Lance The Rockopera, live in De Verkadefabriek, Den Bosch
Theater Walhalla in Rotterdam was de intieme plek voor de strak geplande en tegelijk enthousiast uitgevoerde trainingsrondes, de plaats waar Lance The Rockopera zijn definitieve vorm kreeg. Het gevierde team van wegkapitein Jan Willem Roy en ploegleider Bert Wagendorp bracht de nummers daar voor het eerst in een live setting. Met het wielerseizoen inmiddels aardig onderweg, was het tijd deze ploeg het land ook in te brengen om daar, voor wie het ook maar horen wilde, de tragiek te brengen van de Texaanse godenzoon, zijn honger naar overwinning na overwinning, zijn onverbiddelijke hardheid naar zijn omgeving en zichzelf en de bittere hardheid van zijn val. Zeven touroverwinningen na een overtuigend werelkampioenschap in Oslo in 1993 later, waren de wereld en Lance Armstrong zelf illusies armer, werden de overwinningen hem ontnomen en werd zijn knieval voor de doping het symbool voor al het verderfelijke van de wielersport en vooral van Lance zelf.
De wielerploeg van dienst op deze 16e april wordt aangevoerd door Jan Willem Roy op zang en akoestische gitaar, Jeroen Kleijn is de stuwende tempomaker op de drums, bijgestaan door de kloeke bas van Reijer Zwart, Jan Hautekiet de allrounder op toetsen en Cok van Vuuren zorgt voor vurige ontsnappingen op de gitaar. Jan Willem geeft het startsignaal en Cok, bijgestaan door de vingers van Addy Engels, Rob Harmeling en Eric Corton leidt het vuurwerk in van Cold Eyes Sky. Er hangt iets elektrisch in de lucht. Het is, als je je ogen dichtdoet, of je het asfalt, denkbeeldig, ziet dampen. Dan is daar de stem van man in het geel, Peter Winnen. Beschouwende woorden. Om het vuurwerk weer snel ruim baan te geven. De ploeg is los, de koers is onderweg.
Dan neemt Eric Corton de kop over en zijn we in de setting van een bar, Hubert’s Sports Bar, genaamd naar Hubert van Hooijdonk, de mecanicien uit Sint Willebrord die al eerder naamgever was voor het Sporthuis Hubert van het eerste album. Daar speelt zich het geheel af, de bar op het podium. Hier rijdt de wielerploeg met steeds wisselende voormannen en een voorvrouw, die zich naar de kopgroep bewegen vanuit hun plek in de directe omgeving van de bar. Eric is als barman de observator, de man van bespiegeling, geestdriftige overpeinzing, connaisseur van de vragen van het leven. Het verhaal dat het album verbindt, krijgt in deze live setting meer kracht, meer beleving, de wielerploeg draait de trappers van de verschillende liedjes rond én sluit steeds bijzonder gedreven aan op degene in wiens wiel ze rijden. Waar Oslo 1993 op het album vertolkt wordt door Guus Meeuwis, is het deze avond Jan Willem Roy die met zijn wat rauwere stem de compositie net iets meer panache geeft; de bravoure van de jonge Lance, de achteloosheid als hij zingt “I never did look back” en je voelt de durf, het ontbreken van schroom van de Texaan. De duistere kant van diens keuze komt daarna aan bod in The Beast, als de barman zijn bespiegeling gegeven heeft en Jan Willem zijn rol als Lance vervolgt. Cok van Vuuren onderstreept de donkere kant met prachtig gitaarwerk, geflankeerd door Jan Hautekiet.
