Als er iemand is die weet hoe je een publiek volledig overrompelt is het de Deense Tim Christensen. Met zijn band The Damn Crystals gaf hij een verpletterend concert in het Patronaat.

Het blijft verbazingwekkend dat Tim Christensen (nog) geen gevestigde naam in Nederland is. Zijn geweldige songs, stevig rockend dan weer fraai ingetogen, zijn prachtige zang en zijn immer overtuigende concerten zouden dat toch zeker bewerkstelligd moeten hebben. Maar het is nooit te laat… Het publiek in het Haarlemse Patronaat genoot zaterdagavond (16 februari 2013) zicht- en hoorbaar met volle teugen. Christensen en zijn band speelden zich zaterdag rechtstreeks Bevrijdingspop 2013 op.

Alleen met een akoestische gitaar opende Christensen ingetogen, maar zodra zijn band het podium opkwam ging al snel het dak eraf. Met The Damn Crystals heeft hij een excellente band die absoluut weet wat de songs van Christensen nodig hebben. Vooral met gitarist Lars Skjærbæk en drummer Jesper Lind heeft Christensen ijzersterke troeven achter de hand. Wat een geweldige geluiden haalt Lars Skjærbæk uit zijn gitaar en wat een overheerlijke battles gaat hij met Christensen aan. Iedereen die Christensen volgt kan zich Olaf Olsen, die langharige drummer van Christenen’s band ten tijde van Honeyburst nog herinneren. Olsen heerste over echt elke song die Christensen speelde en zijn vertrek deed zich als een waar onoverbrugbaar verlies aanzien. Maar gelukkig was naar Lind, die met zijn net zo dynamische spel, en met al net zoveel power en klasse de band naar een hoger niveau tilt.

De setlist kende veel songs van het vorig jaar verschenen, lekker stevige album, Tim Christensen & The Damn Crystals en die hakten er heerlijk in. De titeltrack en ook songs als Surprise Me, Happily Ever After en Love And Water werden in een overdonderende prachtversie uitgevoerd en brachten het publiek in vervoering. Ook het hevig rockende All Them Losers ging er gretig in. Maar ook songs van Superior, waaronder het excellente titelnummer, het geweldige Hard To Make You Mine en Love Rears Its Ugly Head, en Honeyburst (een geweldige Whispering At The Top Of My Lungs) konden op een zeer warm onthaal rekenen. Bij de welverdiende toegift ging het bijna mis toen de band een wat voorspelbare en totaal overbodige Live And Let Die van Paul Mc.Cartney & Wings inzette (Christensen heeft met zijn band net een live album uitgebracht met McCartney covers). De eigen songs van Christensen klinken zoveel beter dan de platgespeelde Mccartney songs. Gelukkig herstelde Christensen zich snel en sloot het concert op eigen kracht af.

Christensen en The Damn Crystals is zo’n band die het optimaal verdient om elk jaar in Nederland in ieder geval 5 a 6 zalen plat te spelen. De overtuiging die de band in zich heeft, de drang om het publiek te overtuigen en in hun muziek te trekken, zie en hoor je maar heel weinig. Veel te weinig. Op basis van dit concert zou je heel erg hopen dat Christensen wordt opgenomen in de programmering van de Haarlemse versie van Bevrijdingspop 2013 jaar en hem voor een groot publiek laat schitteren als een van de afsluiters. Tim Christensen en The Damn Crystals verdienen het allergrootste podium.