Onder de titel lx Jazz Nights werden afgelopen weekend in Brussel twee avonden ingevuld door muzikanten uit de hedendaagse Luxemburgse jazzscene. Met steeds elke avond twee acts was het een mooi programma dat een goede indruk gaf en waar Jazz Station de uitgelezen intieme locatie voor was.

Luxemburg mag dan een klein land zijn met ruim 625.000 inwoners, qua cultuur laat het land wel degelijk van zich spreken. Al helemaal percentagegewijs. En hoewel veel van de muzikanten hun studies in het buitenland doen, Amsterdam is zonder twijfel favoriet, en de meeste muzikanten in de steden en het land van de studie blijven wonen, kunnen we wel degelijk van een Luxemburgse jazzscene spreken.

Het Brusselse Jazz Station was de ideale plek om vier bands voor te stellen aan een internationaal publiek. De intieme setting en een immer geweldig goed geluid in de zaal hielpen mee een prima indruk te krijgen van wat er in de Luxemburgse jazzscene gaande is en welke muzikanten daarin ook internationale aandacht verdienen.

De tweede avond kende weer twee bands. Het geheel in wit geklede (wat me eigenlijk ontging waar dat de reden van was) kwartet rondom pianist Michel Meis. het zogenoemde Michel Meis 4tet, mag de tweede avond aftrappen. Ze spelen een degelijke maar ook wat onzekere set waarbij vooral tromboniste Alisa Klein niet echt uit de verf komt met haar solo’s.

Het kwartet voert een redelijk traditionele koers in composities, iets wat vaker dit weekend te horen is. Vooral ook opvallend is omdat juist de Belgische jazzscene avontuurlijkheid vol in het vizier heeft en dit dus hun/haar gedeeltelijke thuisbasis is.

Gedurende het optreden laat het kwartet vervolgens wel degelijk horen waar het toe in staat is als drummer/bandleider Meis, een drummer met een overduidelijke rockverleden in zijn manier van spelen, de muzikanten op sleeptouw neemt en de sound wat dikker wordt. Dat is precies wat het kwartet nodig heeft om de set toch fijn af te sluiten.

De tweede band van de avond is een ander talentvol gezelschap rondom pianist Arthur Possing en met trompettist Thomas Mayade als speciale gast. De band speelt vooral composities van hun tweede album Natural Flow, de opvolger van het veel geroemde debuut Four Years (2018).

Het is een fijn gezelschap dat een gedreven set speelt. Met bassist Sebastian ‘Schalpbe’ Flach en drummer Niels Engels als fijne aanjagers en Possing, Mayade en saxofonist Pierre Cocq-Amann als melodische zorgdragers wordt lx Jazz Nights gretig afgesloten.

Twee avonden lang is de zaal goed vol geweest en heeft het publiek kunnen zien waar de hedendaagse Luxemburgse jazz voor staat. Al is dat niet helemaal eerlijk gezegd natuurlijk. Veel van de muzikanten op het podium wonen niet in Luxemburg, hebben hun vleugels naar het buitenland uitgeslagen. Niet alleen om daar muzikaal hun weg te vinden in internationale gezelschappen, soms ook vanwege de hoge huren in Luxemburg.

Dat de Luxemburgse jazzscene zich twee dagen in Brussel kon presenteren is belangrijk. Voor lange tijd was vibrafonist Pascal Shumacher één van de weinige grote namen die zich internationaal vanuit Luxemburg presenteerde. Na dit weekend zijn daar weer wat namen bijgekomen met vooral Claire Parsons en haar band als nieuwe vaandeldragers. Want dat optreden op de vrijdagavond was hetgeen dat het meest is blijven hangen.