Binnen het aanbod van het London Jazz festival was het optreden van Britse jazzheld Neil Cowley een om optimaal naar uit te kijken. Zijn trio in combinatie met de Goldsmith (Big) Strings, een 30 man/vrouw sterk orkest, deed verlangen naar bijwonen. Helemaal als je weet dat de muzikanten van het orkest alle muziek niet van partituur maar volledig uit hun hoofd hadden ingestudeerd.

Dat verrassende gegeven is een methode van violist/arrangeur Julian Ferraretto die met Cowley in contact kwam omdat hij de muziek van zijn trio zo te gek vindt. De volslagen open manier van werken van Ferraretto, voor wie het uit het hoofd leren van composities binnen jazz en klassiek het motto is en voor de ongecompliceerde manier van jazz benaderen zoals Cowley en zijn trio dat doen, bleek de combinatie garant te staan voor de luisterrijke middag. Als opening van het zaterdagmiddag was het niet te verwachten geweest dat de grote zaal van het grote Barbicon volledig vol zou zitten maar dat dit wel gebeurde heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat Cowley in thuisland Engeland op het punt staat groots door te breken. Het meesterlijke laatste trio album The Face Of Mount Molehill van afgelopen jaar was een zeer groot succes. Het vierde grote succes wat het Trio na hun debuut Displaced in 2006 ten deel viel. Dat album won toen de prestigieuze BBC Award for best Jazz album.

Niet alleen de geweldige muziek en de uitstekende strijkers waren die middag debet aan de fantastische sfeer in de grote zaal van The Barbicon. De immer enthousiasmerende teksten en presentatie van frontman Neil Cowley zijn altijd zo aanstekelijk dat hij het laatste afwachtende stukje publiek bij zijn concert weet te betrekken.

The Face Of Mount Molehill stond model voor het optreden met de Golsmith (Big) Strings. Vrijwel alle composities van het album werden gespeeld en allen in ijzersterke versies. De warme gloed aan strijkers was een welkome aanvulling op de kleinere strijkarrangementen die de composities op het album hebben. De staande violisten gaven er een extra krachtige draai aan en het trio werd er door gelanceerd: Rooster Was A Witness, Distance By Clockwork, Hope Machine en Meyer kregen alleen geweldige versies mee. Het middenstuk van de set was overrompelend goed met composities als How Do We Catch Up en de 2 uitstekende nieuwe composities Stop Frame 90’s en Forrest The Officer, waarvan vooral de laatste als een soort van punk jazz extatisch eindigde. Met een rake versie van Fable en het meer dan geweldige titelnummer kwam er tenslotte een einde aan het 5 kwartier durende concert. En een van de allerbeste en meest imponerende van 2012.