Na eerst de plaat was het nu als mooi thuiskomen daar bij Tin Fingers vrijdagavond in De Nachtwacht in Tielt. Onder goedkeurend oog van een levensgrote Lou Reed deden de Antwerpenaren er hun try-out om na de release van hun uitstekend nieuw album straks met dit Rock Bottom Ballads de grotere zalen in te gaan. De Cactus, de Roma en Ancienne Belgique staan al op het programma, naast de festivals komt later dit jaar zeker ook nog Nederland.

Veel intimisme, rook en duisternis op hun kleine podium daar, precies wat hun Rock Bottom Ballads ook vraagt, want het blijft een mistige plaat die ze ongetwijfeld ook You Want It Darker hadden kunnen dopen. Frontman Machtelinckx etaleert er sowieso ook live een van Vlaanderens mooiste melancholische falsetstemmen. Zijn weemoedige zang is haast wenen geworden, ijl, op de wijze van Thom Yorke, hartenleed dat smartzingend openbloeit. Fantaserend, in Tin Fingers’ fraaie, weelderige goed in het oor liggende melodieën. Pure piano en pakken sfeer ademende improvisaties. Daarmee, zo blijkt, grijp je een publiek onmiddellijk vast.

Nog slechts twee nummers in deze set van eersteling Groovebox Memories. Die songs die nu nog het best bij de sound van Rock Bottom Ballads passen, zeg maar: een zwaarmoedig Song for Sons with a Fucked Up Dad, elektrisch geladen loflied van Machtelinckx voor wie zelf ook z’n fucked-up vader uit het leven zag stappen en het  pianolied July. Naadloos aansluitend bij die zalige, intussen grijsgedraaide ‘ballades vanaf de rockbodem’ die je dus ook live moet hebben gehoord.

Net als op de plaat is het hier prachtig openen met Misstep. Zijn droeve pianoakkoorden, serene percussie en gitaarspel en diepe droneklank begeleiden Machtelinckx in zijn gewichtssloze herinneringstrip, zijn schreeuw om hulp. Volgt op een mooi reggaeritme Drummin, de haastige psychedelische ‘jamming’ richting een mogelijk goddelijk mirakel. Ook Goodnight Piano vindt hier in De Nachtwacht zijn nachtelijke pianostemming. Jazzy ritselende percussie en Machtelinckx die het je toezingt: ‘he’s howling fading songs’. Goodnight Piano, waarin je een intimistisch Tin Fingers binnen één nummer ook ziet versmelten met een behoorlijke dosis explosiviteit en hiermee naar het einde toe in staat blijkt om ook flink loose te gaan.

Alles van het album passeert even welgevallig onder de schijnwerpers. Het folky slepend Lullabye for Losers. De opgejaagd pompende heartbeat van Little More. Een magnifiek viriel Hideout met sloom psychedelisch solerende ‘Dans Dans’-gitaren. De uitgeklede elektronica van 5G.  LSD met zijn aanhoudend alarmerend aangeslagen pianoakkoorden en Machtelinckx’ slogan ‘Don’t do drugs, do LSD’. Tempowisselingen verhogen lsd-gewijs de hartslag, verwijden de pupillen bij iedere explosie der gitaren.

Kom je uiteindelijk als in een roes uit bij Tin Fingers’ clautrofobisch minimalistische jam Rock Bottom Ballad. Nog eenmaal gaat Machtelinckx’ falsetto de hoogte in, eenzaam begeleid door als doodsklokken repetitief indringende pianotoetsen. Een dies irae-mineur met als een metronoom wegtikkende percussie.

Felix Machtelinckx, met zijn vrienden-geestesgenoten, drummer Marnix Van Soom, op gitaar en synths Quinten de Cuyper en backing vocals en op bas Simen Wouters, samen opgaand in één grote séance. Een pak vluchtige ritmes, elektriciteit en hoogzwevend gezongen poëzie samengeperst in een kleine kroeg. Deze band speelt er fris van de lever en is duidelijk klaar voor het grote werk. Geraak je dus dit jaar live niet bij de somberte van The Smile van Thom Yorke, probeer dan gerust dit zwarte Tin Fingers maar.