Na de break in 2020, als gevolg van de pandemie, presenteert Jazz Viersen weer een volledig festival, de 34ste editie. Het podium plan is wel aangepast vanwege de maatregelen die in Duitsland nog steeds gelden, zo wordt alleen de grote zaal gebruikt in de Festhalle en is een tweede podium buiten achter de Festhalle geplaatst. Op zaterdag 25 september zijn we getuige van de tweede festivaldag in Viersen, vlakbij Venlo over de grens in Duitsland.

We starten bij het buiten podium, waar het prima toeven is op de heerlijke nazomeravond, met een temperatuur van ruim 20 graden een strak blauwe lucht. Het eerste optreden wordt vandaag, traditioneel, verzorgd door de winnaars van de Jazzband Challenge. Viersen verbindt deze prijs voor jonge talenten jaarlijks aan het festival. Dit jaar is dat het trio MinLuVi, bestaande uit Min Won (drums), Lukas Mohl (toetsen) en Daniel Vitalij (bas). De drie vertegenwoordigen drie nationaliteiten, respectievelijk Zuid-Korea, Duitsland en Rusland. Studerend bij ArtEZ in Arnhem hebben ze elkaar leren kennen. Het trio speelt jazzstandards van onder andere Corea, Parker en Hancock. Niet heel erg verrassend, maar wel knap en technisch helemaal prima gespeeld, is dit een mooie opwarmer voor de rest van het avondprogramma.

Het Doppelkonzert in de grote zaal van de Festhalle begint vanavond met een optreden van de band Botticelli Baby. De zevenkoppige band uit het Ruhrgebied rondom leadzanger en bassist Marlon Bösherz brengt een aparte sound waarin we duidelijk de invloeden van de jaren ’30 horen, zoals de stijl van Django Reinhardt met z’n Gypsy sound, de Hot Jazz maar ook invloeden van de Balkan en blues. Maar niet alleen dat, in een interview vorig jaar vertelt Bösherz: “When I got my first records – The Doors and a jazz compilation called Honkers and Bar Walkers – I was strangely addicted to these two styles of music and explored a lot 60s rock and jazz, early punk and different singer-songwriters”. Over de naam van de band zegt Bösherz: “We sat around with some bottles of beer and thought about a name. With an Italian accent, a guy in the bar said “Botticelli Baby”. Why not? It has this Sandro Botticelli and this Baby and it’s a Bebop alliteration similarity” [bron: www.blues.gr]. De band zet een wervelende show neer, waarbij Bösherz zich het middelpunt toe-eigent met zijn aanstekelijke performance, waarin excentrieke uitingen met ironische tinten de boventoon voeren. De band heeft inmiddels vier albums uitgebracht, waaronder een live album in 2019 en het laatste album Saft dit jaar. De uitstraling en beats hebben ook iets punk-achtigs.  Verschillende nummers van onder andere het laatste album worden gespeeld, waarbij het publiek zich gemakkelijk laat meeslepen met de wervelende show die ze neerzetten en die je vooral ook moet zien. Bijna alles is uptempo, zoals bijvoorbeeld Joy Passed By en Vagabond in a Dandy Suit. Speelse thema’s met strakke ritme- en blazerssecties. De artiesten stralen één voor één een enorm enthousiasme uit met een mooie ritmische mimiek. Het beleid is dat iedereen op z’n plek zit, maar anders zou de grote zaal in Viersen zeker uit z’n dak zijn gegaan..

Terwijl de zon onder is gegaan en het buitenpodium om die reden al veel gezelliger oogt, wordt we daar getrakteerd op de act van French Blue, een band uit Düsseldorf rondom de vocaliste van Poolse komaf Gosia Rogala. Ze wordt begeleid door de uit Praag afkomstige Milan Jung (gitaar), Andreas Berger (bas) en Peter Brüning (drums). Het repertoire bestaat uit jazz standards, swingende evergreens, uit de oude doos, dus opnieuw maken we een reis met een tijdmachine. Zoals het openingsnummer Lullaby Of Birdland van George Shearing, die het stuk schreef in 1952. Maar ook The Girl From Ipanema van Carlos Jobim, Night And Day van Cole Porter en Misty van Erroll Garner ontbreken niet aan het enigszins voorspelbare repertoire. Voor de liefhebbers van dit genre is het prachtig. De band speelt mooi in stijl met uiteraard een modern tintje en Rogala heeft een uitgebalanceerd stembereik wat ze fraai ten toon spreidt met de songs van welleer. Omdat de buitenconcerten gratis toegankelijk zijn, pikken ook inwoners van Viersen die niet direct tot het vaste publiek van Jazz Viersen behoren een graantje mee.

Het tweede deel van het Doppelkonzert in de Festhalle is ook een reis in de tijd, maar van een geheel andere orde. Op het podium in de grote zaal staat het Moka Efti Big Orchestra uit de hoofdstad Berlijn. De band ontleent zijn naam aan het voormalige Koffiehuis en Tanzklub Moka Efti, uit de late jaren ’20 van de vorige eeuw en dat centraal staat in de Duitse TV serie Babylon Berlin. Deze in Berlijn en omstreken, in deze jaren, beroemde zaak was opgericht door de Grieks-Italiaanse koopman en koffiebrander Giovanni Eftimiades. Het is het verhaal van de Weimar Republiek, het langzame verval van Berlijn, door de opkomst van het nationaal socialisme, die de sfeer uitademt in de genoemde serie. Het componisten duo Nikko Weidemann & Mario Kamien en arrangeur Sebastian Borkowski produceerde een deel van de muziek voor deze duurste Duitse TV-productie ooit, het budget was veertig miljoen euro. Het gelegenheidsorkest én de muziek vielen zó in de smaak dat besloten werd het orkest onder de naam Moka Efti Orchestra in leven te laten. In 2020 is het album Erstausgabe en in Viersen waren we getuige van een indrukwekkend concert. De complete sfeer, d.w.z. belichting, kleding, attributen én de arrangementen stralen de jaren ’20 uit, waardoor het een heel bijzondere beleving is. Je verplaatst je in gedachten gemakkelijk naar Berlijn. Het titelnummer voor de serie,  Zu Asche, Zu Staub, wordt prachtig neergezet door het orkest en bezongen door de zangeres Severija Janušauskaitė, die dit nummer ook vertolkt in de serie zelf. Niet alleen de composities speciaal geschreven voor de serie van Weidemann en Kamien, zoals het uitdagende Snake en het mooie uptempo Fatalist Tempo, worden ten gehore gebracht, maar ook bijvoorbeeld het indrukwekkende Surabaya Johnny van het vermaarde muziek- en tekstschrijvers duo Kurt Weill en Bertolt Brecht. Het nummer is 1929 geschreven, dus in de zelfde tijd waarin de serie speelt. Een geweldige performance, waarbij het Moka Efti Orchestra ons op geslaagde en betoverende wijze in de tijdmachine heeft meegenomen naar hartje Berlijn 1929, voordat we bij het einde van het concert weer ontwaken in het heden.