×

Concert

12 juli 2014

NSJ ’14 dag 1. Phronesis, Phronesis, Phronesis!!!

Geschreven door: Dick Hovenga

• fotografie door Wouter Schenk

In een overvolle programmering was het niet moeilijk zoeken naar een hoogtepunt in de jazz optredens. Phronesis speelde een geniale set en bewees het allerbeste jazz trio van dit moment te zijn.

We hadden natuurlijk kunnen weten dat juist heel veel mensen tegenwoordig naar North Sea Jazz komen om juist naar pop acts als Pharrell Williams, Robin Thicke of zelfs Sheila E te gaan kijken (en drinken en vooral praten). Misschien is dat juist ook wel helemaal prima. Het geeft je de mogelijkheid om juist bij de jazzconcerten (het heet tenslotte North Sea Jazz) wat meer ruimte te hebben en een rustig, echt naar muziek luisterend, publiek te treffen.

De opening van North Sea Jazz 2014 met Robert Glasper Experiment met het Metropole Orkest was weer heel mooi. Met deze keer, in vergelijking met de optredens van begin dit jaar, zangeres Lalah Hathaway en zanger Bilal als aanvulling. Zij stalen de show met hun prachtige vocalen die de juiste aanvulling waren op het rijke geluid wat de arrangementen van held Vince Mendoza. De tegenwoordig in Brooklyn wonende Nederlandse saxofonist Ben van Gelder had een geweldige groep muzikanten meegenomen om optimaal te boeien maar de Yenisei is een zeer moeilijke, lage en bloedhete zaal waarbij het heel erg moeilijk is om iedereen te bereiken. Zonde dat de klasse van van Gelder en zijn muzikanten maar moeizaam overkwam. In een betere zaal was het publiek volledig begeesterd geweest. Iets waar Jason Lindner en zijn Now vs Now wel in de veel betere Darling alle ruimte voor kreeg. Hun frisse nieuwe electronic meets jazz sound, die reeds eerder dit jaar indruk maakte in het Bimhuis, kon op een flink publiek rekenen.

In dezelfde moeizame Yenesei zaal mocht ook Phronesis optreden. Geleerd van het optreden van het van Gelder Quintet kreeg het Deens/Brits/Zweedse trio gelukkig een wat beter en steviger geluid mee. Het optreden van het trio, wat gelijk in de openingscomposities al ijzersterk was, groeide met elke compositie die ze daarna speelden. Dat Jasper Hoiby de meest interessante, eerst subtiel dan weer dik grooves duwende, bassist binnen de hedendaagse jazz is, wisten we al. Dat Ivo Neame de optimaal sfeer makende pianist is ook. Maar dat Anton Eger het afgelopen jaar is uitgegroeid tot de meest inventieve jazzdrummer in lange tijd niet. Met zijn onnavolgbare drumwerk bracht hij echt iedereen in de zaal in vervoering. Hij is op dit moment absoluut de drummer om heel erg in de gaten te houden. Vanavond klonk hij als de beste drummer in de wereld. Phronesis klonk sowieso als het allerbeste in de jazz van dit moment. En dat bizar genoeg in de slechtste zaal van het festival. Zij hadden een veel betere plek verdiend. In de wetenschap dat Robert Glasper Experiment bassist Derrick Hodge met zijn pompeuze band (twee mannen met dikke rijen keyboards, een houthakkende powerdrummer en Hodge zelf op elektrische bas) een optreden in de veel grotere Darling gaf deed toch de wenkbrauwen fronsen. Dat Hodge erg goed is staat buiten kijf maar deze bandopzet doet niet het allerbeste in hem bovenkomen. Phronesis, waar de kleine Yenesei zaal overvol was, was hier beter op zijn plek geweest.

Het Metropole Orkest had deze eerste dag een voorname taak. Niet alleen Robert Glasper Experiment werd begeleid, met Vince Mendoza als dirigent. Nog geen twee en half uur later zat het gehele orkest alweer op het podium om een flink aantal composities van Joshua Redman’s onvolprezen georkestreerde album Walking Shadows voor het voetlicht te brengen. Dit keer met Jules Buckley als dirigent. Redman was in absolute topvorm en het optreden, waarin hij ook een aantal composities met zijn kwartet (met daarin pianist Aaron Goldberg, bassist Reuben Rogers en drummer Gregory Hutchinson) speelde, was een feest om naar de luisteren. De mooie mix van ingetogen en weelderig gearrangeerde composities kon het publiek zeer behagen. De (terecht) veel geprezen trompettist Ambrose Akinmusire speelde tegelijktijdig in een overvolle, en dus veel te kleine, Madeira met zijn quintet ook een mooie set. Later op de avond leverde hij in de 75th Anniversary of Blue Note met Jason Moran als pianist en bandleider in de grote Amazon een nog veel mooiere bijdrage. Sowieso was die opzet met gasten als Akinmusire en ook Robert Glasper, Derrick Hodge en good old Dr. Lonnie Smith een absolute traktatie.

Nog zeker het vermelden waard: Brad Mehldau en Mark Guiliana speelden op de eerste NSJ dag in de Darling hun Mehliana project. Het experimentele karakter van het project, Mehldau speelt bijna geen piano alleen maar gorgelende keys en synthesizers en Guiliana tegendraadse ritmes en drummachines, had tot gevolg dat grote gedeelten van het publiek wegliepen (‘Brad Meldau speelt toch altijd van die mooie pianojazz???) en juist muzikale avonturiers aantrok. Precies hetgene dat de mannen met hun project voor ogen hadden toen ze aan begonnen.

De eerste dag voor North Sea Jazz 2014 was dus overduidelijk voor Phronesis. Geen ander gezelschap wist zo te overrompelen en overtuigen als dit trio!