Met prachtoptredens van Sam Beam en Jeff Tweedy en zijn nieuwe band Tweedy maakte de eerste avond van het Crossing Border een fijne, soms overrompelende indruk.

Het rond Jocie Adams (voorheen The Low Anthem) gebouwde Arc Iris was op de eerste avond de zeer verrassende opening in de mooie The Royal. Eén van die openingen die een goed festival nodig heeft. Jocie is een zeer opvallende frontvrouw die niet alleen door haar intrigerende goudgeelkleurige bodysuit maar zeker juist ook door haar, tussen alle genres heen en weer stuiterende songs absolute indruk maakt. De zeer getalenteerde band speelde de songs van hun gelijknamige debuut met dezelfde muzikale uitdaging en overtuigde dus volop. Een lekker stekelige opening.

Beginners speelde ondertussen in de bomvolle Heaven zaal bovenin hetzelfde pand en kon mij ook deze keer nog niet volledig overtuigen. Al moet gezegd worden dat de band wel aan het groeien is. Opvallend hoe de band van lekker rammelend gitaarbandje met een extra viool erbij soms even qua sound helemaal inzakt. Een beter set opbouw en een wat krachtigere podiumpresentatie van Susanne Linssen zouden al heel veel verschil maken.

Een festival betekent keuzes maken en daardoor helaas ook veel bands/artiesten niet kunnen zien. Natuurlijk moesten we zeker wel zien hoe Sam Beam, de man achter Iron & Wine, het er solo vanaf zou brengen. Al snel bleek zijn volledig spontaan gemaakte setlist (I have not made a setlist so you ask me what to play…) een behoorlijk geniale te zijn. In de grote Royal maakte hij duidelijk niet alleen een briljant songschrijver te zijn maar ook een van de beste zangers van zijn generatie. De intentie waarmee hij zijn songs zingt brachten vulden de zeer volle zaal met alle denkbare warmte. Uiteindelijk werd het een erg mooie Greatest Iron & Wine Songs-show waarbij zeker ook de drie duetten die hij aan het einde van de set met Jesca Hoop zong, en dan vooral het prachtige Resurrection Fern, tot de hoogtepunten behoorden.

Jammer trouwens dat de fijne Spiegeltent zo onhandig (ver) ligt en dat er daardoor veel minder publiek op de optredens daar afkomt. Zo werd het echt grappige optreden van het duo My Darling Clementine met gesproken teksten van legende Graham Parker wel erg een optreden aan de zijkant van het festival.

Ondanks het feit dat Jeff Tweedy zijn nieuwe album, onder de naam Tweedy, vrijwel alleen met zijn zoon Spencer opnam had hij voor het optreden op Crossing Border een volledig band meegenomen. Met een lekker uitgebreide set met lekker veel nieuw werk van het Tweedy-album Sukierae die nieuwe klassiekers als het stevig rockende Please Don’t Let Me Be So Misunderstood, het naar het werk van Stephen Malkmus neigende High As Hello, Summer Noon en Hazel kent. Natuurlijk hoopte het publiek op wat Wilco-afsluiters en ze werden op hun wenken bediend. Tweedy bracht met een soloset met daarin onder meer Wilco klassiekers California Stars en I Am Trying To Break Your Heart de zaal in vervoering.

Opvallend trouwens dat Tweedy in eerste instantie vrij nors op het podium stond en pas halverwege de set met het publiek begon te communiceren. Hoewel de muziek tot dat punt al prachtig was geweest kwam met de opening naar het publiek pas de echt volledig emotie binnen.