De derde dag van Into The Great Wide Open was op voorhand al de meest muzikaal aansprekende dag en wat werden we beloond. Het was een van de beste festivaldagen van deze zomer.

Terwijl de meesten de vrolijke klanken van Kenny B zich lieten welgevallen waren er genoeg andere keuzes te maken. Hoeveel beter kan je dag beginnen met een optreden van Ryley Walker op het fraaie bospodium? Hij en zijn band speelden een adembenemende, merendeels, akoestische set die in sfeer en muzikale uitdaging volledig klopte. Nog beter dan op zijn twee albums (All Kinds Of You uit 2014 en het dit jaar verschenen Primrose Soul) al te horen was. Ronduit bedwelmend zoals hij zijn 12-snarige gitaar laat klinken en met zijn band de composities van zijn albums een geheel nieuwe dimensie meegeeft. En zijn prachtstem klinkt ook live geweldig. Indrukwekkend optreden!

Verrassend was zeker ook het optreden van Gabriel Rios op het grote podium op het sportveld te noemen. Hij speelde een geweldige set met Rios zelf op de onvermijdelijke akoestische gitaar, Ruben Samama op contrabas en diens vrouw Amber Doctores van Leeuwen op cello. Het trio, frontaal vooraan op het podium naast elkaar, werd gedurende het optreden bij sommige songs bijgestaan door 3 blazers. De basis van de set waren de songs van het geweldige album This Marauder’s Midnight wat een gigantische hit was in België maar vrijwel volledig aan Nederland is voorbij gegaan. Dat zelfs de Nederlandse radio geen van de geweldige songs van dat album heeft opgepikt is des te verrassender omdat het publiek volledig mee ging in de intieme sfeer die vanaf het podium over het publiek neerdaalde. Dat Gabriel een publiek uitmuntend weet te bespelen wisten we natuurlijk al maar in deze spannende opzet komen zijn kwaliteiten nog meer tot zijn recht. (Dit najaar speelt hij een flink aantal concerten in de Nederlandse theaters. Niet missen dus!).

Snel naar het Fort podium vervolgens om nog een flink stuk van het optreden van Alamo Racetrack te gaan zien. Dat de band prima in vorm was maakte het enthousiaste publiek wel heel erg duidelijk. Met een erg lekker vol geluid en het zonnetje daarbij klonk de band heerlijk aanstekelijk. Iets wat niet echt gezegd kon worden van de even later optredende Frazey Ford. Haar stem klonk niet echt lekker en het geluid was maar matig. Het maakte haar van Hi soul doordrongen songs er niet echt aantrekkelijker op. Het snel veranderende natte en koude weer, na een heerlijke periode van veel zon, maakte het niet veel aantrekkelijker. Omdat punkpoet John Cooper Clark bij het zien van de Waddenzee had besloten maar helemaal niet te komen kon er vervolgens even rustig gegeten worden. De klanken van Leon Bridges klonken daarbij innemend. Maar net als op North Sea Jazz eerder deze zomer blijft Bridges een wat stijve frontman die keurig zijn jas aanhoud en zijn hoed op. De keurig gespeelde songs laten je niet dansen en winden helaas niet echt op. Toch een noodzaak bij soul.

De zaterdagavond was het bospodium waar je moest zijn en blijven. Jazz in zijn meest verrassende vormen vormde de muzikale basis. Aangezien de jazz al veel langer de smaakbepaler is van de echt spannende muziek de ideale plek om die avond te zijn. Een heerlijk groovende Britse Polar Bear liet daarbij heel veel indruk na. Velen die naar het bostheater waren gegaan hadden waarschijnlijk ergens wel van de band gehoord maar wisten niet precies wat te verwachten. Heerlijk om juist die mensen volledig overrompeld te zien raken. Polar Bear liet deze zaterdagavond wel heel duidelijk horen nu ook de concertzalen van Nederland plat te kunnen spelen. Zo in het bos en met die grooves van het ideale ritmetandem Seb Rochford (drums) en Pete Wareham (bas) klonk Polar Bear als geen ander. De soundscapes van Leafcutter John en die geweldige sax klanken van Mark Lockheart en Shabaka Hutchings (ook van Sons Of Kemet) maakten het optreden van Polar Bear tot een van de meest verrassende van deze editie van Into The Great Wide Open.

Het beste concert van de avond en het festival in zijn geheel kwam van het daarop volgende Belgische collectief STUFF.. Al meerdere keren door ons getipt als beste band van dit moment wisten ze ook nu weer binnen 10 minuten het groots toegestroomde publiek volledig om te krijgen. Nog weer beter dan de laatste keer dat we ze zagen kwamen ze, overzagen ze en overwonnen ze. Wat een geweldige band, wat een geweldige muziek en wat een ongelooflijke overtuiging. Muziek zo avontuurlijk en vrij als je maar heel erg weinig hoort. En dat alles ook nog eens met een opbouw die je in absolute extase brengt. Echt niet normaal wat deze nog jonge band nu al laat horen. Het publiek was zo enthousiast dat ze het einde van het concert niet wilden accepteren en dwars door de afkondiging van presentator Jaap Boots ‘We Want More’ heen scandeerden. Het was grappig om te zien dat de bandleden, gedreven door het enthousiasme van het publiek, zich vervolgens weer achter hun instrumenten zetten en nog een kleine toegift wilden gaan spelen. Boots verzocht, onder druk van de organisatie, om vervolgens Stijn de geluidsman de PA uit te draaien zodat de band niet te horen was. Het zag er behoorlijk infantiel uit. Had de band een paar minuten laten spelen en het publiek was helemaal blij geweest. Nu bleef ze met een onbestemd gevoel achter.

Het was jammer voor Taxiwars dat zij de avond daarna nog moest afsluiten. Het optreden van STUFF. was niet de overtreffen en de muziek die de mannen van Taxiwars spelen is te straight jazz om daarna nog de aandacht vast te houden. Het was veel slimmer geweest als Taxiwars de avond geopend had. Vooral het trio muzikanten is van grote kwaliteit, met een geweldig spelende Robin Verheyen als middelpunt. Zanger Tom Barman, vast gevangen door de energie die STUFF. had voortgebracht, gooide er gelijk wel heel erg veel adrenaline tegenaan. Met zijn drukke bewegingen zag hij er een beetje potsierlijk uit binnen het jazzgezelschap. Sowieso lijkt Barman zijn rol te zoeken. Als hij zingt klinkt het geweldig en een echt rijke aanvulling op de geweldige muzikanten maar als hij terugvalt op de van dEUS zo bekende stemvervormer klinkt het gemaakt en binnen deze groep ongepast. Juist die stem van Barman als hij zingt sluit zo mooi aan.