De Nederlandse flamencogitarist Peter Kalb wordt in Spanje El Periquín genoemd. Voor zijn optredens tijdens de Flamenco Biënnale 2019 had hij een aantal flamenco amigos uitgenodigd: Manolo Torres (cajón), Augustín Carrillo (fluit) en El Zuri (basgitaar, zang). Hij had hen leren kennen in Malaga waar hij zes jaar heeft gewoond. En uit Nederland Boy Edgar prijswinnaar Martin Fondse (toetsen) en Nausad Kiamoeddin (tabla, cajón). In de prachtige ambiance van de Nieuwe Kerk in Den Haag speelde hij veel repertoire van zijn eerbetoon aan Michael Jackson dat in 2016 op CD werd uitgebracht, afgewisseld met nummers van zijn nieuwe album Para Siempre.

Het is sowieso verrassend dat songs van Michael Jackson een flamenco interpretatie ten deel vallen. Maar zoals El Periquín me in een interview uitlegde: “Als je het commerciële van Jacksons songs weghaalt, hou je mooie liedjes over.” Al wordt er in El Periquín’s bewerkingen niet gezongen. Doch live in de Nieuwe Kerk waagde El Zuri zich er soms aan zonder dat dit storend was. Het gaf juist extra cachet aan de interpretaties.

El Periquín begon alleen met een Granaína, een flamenco stijl uit Granada. Zijn subtiele spel was meteen erg mooi. Nadat de andere musici zich bij hem voegden, voerde in eerste instantie Martin Fondse de boventoon op het Nord toetsenbord. Daarna zou Fondse ook piano spelen en op een heel bijzonder instrument: de vibrandoneon, een barokke versie van de melodica die is ontwikkeld in Italië en die met de mond wordt aangeblazen via een slangetje dat met een klein toetsenbord verbonden is. Fondse speelde het instrument bij een guajira van het album Para Siempre. En het moet gezegd: Fondse is zeer bekend in de jazzwereld maar past door zijn brede visie ook goed in die van de flamenco.

Daarna volgde het eerste Michael Jackson nummer The Girl Is Mine dat door het samenspel van gitaar en fluit een betoverende klankkleur kreeg en dat zou voor meer nummers gelden. Augustín Carillo is ook niet de minste, heeft met flamenco grootheden als Tomatito en Vicente Amigo gewerkt. Van het Jackson album werden voor de pauze de rustige ballad She is out of my life en de lekker pittige track Smooth Criminal uitgevoerd waarin Torres en Kiamoeddin ruimte kregen voor een percussie duet op cajóns met als apotheose een zingende El Zuri die er door zijn flamenco zang een geheel eigen draai aan gaf. Hier kwam het nummer in feite los van het origineel maar keerde er daarna weer naar terug. En liet El Periquín net als in andere nummers horen wat hij als flamenco gitarist in huis heeft en dat is heel veel!

Na de pauze begonnen El Periquín en zijn begeleiders met een nummer van Michael Jackson uit 1972: Ben. El Zuri zong in het Engels. Daarna volgde Liberian Girl, een nummer van een betoverende schoonheid. Verrassend was vervolgens de bulerías improvisatie van Manolo Torres en Augustín Carillo. De bulerías is een zeer flexibele stijl in een 12/8 maat waarop zeer goed geïmproviseerd kan worden en dat lieten Torres en Carillo ook horen terwijl de andere musici met palmas (het begeleidende handgeklap bij flamenco) ondersteunden.

Na Jackson’s Human Nature volgde een lang en zeer bijzonder klinkende solo van Martin Fondse op de vibrandoneon dat door de houten akoestiek van de Nieuwe Kerk extra allure kreeg waarna El Periquín een tangos inzette, een flamenco stijl die overigens niks met de Argentijnse tango te maken heeft. En dan het samenspel van flamenco gitaar en vibrandoneon, wat een klasse! Het eindigde met een uptempo flamenco climax.

Tijdens de terechte toegift speelde El Periquín solo nog een keer The Girl Is Mine, door de anderen begeleid met palmas. En El Zuri voegde er als slotapotheose nog flamenco zang aan toe!