Zo’n avond is het: in de kleine zaal van het Concertgebouw heerlijk genieten van de stem van Lori, luister bijgezet door de warme en stemmige klanken van het Matangi Quartet. De rode draad deze avond: de muziek van hun gezamenlijk nieuwe album The Girl And The Cat. Net als het album opent de avond met het ingetogen You Can’t Take It Back. De subtiele achtergrondzang van Denise Brand is passend, sluit niet aan bij de stem van Lori en verdiept de match van de zang met het warme geluid van het Matangi Quartet. Geluidsbeeld en beeld op het podium vormen een stemmig geheel. Links zien we de vleugel van Lori, zij er achter gezeten, daarnaast Denise, dan de evenzeer effectieve als inventieve percussionist Leon Klaasse (onder meer van Analogues faam), vervolgens het Matangi Quartet voor de gelegenheid in een opstelling met vier heren (Maria-Paula Majoor is er deze avond niet bij in verband met zwangerschapsverlof; Tijmen Huisingh neemt de honneurs met overtuiging waar) en helemaal rechts Marijn van Prooijen op contrabas.

Het nieuwe album domineert het eerste deel van de avond. Ook Blue In London en Hallie komen van het meest recente album, maar net als Girl Writing A Letter, eerder verschenen op Home Of Whispers uit 1996 maakten we al eerder met Hallie kennis op Monterey uit 2003. De verstilling die de nummers met het Matangi Qaurtet krijgen is er een die we niet eerder meemaakten. Lori mag trots zijn op de arrangementen die ze voor de nummers maakte. De nummers beginnen vaak rustig en stemmig en als ze op gang zijn, is er een dynamisch samenspel tussen haar op de vleugel en de heren van het Matangi Quartet. Later ook als Lori de gitaar ter hand neemt en van achter de vleugel naar een kruk overstapt, is het samenspel even fraai. Een ontspannen Lori, ook in haar praten met het publiek, de zaal draagt haar op handen.

Something Of My Own, eveneens van Home Of Whispers, sprankelt lichtjes in de avond, het nummer heeft een losheid, een tintel die de melancholie van de andere nummers wat tegenwicht biedt. Daarop volgt het indrukwekkende Martha And Me, het kleine indrukwekkende lied over twee vrouwen, hun gezinnen en de mannen die ze verloren bij de reddingsacties op 9/11. Het is bijzonder hoe Lori zowel de teksten kleurt als de arrangementen. Je hebt niet veel fantasie nodig om je de verhalen voor te stellen, in te denken, de mensen tot leven te zien komen.

Uit haar jeugd is er dan Bus Stop, in die dagen een hit voor The Hollies, voor hen geschreven door de briljante songschrijver Graham Gouldman, het latere lid van 10 CC, het nummer klinkt eveneens fraai in de gezamenlijke handen van Lori en het Matangi Quartet.

De setlist is afwisselend. Net als dit nummer van de hand van een andere schrijver is, vinden we er zo ook een paar van Nederlandse origine. Zowel Henny Vrienten als Daniël Lohues schreven liedjes die Lori raakten. In een rechtstreekse uitwisseling met de bevriende bassist kwam de vertaling tot stand en deze avond klinkt er een prachtige versie, indrukwekkend zoals ze het nummer He Sings laat klinken. De oorspronkelijke schrijver van het lied, aanwezig in de zaal, geniet zichtbaar van de uitvoering. Met Stéphanie Struijk werkte Lori aan de vertaling aan het nummer van Daniël. Dat komt iets later voorbij. De vertaling is mooi. Ook Stéphanie en andere Nederlandse muzikale vrienden zijn in de zaal, getuigen van een avond vol muzikale magie.

Een van die Nederlandse muzikale vrienden, met een rol op het podium, is Jaap Kwakman. Met zijn gitaarspel, subtiel en warm, kleurt hij de nummers die hij begeleidt verder in. Geen overdreven gedoe, gewoon mooi gitaarspel dat al helemaal uitblinkt in Empty Chairs, het nummer van de hand van Don McLean, dat Lori ooit inspireerde tot de woorden van Killing Me Softly With His Song. Vanavond brengt ze deze nummers in een mooi in elkaar overlopend tweeluik. De zaal voelt dan al betoverd. Met ontroerende verhalen over het vriendje van haar zus die naar Vietnam ging, de beschrijving van wat eens een liefde was, een terugblik op haar muzikale stappen om een commercial te schrijven en het titelnummer van het courante album. Kan het dan nog mooier? Ja. Lori eindigt met Cup Of Girl, begeleidt zich zelf daarin lang alleen met enkel gitaar en pas op het laatst is er de inzet van het Matangi Quartet. Het besluit van een avond: verstild is de Kleine Zaal van het Concertgebouw en de geest van The Girl And The Cat blijft nog even heerlijk hangen en vult de aanwezigen met warmte. Een mooi concert.

Foto: Walter Goyen | www.H4P.com