De afwisseling tussen de bespiegelende barman, de nummers die zich als het ware als etappes van een tour aan elkaar rijgen, de bezieling van Rick de Leeuw als hij Pantani zingt, dat alles doet denken aan een tekst van weleer van de band van Rick, de Tröckener Kecks, “Doe alles wat je doet met hart en ziel”. Dat is exact wat er vanavond gebeurt. Alex Roeka plaatst de handel en wandel van Armstrong in perspectief en doet dat met exact de juiste intonatie, zowel in Beyond What’s Right And Wrong en in The Mercy Of My Fall. Het is alsof er zich een tweede observator in het verhaal meldt, doorgrondend wat de betekenis is van de keuze voor doping, doorgrondend hoe de uiteindelijke val zijn eigen charme kan hebben. Voor die laatste bespiegeling van Alex Roeka zich aandient, is er de countrysnik van Rick de Leeuw en Frank Lammers die het duo Bruyneel en Armstrong weergeven in het gedoemde My Cancer-Made Bird. Het is diezelfde Frank Lammers die later in de huid kruipt van zowel de journalist David Walsh, de man die Lance per se wilde ontmaskeren, in Newspaperman als van de merkwaardige Motoman die zorgde voor aan- en afvoer van speed. Het zijn nummers waarin wegkapitein Roy de wielerploeg en de betreffende voorman of voorvrouw steeds de ruimt geeft. Het enthousiasme deze avond is en blijft ongekend hoog. En dat terwijl de tragedie van Lance zich aan het publiek ontvouwt.
De kracht en de beleving van de avond, het enthousiasme, de vriendschap die afspat van het gezelschap dat hier de voorstelling brengt, de magie van verteller Corton, de mooie bijdragen van zijn rechterhand voor de avond, Hubert van Hooijdonk, het zijn ingrediënten die de avond kleuren. Zoveel spelplezier als er deze avond op het hele podium te vinden is, zoveel passie, dat alles laat een gedrevenheid zien die niet voortkomt uit bloedplasma, of een andere vorm van doping, het is een gedrevenheid die alleen maar authentiek kan zijn. Prachtig zijn ook de vertolkingen van The Loyal Lieutenant, het verhaal van vertrouweling George Hincapie, met zang van JW Roy, het bijzonder fraai gebrachte The Ballad Of Emma O’Reilly gezongen door Lea Kliphuis en de swingende countryrock van het zeer energieke Juan Pelota waar JW Roy de zang deelt met Lea Kliphuis en Alex Roeka. De tijd snelt voorbij. Koersen, tours liever gezegd en hoe die te winnen, alle gedragingen van de koersende Amerikaan die winnen, winnen en nog eens winnen wilde, worden op tafel gelegd door de zeer overtuigende Corton die met de minuut groeit in zijn rol als barman en die het publiek als het ware door de avond heen loodst. En dat alles geïllustreerd met een reeks van veertien prachtige nummers die deze avond alle aan kracht winnen door het live mee te maken. Slotstuk van het album is Seven Yellow Jerseys dat als finale acappella samenzang krijgt van JW begeleid door Cok van Vuuren en Reijer Zwart. De zaal is onder de indruk. Als dan daarna de band nog een keer Cold Eyes Sky inzet, gaat het publiek uiteraard staan en eindigt de avond zowat in een massasprint waarbij iedereen zich winnaar voelt. Hoe mooi is het, als passie voor muziek, het verhaal van een tragische held en toch ook liefde voor de wielersport door zo’n band en met zo’n overtuigend gezelschap aan vocalisten gebracht wordt? De regenboogtrui ligt klaar voor de kleurrijke manier waarop het verhaal gestalte krijgt, de groene trui als teken van verbinding tussen de samenwerkende vocalisten en de band en de gele trui als teken voor de klasse waarmee alle leden van de ploeg Lance The Rockopera in Den Bosch neerzetten. De ereronde van deze muzikale en verhalende tour de force vindt plaats in Heerlen op 27 juni 2017. Als wielrennen en/of muziek en dan bij voorkeur Americana je passie is of je wilt ervaren hoe de menselijke dilemma’s en tragiek bij je binnen kunnen komen, zorg dan dat je er bij kunt zijn. Een prachtige avond in een bijzondere setting.