Eventjes een leuke anekdote om het mooi in te leiden. Als zevenjarig jochie kreeg ik van oma de Stray Cats single Runaway Boys cadeau. Mijn slaapkamer was met vergeelde Grease posters versierd en ze dacht dat ze mij hiermee wel een groot plezier kon doen. Dezelfde leren jackets, dezelfde vetkuiven, maar wel een totaal andere sound. Stray Cats is van de straat, rebels en veel meer punk dan het ratterige uitschot dat in de eerste punkgolfnadagen profiterend misbruik van dat geluid maken. Ze herdefinieren de rockabilly en voegen daar hun eigen anarchistische opruiende identiteit aan toe. Een Amerikaans supertrio met als meestergitaristzanger de met bijna volledige armen getatoeëerde stoere Brian Setzer, de coole contrabassist sidekick Lee Rocker en Slim Jim Phantom, die de eenvoud van het drummen naar zijn simpele drumstel terugbrengt. Ze treden nog sporadisch samen op, hebben ondertussen allemaal andere sessiemuzikanten om zich heen verzameld, maar blijven wel aan hun identieke sound trouw. Vanavond is het in Heerlen de avond van Lee Rocker. Hoe toepasselijk is het om op het voorprogramma van deze Halloween nacht van pure rockabilly te genieten.

En die avond is toch wel een mooi feestje. Alleen al de introductie van deze oude rocker is noemenswaardig genoeg om te vermelden. Op een groot filmscherm komen retrobeelden van Stray Cats voorbij. Het concert in het New Yorkse CBGB punkhol, de overstap naar het Verenigd Koninkrijk, waar de succesjaren pas echt vorm krijgen. Het ruige rock-‘n-roll leven, met een opvallende bescheiden Lee Rocker, terwijl Brian Setzer en Slim Jim Phantom daar helemaal in opgaan. Ook later tijdens het optreden komt het witte doek nog terug, als Lee Rocker geamuseerd vertelt dat ze in de Verenigde Staten net niet met verzamelalbum Built for Speed die toppositie bereiken, omdat Michael Jackson ze met het miljoenensucces Thriller van die befaamde eerste plek afhoudt. Heel veel nostalgie van vroeger dus, heel eventjes is het theater een grote gevulde filmzaal.

Drummer Larry Mitchell, pianist/gitarist Matt Jordan en gitarist Buzz Campbell stappen als eerste het podium op. Buzz Campbell is niet de minste artiest trouwens, die in het verleden ook afzonderlijk met alle Stray Cats leden, maar ook in groepsverband heeft opgetreden. Chuck Berry, Jerry Lee Lewis, Willie Nelson, Bo Diddley, Chris Isaak, noem ze maar op, hij heeft er het podium mee gedeeld. Is hij een waardige Brian Setzer vervanger? Dat niet, die straalt in alles wel wat meer coolness uit, maar dat Buzz Campbell een meesterlijke gitarist is, blijkt vanavond wel. De contrabas liefdespartner ligt als een verleidende dame gestrekt op de vloer al klaar, wachtend om bemind te worden. Onder luid applaus van de aanwezige toeschouwers en de klanken van het lazy Stray Cat Strut betreedt Lee Rocker de zaal, wipt met zijn voet het immens grote instrument omhoog en is direct volledig in zijn element. Het is opvallend hoe verrassend sterk Lee Rocker zich ook verbaal probleemloos door de nummers heen werkt, al neemt hij wel een enorm risico door met de twee grootste klassiekers te openen. Het is een waar genot als vervolgens het gemeen rockende Runaway Boys ingezet wordt.

Later in de show (in dit geval een betere benaming dan optreden) komen de minder bekende Stray Cats tracks When Nothing’s Going Right, met Buzz Campbell in een smerig solerende hoofdrol en de mierzoete I Won’t Stand In Your Way doowop nog voorbij. Het is dus zeker niet alleen op oude successen teren. De bassist heeft ondertussen meer dan genoeg solomateriaal op zijn naam staan waar hij uit put. Van het vorig jaar verschenen Gather Round komt behalve de titeltrack ook nog de ontroerende voor zijn vrouw geschreven The Last Offline Lovers gitaartrack voorbij, waarbij de veelzijdigheid van Matt Jordan goed hoorbaar is. Hij geeft de song met het accordeonspel een karakteriserende folktwist mee. Zijn eerdere werk wordt ook zeker niet vergeten, de bewust haperende Miracle In Memphis kickstarter en de Memphis Freeze honky-tonk country van No Cats zijn twee heerlijk warmdraaiende rockmotoren. Het is duidelijk dat de Lee Rocker liefde voor de muziek veel verder dan de rockabilly reikt.

Trots vertelt Lee Rocker over de samenwerking met Levon Helm van The Band om vervolgens de jazzy Ophelia versie van de Gather Round plaat in te starten. De Arthur “Big Boy” Crudup cover That’s Alright is door Elvis Presley wereldberoemd gemaakt, en ik kan mij niet voorstellen dat er iemand in de zaal zit die deze legendarische song niet kent. Deze klassieker gaat in het tevens door Elvis Presley opgepakte Blue Moon Of Kentucky over, welke oorspronkelijk door Bill Monroe & The Bluegrass Boys vertolkt wordt. Vanavond worden helden geëerd, Carl Perkins passeert de revue met Honey Don’t. Ook hoor je vandaag origineel van Het is weer voorbij die mooie zomer. Natuurlijk is deze Steve Goodmans City Of New Orleans bewerking niet door Gerard Cox geschreven, maar liggen de roots aan de andere kant van de wereld. Matt Jordan is al aardig op dreef bij de ijzersterke Good Rockin Tonight uitvoering van het trio. Uiteraard staat het drietal bij het overlijden van Jerry Lee Lewis, “The Killer”, eerder deze week stil, en pakt Matt Jordan bij Bulletproof pas echt zijn pianomoment.

Een beetje krachtpatserij hoort er uiteraard ook bij, al klimt de zestiger Lee Rocker vandaag niet op zijn staande bas. De showmaster legt het ontiegelijke zware instrument op zijn knie, zwaait er gevaarlijk mee rond om vervolgens de snaren als een kaalgeplukte kip te mishandelen. De echte cadeautjes zitten hem in de staart van de avond als het duistere, David Lynch grijsgekleurde Rumble In Brighton en Rock This Town voorbij denderen. Vooral bij Rock This Town komt het stilzittende publiek aarzelend langzaam in beweging, om vervolgens tijdens de Rock Billy Boogie toegift helemaal los te gaan, om al staand dansend een einde aan deze voortreffelijk geslaagde avond te maken. En Lee Rocker? Die neemt glunderend afscheid. Let The Good Times Roll!