Keyon Harrold! Keyon Harrold!! Keyon Harrold!!!!
Zondagavond blijft een lastige avond om twee nieuwe jazzacts voor te stellen maar in de slipstream van het festival Transition, dat de avond daarvoor in Tivoli in Utrecht plaatsvond, was het een mooie kans de bands nog even in Nederland te laten.
Zodoende opende toetsenman Cameron Graves met zijn trio de avond in de Tolhuistuin/Paradiso-Noord die best behoorlijk gevuld was zo op de zondagavond. Voornamelijk op basis van zijn plek als toetsenman in de band van Kamasi Washington en zijn lidmaatschap als lid van West Coast Get Down collectief. Graves debuutalbum Planetary Prince lijkt aan veel mensen voorbij te zijn gegaan.
Graves speelde een full on power set die eerder naar stevige jazzrock neigde dan naar de fusion waar de band en de omstanders graag naar verwijzen. En met power set bedoel ik dan ook echt een POWER set. Met Graves vooral te vinden op de linkerkant van het toetsenbord, een bas die daar druk overheen speelt en een drummer die probeerde zoveel mogelijk uit zijn drumstel te halen. Het was vooral een set waarmee ze indruk wilden maken, maar die niet wilde beklijven. Heel veel drukdoenerij op instrumenten om muzikale vrijheid te suggereren en gebrek aan echt goede composities te maskeren.
En om heel eerlijk te zijn, heel veel fusion in de jaren zeventig had precies datzelfde wat veel progrock ook zo vervelend maakte. Heel erg laten zien hoe goed of zelfs geniaal je kunt spelen en dat met dodelijk saaie, lang uitgesponnen solo’s en dat in veel quasi intelligentie verpakken. Mijn god, wat was punk daarop een bevrijding… In tijden niet zo naar punk verlangd als tijdens dit optreden.
Cameron Graves heeft typisch zo’n trio voor rockliefhebbers die denken dat jazz zo hoort te klinken. Met heel veel lawaai (en volume) iets produceren dat zogenaamd vrij klinkt, maar in creatieve armoede doodslaat. Of het trio wilde etaleren dat ze geweldig kunnen spelen en snel kunnen wisselen in muzikale structuren of de boel gewoon stond te fucken weet ik niet, dat het dodelijk vermoeiend en saai was wel.
De volledig andere wereld kwam een half uur later met trompettist Keyon Harrold en zijn band. Spannend hoe hij zijn zeer rijk gearrangeerde album The Mugician met een vijfkoppige band naar een nieuwe wereld brengt. Gelijk met Voicemail, de track die net als het album ook de set opende, speelde Harrold een trompetsolo die diep in het hart raakte.
En wat een geweldige band stond daar te spelen zeg! Met Charles Haynes op drums en Burniss Travis op bas heeft Harrold een killer ritmetandem die echt fantastisch op elkaar is ingespeeld en elke groove naar een nieuw level brengt. En toetsenman Shedrick Mitchell is al net zo’n revelatie. Wat een fascinerend spel liet hij zowel op piano/keyboard als op de Hammond horen. Warm en sfeervol dan weer los en gedreven. Femi Tamowa (de Britse vervanger van vaste gitarist Nir Felder) speelde ook al in zo’n geweldige flow; dan weer ritmisch naar Afrikaans neigend, dan weer funky en vol door jazz geïnspireerd in de solo’s.
Maar natuurlijk was het Harrold zelf die de show stal met geweldig spel. Sinds Christian Scott niet meer een trompettist gehoord die met zoveel soul zijn jazzwegen gaat en deze onderweg volstopt met hiphop- en r&b-invloeden. Maar eigenlijk nog veel duidelijker, je volop raakt met de manier waarop hij zijn composities inkleurt. Wat een aangename en warme persoonlijkheid op het podium ook. Niets geen fratsen, gewoon vol het publiek inkijken, ze bij het optreden betrekken, vragen stellen, reageren en vervolgens dankbaar zijn voor wat de band terug krijgt.
Wat een overweldigende set speelde Harrold en zijn mannen. Van Voicemail dook de band naar dat fantastische titelnummer van de plaat om daar even later een geweldig enerverende afrobeat van Fela overheen te kieperen. Het publiek was ondertussen al volledig om en in de set getrokken. De basis van de set lag op de composities van The Mugician, maar de band speelde ook nog even een hartverwarmend fijne versie van She’s Leaving Home van The Beatles naar een nieuwe muzikale wereld. Met lef gespeeld en echt anders/origineel aangepakt.
Toen de band afsloot met het meesterlijke Bubba Rides Again, opgedragen aan zijn zoon, en die zo dik als je maar wilt liet klinken in volle fonky vibe wisten we dat Kayon Harrold een van de meest opwindende nieuwe jazzmuzikanten in lange tijd is en met deze set een legendarische optreden gaf. Schrijf maar in de muziekgeschiedenisboeken: Zondagavond 22.15 Paradiso (Noord): Keyon Harrold speelt met zijn band de tent plat. Keyon Harrold is de grote nieuwe naam binnen de jazz die een heel groot publiek verdient en dat zeker zal gaan krijgen. Heel snel terughalen dus!