Het was een overvolle vrijdag op North Sea Jazz 2012. Veel te veel moois om uit te kiezen. Van Artist in Residence Joshua Redman met het Metropole Orkest tot aan Robert Glasper Experiment. Wij maakten een keuze.

Hoeveel mooier kon North Sea Jazz 2012 echt beginnen dan met Joshua Redman, de absolute saxkoning van de laatste jaren, en het Metropole Orkest. Met overtuiging en klasse werd een smaakvolle setlist afgewerkt. In de handen van Vince Mendoza, orkestleider en arrangeur van een sterk spelend Metropole Orkest en een excellente Redman in een zeer volle Amazon was deze start van North Sea Jazz zeer veelbelovend. Vervolgens snel door naar Gregory Porter, de zanger die met zijn band de afgelopen 2 jaar, met 2 prima albums, naar de eredivisie van de jazz is doorgeschoten. Geweldig optreden weer! Niet alleen qua uitstekende doorleefd gespeelde souljazz maar zeker ook door de stem en innemendheid van Porter en zijn prima band brak het publiek de zaal af. De lange rijen buiten betekenen dat Porter de komende jaren heel groot zal gaan worden. Zoals hij vrijdag al liet horen zal hij elke grotere zaal met gemak gaan overwinnen.

De Britse Michael Kiwanuka staat, met zijn dit voorjaar verschenen prachtdebuut, nog echt aan het begin van zijn carrière. Dat die er in volle glorie gaat komen bewees zijn setlist. Het publiek was nog wat onwennig, natuurlijk ook omdat Kiwanuka, door het gebrek aan ‘radiohits’ nog wat onbekend is. Maar zijn stem overtuigd altijd en zijn band komt met elk optreden beter op stoom. De folk meets soul van Kiwanuka zal de komende jaren alleen maar mooier gaan worden. Hij bracht en set met veel eigen songs en een een handjevol slim gekozen covers. Zijn versie van Jimi Hendrix Waterfall (May This Be Love) was een eerste NSJ kippenvel moment. Terwijl Caro Emerald in een overvolle Nile het succes van haar enige album nogmaals deed herleven wist Melody Gardot in de Amazon met een prachtig opgebouwde set het publiek optimaal te imponeren. Zijn haar 3 verschenen albums al indrukwekkend te noemen, op het podium komt haar ware kwaliteit tot leven. Mede door de geweldige band die ze mee had en door de toevoeging van heerlijk lome, prikkelende bossa invloeden kwamen de songs van haar laatste, uitstekende, album The Absence, live nog beter uit de verf. Laat haar maar heel snel terugkomen voor meer concerten!

Jose James, waarvan een nieuw album einde van dit jaar zal gaan verschijnen, was op de vrijdag in topvorm. Mede door de inbreng van onze eigen Gideon van Gelder op toetsen wist James het publiek te veroveren met een juiste keuze in van hiphop doorsneden jazzsongs. Wat een heerlijke stem en flow heeft deze man toch! Kom maar op met dat nieuwe album zou ik zeggen! Hoe anders klonk Jill Scott op het podium van de grote Nile vervolgens. De veel te dik spelende band overtroefde zelfs het imposante stemgeluid van Scott en gaf haar sfeervolle soul meets hiphop soms bijna stadion-achtige elementen mee. Scott, die Nederland de afgelopen jaren veroverde met indrukwekkende liveoptredens, verdient echt een met meer souplesse spelende band. Juist die intimiteit die Scott in haar teksten brengt en de sfeervolle arrangementen met fijne hiphopflavour maakt haar zo goed. Met die dikke bandsound valt dat helemaal weg. Echt zonde.

Een van de allerbeste jazz influenced albums van dit jaar is zonder twijfel Black Radio van Robert Glasper Experiment. Glasper, die via Blue Note in eerste instantie met fraaie jazztrio albums zijn weg naar een groter publiek vond heeft in het Robert Glasper Experiment, in hun mix van jazz, hiphop, psychedelica en soul hun eigen weg gevonden. De albums Double Booked ( de tweede helft) en Black Radio zijn daar een fijn gevolg van. Na een volledig mislukt optreden met Roy Ayers en Pete Rock in de Congo vorig jaar, wilde Glasper dit jaar revanche en hij greep de kans met beide handen aan. Erykah Badu, Lupe Fiasco, Mos Def en Lalah Hathaway, een aantal van de muzikanten die aan het album Black Radio hun bijdragen leverden werden vrijdag niet gemist in een enerverende set die het legendarische North Sea Jazz gevoel in herinnering deed brengen. Niets was voorspelbaar, alles indrukwekkend. Met Casey Benjamin op saxofoon en vocoder, Derrick Hodge op bas, Mark Colenburg op drums en Glasper zelf op piano en Fender Rhodes hoorden we een geniale groepsbezetting waarin iedereen elkaar de ruimte gaf en aanvulde waar dat nodig was. De afzonderlijke solo’s waren niet alleen indrukwekkend in kwaliteit maar ontroerend in echtheid. Zonder twijfel het meest indrukwekkende concert van de vrijdagavond (van datgene wat wij hebben gezien).