Op 20 mei vond in het Cultureel Centrum Voorschoten het Jazzfest van PJPJ (Podium Jong Professionals Jazz) plaats. Jazzfest is het belangrijkste evenement van PJPJ dat elk jaar plaatsvindt naast de maandelijkse concerten die podium bieden aan conservatoriumstudenten. Maar ook aan bekende jazzartiesten zoals bijvoorbeeld Denise Jannah en het Ben van den Dungen Quartet. Vast onderdeel zijn de optredens van jong talent van 8-18 jaar van De School van Jong Talent KC Den Haag en van bachelor- en masterstudenten van het Koninklijk Conservatorium van Den Haag. Gevolgd door optredens van professionele (inter)nationale jazzmusici zoals dit keer Mermaid Radio en Nueva Manteca.

Voorheen werd het Piet Wezepoel Jazzfestival genoemd naar musicus Piet Wezepoel die vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw werkzaam was bij het conservatorium in Den Haag en opmerkte dat studenten van de jazzafdeling op zoek waren naar podiumervaring. In de jaren zestig speelde hij professioneel in Indorock formaties als gitarist en zanger. In 1994 richtte hij in zijn woonplaats Voorschoten een stichting op die concerten begon te organiseren met jazzstudenten. Dat was het begin van PJPJ. Na zijn overlijden in 2015 nam Tjeerd Klapwijk, drummer van het Rob Agerbeek Trio, het stokje over. Hij presenteerde de optredens in de Grote Zaal. Andere optredens vonden plaats in de Ronde Zaal en de Kleine Zaal.

Na optredens van jong talent combo’s van het conservatorium Den Haag olv Marc van Rooij, Sebastiaan van Bavel en Niels Tausk begon de avond in de grote zaal met de mix van jazz en klassieke muziek van het EigenGrau Ensemble. Het EigenGrau Ensemble is een samenwerking tussen het EigenGrau Trio, het Isle Quartet en zangeres/componiste Giulia Rosanna. Het ensemble begon als jazz trio in 2021 toen pianist Simon Gelsdorf samen met bassist Thor Johansen en drummer Nikolas Tsangaris het EigenGrau Trio oprichtte. Daarna werd aan het trio het Isle strijkkwartet toegevoegd dat is ontstaan op het Koninklijk Conservatorium van Den Haag.

Het strijkkwartet begon het optreden met een wat zwaar klinkend klassiek getint stuk waarna pianist Simon Gelsdorf, bassist Thor Johansen, drummer Nikolas Tsangaris en zangeres/componiste Gulia Rosanna zich erbij voegden. De soms door filmmuziek geïnspireerde mix van jazz met klassieke muziek van het ensemble klonk  goed. Zangeres Gulia Rosanna zong het nummer Rumble erg mooi.

Had de zangeres die binnenkort afstudeert aan het conservatorium bij dit een ensemble nog een bijrol bij haar eigen quartet natuurlijk niet. Ze ontpopte zich daarin als een singer songwriter. Zoals in het zachtmoedige Bruce Springs Alabama. Het rustige Solitude Tale met een tekst van beatpoet Alan Ginsberg had een melancholieke sfeer. In Avalanche klonk haar stem krachtiger met een goede gitaarsolo van haar IJslandse gitarist Porkell Ragnar. All consuming kondigde ze aan als een song die je schrijft als je je niet goed voelt. Een deel van deze song was heftig en rocky en werd gekenmerkt door een goede dynamiek qua sfeer.

Tijdens festivals vinden delen van optredens gelijktijdig plaats wat tijdens Jazzfest ook het geval was. Maar de Ronde en de Kleine Zaal waren snel bereikbaar. Zo kon tussen de optredens van het EigenGrau Ensemble en het Gulia Rosanna Quartet in de Ronde Zaal genoten worden van het optreden van het Stick to Sticks project rond de in San Marino geboren drummer Michele Pazzini die ook componeert. Zijn trio met gitaar en basgitaar bracht in Respect for truth een eerbetoon aan drummer Ralph Peterson die dit nummer componeerde. Dit Stick to Sticks project is sowieso een ode aan muziek gecomponeerd door drummers. Heel mooi was de uitvoering van de compositie Mirrors van jazzdrummer en vibrafonist Joe Chambers. Dit swingde ook meer. De door Branford Marsalis gecomponeerde track Trieste werd gekenmerkt door een dromerige en melancholieke sfeer, vooral door de heldere lichtvoetige sound van gitarist Jim van de Klundert.

In de Kleine Zaal was vervolgens het optreden van Mermaid Radio te zien met mooie zang van Charlotte Karlsted, trompet en elektronica door Raya Hadzhieva en percussie door Olaf Keus die percussie als drummer speelde met conga’s, djembé, cajón, hihat, bekkens en kleine percussie. In Skin Deep combineerde hij bijvoorbeeld conga’s en hihat. In Ode aan Amsterdam zorgde Raya voor elektronische beats. In feite kun je de muziek van Mermaid Radio popjazz met een eigenzinnig karakter noemen. Jazz, pop en elektronische muziek werden geweldig gecombineerd wat ook al op hun EP te horen is maar nu dus ook live. Het was zeer goed dat elektronische beats en melodielijnen werden versterkt door de percussie van Olaf Keus. Zo swingde de song Champions de pan uit.

Vervolgens speelde in de Ronde Zaal het Daniela Fanelli Quartet pure en soms groovy jazz. Nueva Manteca werd de meest waardige afsluiter van het festival. Nueva Manteca met Ben van den Dungen (saxofoon), Nils Fischer (congas, percussie), Marc Bischoff (piano), Oscar Cordero (trompet), Enrique Firpi (drums) en Samuel Ruiz (bas) bracht vooral repertoire van hun laatste album Art. Deze titel verwijst naar Art Blakey & The Jazz Messengers. Nueva Manteca transformeert hierop Art Blakey’s hardbop naar latin jazz.

Ze begonnen met All Blues van Miles Davis. Dat was een rustig begin. Met een mooie trompet solo van Oscar Cordero, een saxsolo van Ben van den Dungen en een pianosolo van Marc Bisschoff. Dat gold voor het hele optreden en zeker ook voor het soms spetterende conga spel van Nils Fischer. Het publiek werd af en toe uitgenodigd om mee te klappen. Er was veel plezier te zien op het podium en ook in de zaal! No Problem, een compositie van Duke Jordan swingde de pan uit. Daarna volgde Moanin van Bobby Timmons. In alle nummers was geweldig samenspel te horen zoals bijvoorbeeld in Crisis van Freddie Hubbard met een belangrijke rol voor bassist Samuel Ruiz en trompettist Oscar Cordero. Wat een dynamisch tempo. Met een fraai duet van conga’s en trompet. Ben van den Dungen die elk nummer aankondigde legde Wayne Shorters This is for Albert als volgt uit: ‘Wayne Shorters composities zijn altijd overzichtelijk maar nodigen toch uit om te improviseren omdat je soms op het verkeerde been wordt gezet.’ Nueva Manteca heeft er een danzon van gemaakt. Ben van den Dungen legde als aankondiging van Blues March van Benny Golson het publiek de relatie tussen blues, jazz en latin uit en dat je er niet aan ontkomt blues te spelen als je muziek van Art Blakey uitvoert. Nueva Manteca sloot het geweldige optreden af met Are you real van Benny Golson dat door Nueva Manteca ritmisch is gebaseerd op de comparsa uit Santiago de Cuba. Het was een spetterend slot van dit veelzijdige jazzfestival.

Foto’s: Rik van Boeckel