Met de ijzige kou en gure wind buiten, is het op deze rustige zondagavond bij het concert van Paul Banks goed toeven in de Melkweg. In een helaas niet uitverkochte kleine zaal moet de frontman van Interpol het deze avond vooral hebben van zijn sterke nummers. Een echte showman is Banks nooit geweest, maar met een meer dan goed ruim uur aan live muziek bewijst Banks dat een concert niet altijd bijzonder sprankelend hoeft te zijn om toch een goede voldoende te scoren.

Banks wist waar hij over sprak enkele maanden geleden tijdens het fijne interview dat Written in Music met hem deed ter promotie van zijn tweede album Banks.“Het klikt enorm, als we in februari in Nederland belanden, zullen we een echt geoliede machine zijn.” En zo geschiedde zondagavond; bijna aan het einde van de Amerikaanse en Europese tour aangekomen, is de band inderdaad een geoliede machine. Alles klinkt zeer gelikt en de afstelling van het geluid is erg goed. Toch is dit de valkuil van de avond, het concert mist juist net wat verrassingselementen.

In een strak stijlvol donker pak beklimt Banks het podium van een weinig belichte oude zaal. Als enige contrast is er de glitter gitaarband van Banks zijn bekende zwart witte Fender Stratocaster, zijn glimmende schoenen en het erg blonde haar van de zanger. De band duikt meteen in het verleden met het oudere nummer Unwind, waarin Banks zijn stem mooi uitkomt. Een snel bedankje volgt na het eerste applaus uit de zaal. Al snel wordt duidelijk dat Paul Banks geen Julian Plenti meer is en Banks is ook zeker geen solo versie van Interpol. Banks is gewoon Banks en hij vervult die rol met verve.

Dat de nieuwe nummers nog onbekend zijn bij het publiek blijkt wel wanneer I’ll Sue You wordt gespeeld. Met een zeer fijn intro van Banks en een erg lekker klinkend einde verrast het nummer echter wel. Een klein kwartier onderweg en het concert lijkt echt te beginnen wanneer Only If You Run wordt ingezet. Met de eerste paar rijen bezet door voornamelijk jongere meiden, is er geen gebrek aan gejuich bij de eerste klanken van dit oudere nummer afkomstig van het Julian Plenti Is… Skyscraper album uit 2009.

Toch zijn het echter de nieuwe nummers die dit keer verrassen. Arise Awake is sterker dan op plaat en dat zelfs zonder de op de achtergrond pratende taxichauffeur, waarover Banks ons tijdens het interview vertelde. Een laptop naast bassist, vocalist en keyboardspeler Brandon Curtis (The Secret Machines) draait mee voor de eerder opgenomen geluiden. Het volstaat in deze bandsetting met vier muzikanten, maar toch ontbreekt het live gevoel van bijvoorbeeld Yoed Nir op cello. Fly As You Might blijft als vanouds een heerlijk nummer met goede gitaarlijnen en de bariton stem van Banks, wiens uithalen helderder klinken dan enkele jaren geleden, alsof hij meer durft te experimenteren.

Rustpunten weet Banks goed in te bouwen binnen de set. No Chance Survival doet wat het moet doen, juist precies dát rustpunt creëren. Met een strenge en geconcentreerde blik in de ogen kijkt Banks terug op zijn jongere jaren tijdens Young Again, één van de beste nummers op het album Banks. Sarcastisch bedoeld of niet, het is een sterk nummer en dat weet Banks. De opvallend uitziende gitarist Damian Paris, met zijn groovy bewegingen, geeft het nummer live nog net dat beetje extra.

Het laatste akkoord klinkt nog terwijl Banks een tevreden glimlach op zijn gezicht tovert. Het geeft de verder doorgaans zeer rustige Banks een menselijker gezicht deze avond. Lisbon, vernoemd naar de Portugese hoofdstad omdat Banks daar het instrumentale lied af maakte, is mooi maar had live voor veel meer vuurwerk kunnen zorgen. De toon is echter gezet, het vuurwerk wordt namelijk wel geleverd tijdens Over My Shoulder. Drummer Charles Burst, de verder niet opvallende drummer, knalt er lekker op los en lijkt even in zijn eigen wereld te zijn. Opvolger No Mistakes verrast door ook met veel power te worden gebracht evenals het melancholische The Base, dat toch wel erg fijn klinkt in deze live uitvoering. Alsof het nog niet genoeg is, knalt Paid For That er nog even lekker achteraan. Wederom is het drummer Burst die zorgt voor de pit en gecombineerd met Banks zijn fijne uithalen, Paris op gitaar en Curtis op bas is dit bij uitstek het nummer waar de band laat zien inderdaad die fijne geoliede machine te zijn. Alle partijen komen perfect bijeen en laten de Melkweg heel even schudden.

Om de reguliere set af te sluiten is gekozen voor het prachtige nummer Summertime Is Coming, een nummer dat Banks al twaalf jaar geleden schreef. Een hoogtepunt van de avond en het nummer had niet misstaan als echte afsluiter. Terwijl Banks “Summertime is coming, so get out” zingt, dwalen de gedachten heel even af naar mooie zomerse dagen. Met een tevreden gezicht verlaat de band het podium om enkele minuten later terug te keren voor nog een fijne toegift. Eenmaal aan het eind van de avond gekomen, gaat Banks weer terug in de tijd om het cirkeltje rond te maken. De oudere nummers Skyscraper, On The Esplanade en Games For Days als vurige afsluiter van een verder tamelijk rustige avond laten de Melkweg nog even genieten. On The Esplanade met een valse start van Banks zorgt voor de enige kleine verrassing van de avond, maar blijft een schitterend nummer.

Af en toe een beetje monotoon, maar verder gewoon een prima optreden van Banks die zelf ook zichtbaar leek te genieten. Banks staat voor een sterk concert zonder al te veel fratsen en daar is helemaal niets mis mee. Summertime Is Coming gaat hier nog niet op. Helaas moeten we het voorlopig nog doen met de aanhoudende Nederlandse kou, maar tot de lente aanbreekt is er een prima remedie. Gewoon de nieuwe plaat van Banks nog eens opzetten en genieten.

Setlist Paul Banks in Melkweg/Amsterdam – 10 februari 2013:

•   Unwind
•   Fun That We Have
•   I’ll Sue You
•   Only If You Run
•   Arise Awake
•   Fly As You Might
•   No Chance Survival
•   Young Again
•   Lisbon
•   Over My Shoulder
•   No Mistakes
•   The Base
•   Paid For That
•   Summertime Is Coming

•   Skyscraper
•   On The Esplanade
•   Games For Days

Fotografie: Met dank aan Sander Rijken