Het eerste weekend van november vond in Maastricht Mjazz plaats, in het congrescentrum MECC. Een vervolg op het initiatief in 2010 dat toen nog MeccJazz heette. Jammer voor de organisatie, het wél aanwezige publiek en de artiesten, de opkomst was teleurstellend. Voor een goed lopend festival heb je een aantal ingrediënten nodig: een goed en voor breed publiek aansprekend programma, een geschikte – op het programma toegespitste locatie, drink & food en effectieve marketing. Het lijkt erop dat enkele ingrediënten niet helemaal waren wat ze hadden moeten zijn om het festival ook qua belangstelling tot een groot succes te maken.

De locatie. Het MECC is een groot gebouw met verschillende verdiepingen, grote foyer-achtige ruimtes, een grote hal en een congreszaal omgetoverd tot theater. Daarbij gevoegd een cafe waar ook één van de podia was opgetuigd. Bij binnenkomst werd netjes het programma overhandigd, maar vervolgens was het een zoekplaatje om uit te zoeken waar nu welk podium was. Geen enkele aanwijzing en puzzelen op de spaarzame aanwezige plattegronden in het centrum. Hier en daar gezellige hoekjes ingericht waar het fijn vertoeven was, maar de podia zelf zagen er enigszins provisorisch uit. Nauwelijks moeite gedaan om de kille inrichting van het congrescentrum op te leuken met materiaal waardoor het de podia ontbrak aan enig cachet. Op die in de theaterzaal na, die trouwens was verzorgd en geprogrammeerd door de stichting Jazz Maastricht, die hun eigen festival jaarlijks organiseren in het veel sfeervollere Theater aan ‘t Vrijthof. Wat verder opviel – en de artiesten ook – dat door de open ruimtes het muziek van verschillende podia hoorbaar was en zo optredens verstoorde. Dat kan natuurlijk niet. Jammer. Mjazz zou eens in Ahoy, North Sea Jazz, moeten kijke hoe ze dat daar redelijk goed oplossen. Ahoy is geen MECC, maar ook in Ahoy worden grote ruimtes omgetoverd in verschillende zalen en wordt het toch redelijk akoestische gescheiden.

Op de catering viel weinig op aan te merken. Niet verwonderlijk, de organisator van Mjazz is georganiseerd door Maison van den Boer, een gerenommeerde cateraar uit Veghel die niet alleen drink & food verzorg maar ook grote evenementen support. Nadat de organisator van Meccjazz in 2010 na een eenmalige editie in de rode cijfers kwam heeft Maison de Boer vorig jaar het initiatief genomen om wederom een dergelijk festival te organiseren in het MECC. Of de marketing afdoende is geweest is de vraag. In elk geval was er in de media weinig te vinden over Mjazz, in tegenstelling tot andere festivals in het zuiden, So what’s Next?, Jazz Maastricht en JazzOut Heerlen die zich nadrukkelijker manifesteren via onder andere social media.

Het programma op papier en de website oogt rommelig en druk, er is geen blokkenschema. Er zijn ‘thema’-podia. Zo is één podium geheel gewijd aan salsa. Respectievelijk staan daar op vrijdag 7 november Orquesta Pegasaya, Brazzjazz feat. Rogerio Souza and Lilian Vieira en Zule Max. Bij de eerste formatie swingt de carribean latin er vanaf en lag het niet aan de artiesten dat er zo weinig publiek was in de zaal. Jammer, enkele van de aanwezigen deden hun best om de feeststemming erin te krijgen door al salsa dansend over de dansvloer te bewegen. Orquesta Pegasaya is in 1985 in Tilburg opgericht door studenten, die hun roots in Curaçao in hebben, onder leiding van Kennedy Tielman. Goede salsa, die de feestvreugde verhogen in het Mecc. Lilian Vieira staat borg voor verfijnde Carribean songs in een intiemere setting, begeleid door Brazzjazz, drie mannen op snaren en een drummer, waaronder de Braziliaanse gitarist Rogerio Souza. Het feest gaat pas echt naar een hoogtepunt met de geheel uit dames bestaande band ZuleMax uit België, onder leiding van de uit Cuba afkomstige Zulema Hechavarria Blanco. De band bestaat uit 12 musici, 12 vrouwen van zes verschillende nationaliteiten. Inmiddels is de dansvloer iets beter gevuld dan bij de eerste twee acts en de stemming zit er goed in. ZuleMax staat voor goede Cubaanse ritmes als chachacha , guaguanco en salsa.

