×

Concert

05 juli 2014

Jack White luid en duidelijk in de HMH

Geschreven door:

Setlist

  1. High Ball Stepper
  2. Dead Leaves and The Dirty Ground (The White Stripes)
  3. Hypocritical Kiss
  4. Lazaretto (Met intro van John The Revelator)
  5. Hotel Yorba (The White Stripes)
  6. Weep Themselves To Sleep
  7. I Cut Like A Buffalo (The Dead Weather)
  8. Top Yourself (The Raconteurs)
  9. Stop Breaking Down (The White Stripes, original by Robert Johnson) met intro I Fought Piranhas
  10. We’re Going To Be Friends (The White Stripes)
  11. Alone In My Home
  12. The Boy You’ve Always Known (The White Stripes)
  13. Just One Drink
  14. Steady As She Goes (The Raconteurs)
  15. The Hardest Button To Button (The White Stripes) (toegift)
  16. Missing Pieces (toegift)
  17. Sixteen Saltines (toegift)
  18. Three Women (toegift)
  19. I’m Slowly Turning Into You (The White Stripes) (toegift)
  20. Seven Nation Army (The White Stripes) (toegift)

Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Bij de eerste tonen van openingsnummer High Ball Stepper gaat de gedachte gelijk terug naar de documentaire It Might Get Loud uit 2008. En zo geschiedde, Jack White doet vanavond in de Heineken Music Hall in Amsterdam waar hij goed in is: luid knallen.

De tour mag dan simpelweg de naam hebben meegekregen van het onlangs verschenen album Lazaretto, een best of tour had het net zo goed kunnen zijn. In zeer hoog tempo wordt Amsterdam getrakteerd op een mix van The White Stripes, The Raconteurs en The Dead Weather gecombineerd met het nieuwere solo materiaal van Blunderbuss uit 2012 en Lazaretto. Dat alles allemaal even strak uitgevoerd door de perfect op elkaar ingespeelde liveband is puur genieten.

Dat meneer White anno 2014 van alle leeftijden is, blijkt wel uit het zeer diverse toegestroomde publiek. Van jong tot oud, er loopt vanavond werkelijk alles rond. Enkele zeer jonge tieners, die ten tijde van het vroege werk van The White Stripes waarschijnlijk nog in de luiers zaten, grijpen nu de kans om hun idool te zien. Genieten doe je live in 3D, door waar te nemen via alle zintuigen en niet via een klein scherm. Die boodschap wordt ons allen vooraf duidelijk gemaakt, met de mededeling dat naderhand professionele foto’s op White’s website door iedereen kunnen worden gedownload. Een prima idee, want de paar telefoons daargelaten die toch af en toe de lucht in worden gehesen voor een foto, is het verder de hele avond wonderbaarlijk rustig zonder al te veel oplichtende schermpjes.

140701_JWIII_Amsterdam_Show_0707

Na de snoeiharde opening is het de beurt aan Dead Leaves And The Dirty Ground om daar nog een schepje bovenop te doen. Muzikaal klopt het allemaal, maar de afstelling is niet optimaal waardoor zowel instrumenten als de zang van White soms achter blijven. Welke versie van rare vogel White er op het podium staat is elke avond weer een verrassing. Vanavond is een meevaller, want White lijkt in een prima humeur te zijn. White laat de muziek voor zich spreken, een “Hello Amsterdam” kan er nog wel van af, maar verder lijkt meneer vooral in zijn sas te zijn en te willen werken waarvoor hij is gekomen. De eerste drie kwartier wordt er dan ook aanzienlijk doorgestoomd. Hoogtepunten zijn hier de titeltrack Lazaretto van het gelijknamige laatste album met een intro van John The Revelator en het zeer fijne Weep Themselves To Sleep van vorige album Blunderbuss, waarbij White halverwege het nummer moeiteloos van akoestische gitaar omschakelt naar zijn elektrische gitaar om er vervolgens een heerlijke gitaarsolo uit te gooien. Het zijn juist die kostbare momenten die White maken tot wie hij is. Ook het oude nummer Hotel Yorba doet het goed en eindelijk komen band en publiek een beetje los.

