De tweede avond van het avontuurlijke 4^th Stream festival in de coole catacomben van het Brusselse Bozar, was wederom een avond vol beloften. Londen was vertegenwoordigd met Ruby Rushton als opener en Vula Viel als afsluiter. Daar tussenin zat dan weer het Belgische Warm Bad.

Het uit Londen afkomstige Ruby Rushton is een band die zowel uit jazz als rock put en met drummer Tim Carnegie daarin de  stevige driving force heeft. Het is een robuuste sound die de mannen (naast Carnegie, Ed Cawthorne op fluit, Nick Walters op trompet en Aidan Shepard op toetsen) laten horen. Bandleider Cawthorne, verrassend genoeg de ‘stilste’ van de vier laat Walters en vooral Shepard de lijnen uitzetten om daarna zelf te excelleren in spel.

Het is niet moeilijk te raden dat de band veel inspiratie uit bands als Weather Report haalde en duwen die net zo hard hun eigen kant als de toekomst in. Lekker stevig (prachtig in zaalgeluid) opgezet is de band een even nadrukkelijke als lekker luide opening van de avond, waarbij ze hun moeheid (door de stakingen in Frankrijk heeft de band de trein moeten omruilen voor persoonlijk vervoer wat vele uren meer reistijd tot gevolg had) moeiteloos vergaten.

Warm Bad was daarna,  gezeten op stoelen, de perfect aangewezen band om juist in alle rust hun fraaie composities vorm te geven op het podium. De band rondom SCHNTZL’s Hendrik Lazure (toetsen) en Casper Van De Velde (drums) heeft in Sam Comerford (sax), Vitja Pauwels en Marco Giongrandi (beiden gitaar) en Soet Kempeneer (bas) een fijne samenstelling die een warm geluid herbergen.

De set van vanavond is grotendeels opgebouwd rond het album Garden Head dat begin dit jaar verscheen. Warm Bad brengt fraai uitgebalanceerde  composities opgetrokken vanuit jazzstructuren, die dan weer harmonisch emotioneren dan weer haaks een andere weg zoeken. Composities ook waarin vaste compositiestructuren net zo gemakkelijk worden losgelaten voor improvisatie.

Met de nadruk op de naam van de band zijn de composities sfeervol en beeldend. Muziek om bij weg te dromen. Daarnaast bevindt zich dan altijd weer een prikkel die je net weer op het verkeerde been zit of een solo die de compositie optilt. Prachtband dat Warm Bad. Heel graag veel Warm Bad in 2020.

Vula Viel heeft vanaf 2013 al vele wisselingen gehad, steeds weer met voorname dan weer veelbelovende Britse muzikanten. Met debuut Good is Good (2015) maakten ze indruk. De band heeft nu met de toetreding van drummer Jim Hart en bassiste Ruth Goller naast bandleider Bex Burch een ideale vorm gekregen. Met een tweede album What’s Not Enough About That op komst in februari volgend jaar was het des te fijner alvast een introductie op de nieuwe muziek te krijgen.

En wat een ongelooflijk verrassing werd het. Met de geweldige Hart heeft de band een ritmisch basis gekregen die zowel jazz als Afrikaans volbloedig in het hart heeft gekregen. Wat een fascinerende ritmes weet Hart, een van de geweldigste muzikanten die de hedendaagse Britse jazz kent, toch steeds te raken. Goller is onderhand een Britse muzieklegende die niet alleen in het geweldige Acoustic Ladyland, de band die wel de wederopstanding van de coole nieuwe Britse jazz genoemd wordt, maar ook in Melt Yourself Down nadrukkelijk haar stempel drukt. Met haar dwarse door punk beïnvloede vloeiende spel weet ze altijd vol te raken.

De sound van Vula Viel wordt echter bepaald door Burch die met haar voortreffelijke spel op de gyil, een houten xylofoon uit West-Afrika die ze met 3 jaar in Ghana wonen leerde bespelen, het prachtige  middelpunt is. Met Hart en Goller heeft ze nu een trio te pakken dat haar muzikale dromen volledig bewaarheid hebben. Het is een robuuste sound die volledig uniek is en het allerbeste uit de drie muzikanten haalt.

Wat een explosieve set speelde het drietal in Bozar vanavond en wat is de band er klaar voor om op de diverse zomerfestivals nog veel meer indruk gaan maken. Het punky basspel van Goller is wonderbaarlijk en verrukkelijk en brengt, gestuwd door de fascinerend aanstekelijke ritmes van Hart, het gevoel dat je hart sneller doet laten kloppen. Burch met haar geweldige spel en de sound van de gyil is de warme deken die over de sound hangt. Wat een overweldigende tegelijk avontuurlijke sound brengen deze drie teweeg. Wat een heerlijk dansbare ritmes ook. Ik zie de kolkende velden deze zomer al voor me!

Live foto’s in stuk: Louise Overlau