Het is niet vreemd dat gitarist/zanger Richard Hawley in zijn thuisland een ware held aan het worden is. Niet alleen zijn laatste albums maar zeker ook zijn huidige tour, die flink in het teken staat van zijn zeer succesvolle (en Mercury Prize genomineerde) laatste album Staring At The Sky’s Edge, door Engeland kreeg al veel uitstekende kritieken. Wij waren er in Brighton bij om de man en zijn band, met vooruitzicht op zijn Nederlandse concert op 9 oktober in de Melkweg, alvast in volle glorie te aanschouwen.

The Brighton Dome, gelegen in het hartje van het mooiste gedeelte van de stad is een theater zoals je ze alleen in Engeland ziet. De zaal heeft een lekker ruim podium en een mooi diepe staruimte vlak voor zich en verder twee ruime rijen zitplekken, in een U vorm, met rood pluche. Het balkon valt dan weer prachtig over die zitrijen heen, zonder het zicht onder weg te nemen of een benauwd gevoel te geven.

Het theater is echt fantastisch onderhouden en heeft zoals al snel blijkt gezegend met een werkelijk prachtig geluid. De Ierse Lisa Hannigan mag gedurende de gehele tour het programma openen. Ze doet dat met een uitgelezen set in songs van haar albums Sea Saw en Passenger en maakt indruk.

Na een korte pauze komt dan Richard Hawley met zijn band het podium op. Gehuld in blauw licht wat prachtig op de bomen weerschijnt die op het podium zijn geplaatst, begint de band gelijk met een noeste versie van het titelnummer van het laatste album Staring At The Sky’s Edge. De fijne psychedelische sfeer en de lekker rockende band laten gelijk goed horen wat we deze avond kunnen verwachten.

Met het daarop volgende Don’t Stare At The Sun, het hoogtepunt van het laatste album, wordt de lat nog hoger gelegd. Die songs laten ook gelijk maar weer eens horen wat voor een geweldig gitarist Hawley is. Verrassend genoeg verlaat Hawley vervolgens de songs van het laatste, wat steviger klinkende album, en grijp hij subtiel terug naar de lomere songs van de albums Cole’s Corner, Lady’s Bridge en meesterwerk Truelove’s Gutter.

Opvallend hoe het publiek deze songs gelijk omarmt. De band voelt de sfeer perfect aan en Hawley weet met zijn openhartige manier van communiceren en zijn geweldige stem het publiek exact te geven waarvoor ze is gekomen. Een weergaloze versie van Remorse Code, het hoogtepunt van Truelove’s Gutter, en Time Will Bring You Winter (van het laatste album) brengen het concert naar een hoogtepunt.

Als de band het podium na dik 5 kwartier verlaat komt er gelijk een oorverdovend kabaal los dat Hawley en zijn band al snel terug naar het podium doet komen. De heerlijke trits afsluitsongs met onder meer het stevige Down In The Woods en de onvermijdelijke (Brighton) afsluiter The Ocean maken het geweldige concert compleet. Hawley en zijn uitstekende band in topvorm, zoals vanavond, behoren tot de wereldtop.