Het eerste echt harde applaus komt echter pas na een prima uitvoering van Top Yourself van The Raconteurs. Het ritmische spel tussen White’s gitaar en de overige muzikanten vormt halverwege de avond een perfect moment van muzikaliteit. Vanaf dit moment lijkt de set des te meer te groeien en wat volgt is een intro van I Fought Piranhas dat perfect overvloeit in Stop Breaking Down. Alles wordt even alles uit de kast gehaald en zowel White als band lijken zelf nog het meeste te genieten van hun vloeiende spel samen. Het nummer leent zich perfect om deze fantastisch expressieve vijfkoppige band lekker hun gang te laten gaan, zodat ieder bandlid met vrijheid, finesse en vurigheid kan spelen om het nummer tot een climax te brengen.

140701_JWIII_Amsterdam_Show_0820

White zou White echter niet zijn als er na al dit geweld net zo makkelijk wordt afgewisseld met een liefelijk nummer als We’re Going To Be Friends. Met Alone In My Home wordt hier nog een schepje bovenop gedaan, met liefelijk klinkende instrumenten en de stem van White, die voor het eerst vanavond helder te verstaan is. Maar schijn bedriegt, White zingt ongetwijfeld over de pijn van zijn verbroken relaties met de hard binnenkomende woorden “These stones, That are thrown against my bones, Break through, But they hurt less as time goes on”. Woorden om aan vast te houden in moeilijke tijden.

Just One Drink vormt een leuke afwisseling door de samenzang met violiste en zangeres Lillie Mae Rische, maar dan moet het echte plezier nog komen. Het nummer Steady, As She Goes van The Raconteurs is de hekkensluiter van de eerste set en kan grappig genoeg rekenen op het meeste enthousiasme vanuit de zaal deze avond.

140630_JWIII_Paris_Show_0401

Gelukkig hebben White en band nog niet genoeg van ons en komen ze al vlot terug voor een toegift. Wat volgt zijn nog enkele ijzersterke nummers als The Hardest Button To Button en Sixteen Saltines. De gitaarloopjes in Missing Pieces zijn als vanouds des Whites en het samenspel tussen White en toetsenist Ikey Owens is leuk te zien. Dat White zelf niet onder doet op de toetsen bewijst hij daarna van achter de piano bij openingsnummer Three Women van het album Lazaretto. Bezield speelt White vanuit de hoek op het podium. Een grote man in een kleine hoek die weet te overtuigen.

140629_JWIII_Paris_Show_0487

En zo lijkt op het einde van de avond het feest alsmaar completer te worden en mag het eigenlijk nog een uur duren. Dan maar iets bewaren voor een volgende keer. Er is nog tijd voor een fijne uitvoering van I’m Slowly Turning Into You waarbij de Wooo Wooo Wooo’s uit de zaal niet mogen ontbreken. En dan worden we nog getrakteerd op Seven Nation Army, niet in de beste uitvoering ooit, maar nog altijd even lekker en herkenbaar voor een hele generatie. Yes, it did get loud.

140629_JWIII_Paris_Show_1024

Fotografie: David James Swanson (via Jack White official website)
140701_JWIII_Amsterdam_Show_0659-2

Setlist

  1. High Ball Stepper
  2. Dead Leaves and The Dirty Ground (The White Stripes)
  3. Hypocritical Kiss
  4. Lazaretto (Met intro van John The Revelator)
  5. Hotel Yorba (The White Stripes)
  6. Weep Themselves To Sleep
  7. I Cut Like A Buffalo (The Dead Weather)
  8. Top Yourself (The Raconteurs)
  9. Stop Breaking Down (The White Stripes, original by Robert Johnson) met intro I Fought Piranhas
  10. We’re Going To Be Friends (The White Stripes)
  11. Alone In My Home
  12. The Boy You’ve Always Known (The White Stripes)
  13. Just One Drink
  14. Steady As She Goes (The Raconteurs)
  15. The Hardest Button To Button (The White Stripes) (toegift)
  16. Missing Pieces (toegift)
  17. Sixteen Saltines (toegift)
  18. Three Women (toegift)
  19. I’m Slowly Turning Into You (The White Stripes) (toegift)
  20. Seven Nation Army (The White Stripes) (toegift)