St. Vincent, echte naam Annie Clark, lijkt weg gelopen uit een sprookje. Het mooie, lieve en onschuldige van Sneeuwwitje en Assepoester, maar met het vuur en venijn van de heks en de gemene stiefmoeder. Dan weer klinkt St. Vincent poeslief, dan weer knalt ze er op los deze avond in de Melkweg Max.

Gekleed in zeer korte zwart leren hotpants is al snel duidelijk dat St. Vincent er staat om te knallen. Dat de grote zaal deze avond maar halfvol is, de achterste bar is zelfs gesloten, lijkt St. Vincent niet te deren. Opener Surgeon is zeer scherp, mooi rustig in opbouw om vervolgens ruimte te geven aan Clark om los te gaan op een van haar vier gitaren. Dit is het beeld van de hele avond, haar zoete mooie stem wisselt ze net zo gemakkelijk af met het zwaardere gitaarwerk. Heel even bij het sluiten van de ogen is het net of er een oude gitaarvirtuoos bezig is en niet deze fragiele jonge vrouw.

Afgezien van het mannelijke deel van de half gevulde zaal dat waarschijnlijk graag de ogen blijft werpen op Clark, is het sluiten van de ogen geen overbodige luxe met de extreme licht show op het podium. De enorme flitslichten zijn behoorlijk verblindend en bijna hinderlijk sommige momenten. Gesteund door haar driekoppige begeleidingsband, met twee synth spelers en een drummer weet St. Vincent een sterke elektronische sound neer te zetten. Toch lijkt het aanwezige publiek, naast wat hoppende hoofden her en der, het toch vooral rustig te ondergaan. Het ontbreekt deze avond aan sfeer, hoe helder en krachtig de openers ook zijn, een afstand tussen podium en zaal is merkbaar.

Tweede nummer Cheerleader, ook afkomstig van het laatste album Strange Mercy uit 2011, klinkt fragiel en toch bijzonder sterk. Helaas lijkt men de aandacht dan al iets te verliezen. Dit duurt nog voort tot er door Chloe In The Afternoon gewerkt wordt met een heftig einde, waarbij Clark weer heerlijk tekeer gaat op gitaar met haar schokkende bijna robotachtige bewegingen. Pas hierna volgt het eerste woordje richting publiek, “It’s nice to be here again”.

Eenmaal bij Actor Out Of Work aangekomen lijken zowel band als zaal iets te zijn ontdooid. Actor Out Of Work, van het uit 2009 afkomstige album Actor, heeft iets fris qua sound en doet bij vlagen denken aan het nummer Alright van Supergrass. De bewegende hoofdjes en voetjes beginnen langzaam mee te doen, maar al gauw wordt er weer iets gas terug genomen tijdens Dilettante en dat terwijl het nummer vele malen harder live klinkt dan op plaat.

Met Black Rainbow, Cruel en Champagne Year wordt vervolgens een sterk drietal nummers achter elkaar ingezet. Black Rainbow klinkt prachtig, met een einde dat nog minuten langer had mogen doorgaan. Clark die er dan ook echt eindelijk zin in lijkt te hebben en haar gitaar eens goed mishandeld. Black Rainbow klinkt als Phantom of the Opera in een jasje van elektronisch geweld met de enorme lichtshow op de achtergrond. Voorafgaand aan Cruel krijgen we dan nog even de achtergrond informatie over het filmen van de bizar wrede video voor het nummer. Leuke details, maar meer dan opvulling van de avond is het niet. Cruel zelf klinkt zoals het hoort te klinken, pop met een twist. Dat is wat St. Vincent ook deze avond typeert. Het is overwegend toch allemaal net even iets anders, elk nummer heeft bijna wel een twist en kan zo ieder moment veranderen van een lief sprookje in een wreed drama.

Neutered Fruit is heel even hemels, maar barst dan ook los in een geweld aan geluid. Strange Mercy is een mooie opvolger en heel even brengt dit het gevoel en de gedachte naar boven van een concert van het Franse duo Air. Dromerig en elektronisch zoals die twee heren het al vele jaren doen. Marrow weet deze lijn nog even voort te zetten, maar klinkt alweer zwaarder en de roep om H-E-L-P klink bijna hypnotisch zoals we gewend zijn van bijvoorbeeld een Björk, terwijl het nummer een jazzy loopje heeft. Bij St. Vincent is duidelijk, je komt hier niet om weg te dromen. Punk moet wel punk blijven en cover She’s Beyond Good And Evil van The Pop Group kondigt Clark daarom aan met een grappige anekdote over de ontvangen afwasborstel (met roze haar) met de naam Sid Dishes, in de vorm Sid Vicious van de Sex Pistols. Zoals Clark zelf zegt: “This is what has become of punk.”

Year Of The Tiger als afsluiter van de reguliere set werkt prima. Album Strange Mercy is geschreven in 2010, het Chinese jaar van de tijger, zo is de uitleg van Clark. Na een valse start door haar niet goed afgestemde gitaar, klinkt Year Of The Tiger fijntjes in het gehoor. Na een korte onderbreking komt St. Vincent nog terug voor het mooie ingetogen The Party, wat de vocalen van deze vrouw eens goed alle aandacht geeft. Enkel begeleid door een synth speler is dit nog even het rustpunt alvorens mevrouw Clark weer helemaal los kan gaan met afsluiter Your Lips Are Red. Van het mooie sprookje blijft weinig over, het laatste nummer is er om ruimte te maken voor de heks. Clark geniet en verdwijnt van het podium de zaal in om daar verder haar gitaar kapot te spelen. Eenmaal terug op het podium wordt de gitaar aan de kant gegooid en geeft Clark nog even een trap na om vervolgens een andere gitaar te pakken en het nummer en de avond toch nog rustig en dromerig te eindigen, net als het sprookje dat altijd goed afloopt.

Setlist St. Vincent in Melkweg/Amsterdam – 29 februari 2012:

• Surgeon
• Cheerleader
• Chloe in the Afternoon
• Save Me From What I Want
• Actor Out Of Work
• Dilettante
• Black Rainbow
• Cruel
• Champagne Year
• Neutered Fruit
• Strange Mercy
• Marrow
• She Is Beyond Good and Evil
• Northern Lights
• Year Of The Tiger
• The Party
• Your Lips Are Red