Op het hoofdpodium, de tot concertzaal omgetoverde Expo Foyer, is het gros blues wat de toon blaast. Met als eerste act het 40-jarige Barrelhouse met Tineke Schoemaker als vocaliste en echte Nederblues. Op zich een hele prestatie, de band kent al 40 jaar lang de zelfde samenstelling. In 2014 toeren ze in het kader van hun jubileum door het hele land. De tweede blues act is Supercharge, evenals Barrelhouse in 1974 opgericht. In dit geval door de Engelse saxofonist Albie Donnelly die nadrukkelijk aanwezig is in de performance die bestaat uit stevige bluesnummers met een vleugje rock. Ook hier jammer dat de vloer voor het podium maar gematigd gevuld is.

Beneden in de foyer is een hoekje ingericht met mainstream jazz. Met de European All Stars onder leiding van vibrafonist Frits Landesbergen. Knap vibrafoonwerk, een virtuoos op zijn instrument met gevoelige ballads en een gastoptreden van de Italiaanse pianiste en vocaliste Francesca Tandoi. Gestileerde jazz, knap uitgevoerd en die je raakt als je van deze wat ingetogen stijl houdt.

Het podium nummer twee is in het Auditorium – de enige bij deze editie van Mjazz beschikbare theaterzaal – ingericht en het programma wordt zoals gezegd verzorgd door de stichting Jazz Maastricht. Het eerste optreden is voor de Music Academy Big Band. De huisband van het Conservatorium in Maastricht en onder leiding van trombonist, composer en arrangeur Jack Coenen. Het is altijd mooi om een podium te geven aan de jonge generatie jazzmusici nu in opleiding. En zeker als dat een thuiswedstrijd is in Maastricht. Hierna is het de beurt aan Labryénco. Opgericht door de flamenco gitarist Alain Labrie. Ze brengen een mix van flamenco, world, pop en weten het aanwezige publiek te raken met een energieke performance en mooie combinatie van instrumentenkeuze, gitaar, bas, percussie, viool. De derde act is het trio Bart Rademakers met als gasten Gé Titulaer (vocals) en Tim Welvaars (mondharmonica). Fijngevoelige songs met een vleugje fusion door de klanken van Rademakers op zijn Rhodes, die studeerde op het Conservatorium van Maastricht en nu werkzaam is op de tobneelacademie aldaar. Gé Titulaer uit Venlo. Al jaren een naam op het gebied van de vocale jazz en met een behoorlijke palmares, de Mark Murphy van de lage landen, met wie hij overigens bevriend is. Prachtige ballads bracht hij ten gehore zoals With Every Breath I Take en een medley met songs van Lou Rawls. Met Tim Welvaars zijn mondharmonica ontbrak de tune van Turks Fruit niet, waarbij het arrangement heel anders was dan de zo bekende versie van Toots Thielemans. Welvaars kwam via Jerry van Rooyen in contact met zijn grote voorbeeld Toots en volgt hem nu in zijn voetsporen op zijn eigen manier. Halverwege de act liep de zaal bijna helemaal leeg.. bijna gênant.. De band bedankte de mensen die wel waren blijven zitten.

De eerste avond Mjazz 2014 werd afgesloten met een optreden van jazzy popstar Wouter Hamel. Vandaar waarschijnlijk de uittocht bij het Bart Rademakers trio in het Auditorium. Hoewel, bij dat optreden was het nu ook niet bijster druk. De strakke band van Hamel laat zien dat ze professioneel bezig zijn. Het is allemaal goed op elkaar ingespeeld. En ze spreken het wel aanwezige publiek aan. Maar het is helaas ook niet dé topact die het Mecc wat voller had kunnen krijgen. Naar verluid was dag twee van Mjazz op zaterdag 8 november in elk geval wat beter bezocht dan de vrijdag. De organisatie zou er goed aan doen om voor editie 2015 te zorgen voor een wat beter afgestemd programma, met betere ‘trekkers’ en wat betere sfeer en aankleding in het toch wat zakelijke en kille Mecc. Zoals JazzOut dat over 14 dagen doet in Heerlen met de trekkers Roy Hargrove en Jett Rebel. En dan kunnen we Mjazz pas toevoegen aan het lijstje succesvolle jazzfestivals.