot een feest werd gemaakt. Het publiek genoot zichtbaar maar wij besloten om op afstand toe te kijken onder het genot van een wat zwaarder alcoholisch drankje.