×

Concert

06 december 2012

Terug naar de sixties met de Allah-Las

Geschreven door: Tirtsa Haas

De sixties zijn terug met de Allah-Las. Dat het genre wat de heren uit Californië maken weer helemaal hip is, blijkt wel uit een uitverkochte bovenzaal van Paradiso. Jong en oud is deze dinsdagavond op de Allah-Las afgekomen.

Allah-Las bestaat uit Miles Michaud op zang en gitaar, Pedrum Siadatian op elektrische (lead) gitaar, bassist Spencer Dunham en Matthew Correia op drums. Terwijl de mannen in de zeer befaamde Amoeba platenzaak in Los Angeles werken, groeit de voorliefde voor sixties muziek en platen met als gevolg dat ze in 2008 besluiten zelf met muziek verder te gaan en een band vormen. In Paradiso telt de band echter nog een vijfde lid. Voor de gelegenheid is multi-instrumentalist Jacco Gardner gevraagd mee te spelen op de Philicorda.

_MG_9213edWat de band laat horen is van zeer hoge kwaliteit. Muzikaal en instrumentaal klopt het geheel. Het geluid is goed afgestemd en de sfeer zit er vanaf het begin al goed in. Op deze koude winteravond kan iedereen zich even in een zonniger leven wanen. Als vanzelf ontstaat bij het horen van de nummers een gevoel om het Californische water in te duiken en met de golven mee te drijven. Elk nummer weet een vrolijke en prettige uptempo stemming neer te zetten. De nummers zijn groovy en dansbaar en brengen een herinnering boven van het pre-disco tijdperk toen er nog werd gedanst op rock ‘n’ roll muziek. Schijn bedriegt echter, het album is geschreven na enkele gebroken relaties van de heren. Overgoten met melancholie verwijzen er redelijk wat nummers naar “what we had is gone”.

Het authentieke geluid werd bij de albumopnames verkregen in The Distillery, een kleine studio net buiten Los Angeles, waar gebruik werd gemaakt van vintage analoge apparatuur en allerlei oude gadgets met producer en R&B virtuoos Nick Waterhouse achter de knoppen. Het resultaat is een prachtig album zonder digitale effecten. Het album is niet gelikt, met een knipoog naar die oude tijden met The Byrds, The Beach Boys en The Rolling Stones zonder het er te dik boven op te leggen.

Jaren zestig West Coast psychedelica anno 2012 werkt uiterst goed zo blijkt deze avond. Zelfs de bakkebaarden ontbreken niet. Frontman Miles Michaud is een karikatuur en doet oude tijden herleven. Het plaatje is compleet wanneer bij bassist Spencer Dunham tijdens Tell Me (What’s On Your Mind) de voetjes van de vloer gaan en de aanstekelijke hooks in dit nummer trekken gelijk het publiek mee.

_MG_9227

De zaal doet lekker mee en het eerste half uur volgt sterk nummer achter nummer. Met achtereenvolgens Don’t You Forget It, Tell Me (What’s On Your Mind), Sacred Hands, Catalina en Sandy hebben de heren een fijne set nummer. In Sacred Hands kan gitarist Pedrum Siadatian even heerlijk los op zijn Fender Jaguar, het authentieke geluid wat daar uit wordt getoverd doet heel even geloven of we daadwerkelijk in de jaren zestig zijn terecht gekomen. Verrassend is ook het nummer Sandy, de zaal geniet en danst er op los. Toch bekruipt al snel het gevoel dat alles te veel op elkaar gaat lijken, al klinkt alles nog zo goed en verfijnd.

Het voorgevoel blijkt uit te komen en het midden van de set zakt dan ook wat in elkaar met enkele onbekende nieuwe nummers en No Voodoo, al is het gitaarspel wel erg sterk. Busman’s Holiday wordt op funky wijze gebracht en vormt een klein hoogtepunt halverwege de avond. Pas bij de laatste paar nummers, inmiddels aangekomen bij Every Girl, komt de spontaniteit er een beetje in. Tot die tijd was er enkel een klein bedankje richting publiek gezegd en uiteraard was Amsterdam een “beautiful city with beautiful people”. Eenmaal bij Every Girl neemt zanger Miles Michaud een tamboerijn in de hand in plaats van zijn oude Gibson gitaar en slaat en klapt er lekker op los tijdens het nummer. Ook de overige bandladen doen lekker mee, typerend is drummer Matthew Correia die al de hele avond schittert op de achtergrond, maar nu wel even zijn aanwezigheid laat merken. Jacco Gardner pakt de maracas erbij en lijkt voor heel even een volwaardig vijfde bandlid wanneer over en weer wat glimlachjes op het podium worden gedeeld.

_MG_9384 Catamaran klinkt fris en anders dan op plaat, met name door de fijne jam intro. Na enige afstemming met Pedrum Siadatian weet Jacco Gardner op zijn Philicorda de perfecte ondersteuning bij dit nummer te brengen. Zanger en drummer wisselen van plaats voor het laatste nummer van de reguliere set. Drummer Matthew Correia klinkt verrassend goed wanneer hij Long Journey inzet en lekker loopt te shaken met zijn maracas. Een mooie en volwaardige afsluiter van de avond en de lachjes aan het eind van de avond zijn nu ook eindelijk meer zichtbaar op het podium. De band straalt plezier uit, maar lijkt zich het gros van de avond toch niet heel gemakkelijk te hebben gevoeld op het podium. Wellicht onterecht, want wanneer de muziek voor zichzelf spreekt, is er niets aan de hand. De band komt nog even terug voor een toegift, maar deze lijkt enigszins overbodig en doet zelfs de voorgaande fijne nummers een beetje te niet.

Record freaks mogen best vaker samen een album maken als deze net zo fijn klinkt als wat de Allah-Las met dit debuutalbum laat horen. Retro waar niets mis mee is. Live kan het nog iets meer tot leven komen, al zal een concert in een zonniger oord daar wel bij helpen. Zo op een donkere koude dinsdagavond werd het iets warmer in Paradiso, maar om echt te genieten van deze muziek zien we de heren graag terug op een festival ergens in de zomermaanden.

Setlist Allah-Las in Paradiso/Amsterdam – 4 december 2012:

  • Don’t You Forget It
  • Tell Me (What’s On Your Mind)
  • Sacred Hands
  • Catalina
  • Sandy
  • No Voodoo
  • //
  • Busman’s Holiday
  • //
  • Instrumental
  • Every Girl
  • Catamaran
  • Long Journey
  • //

Fotografie: Andreia Esteves