Na 4 dagen mochten we na een fijne afsluitdag de balans op gaan maken. Nick Mulvey was niet alleen de grote verrassing van de zondag maar ook de absolute topper van het weekend. Met de verrassingsset van Tim Knol en The Misseries van vrijdag daar nauw op aansluitend.

De zondag was al zo mooi begonnen met de sprankelende set van Mulatu Astake, op het grote podium van het Sportveld. Het aanstekelijke optreden, bol van muzikale genialiteit was tevens het begin van de zonnigste dag van het festival. Ook tijdens het optreden van Nick Mulvey op het grote podium kwam de zon met volle scheuten door en het maakte het opzienbarende optreden van de grote ontdekking van dit jaar alleen maar intenser.

Vorig jaar nog door de BBC getipt als de grote muzikale revelatie voor dit jaar maakte hij eerst met zijn debuutalbum First Mind grote indruk en wist hij aansluitend op de grote festivals van dit jaar, en over heel Europa, te schitteren. Zoals hij vertelde betekende Into The Great Wide Open zijn laatste festivaloptreden van dit jaar en het kreeg daardoor een enorme extra lading mee. Ongelooflijk hoe Mulvey de diepte in wist te gaan en het rijkelijk toegestroomde publiek muisstil wist te krijgen. Iemand die puur op materiaal van een debuutalbum zijn band (met daarin bassist Milo Fitzpatrick van Mulvey’s oude band Portico Quartet) al na 5 songs naar achteren laat lopen en doodleuk drie rustige songs helemaal alleen gaat spelen toont wel heel erg veel lef. Mulvey, vooral ook door zijn geweldige interactie met het publiek, maakte daarmee grote indruk. Legendarisch optreden!

De zondagprogrammering is altijd wat korter. Juist ook om mensen nog de mogelijkheid te geven de avondboot naar huis te nemen. Omdat we de (terecht) veel gehypte Daniel Romano volgende week ook al op Take Root gaan zien kozen wij ervoor op het Sportveld te blijven. Misschien niet de beste keus omdat Ezra Furman een wat teleurstellende set speelde. Wel heel erg heen en weer stuiterend zonder duidelijke muzikale handleiding viel het optreden wat weg. En als je middenin je set ineens een cover van The Clash gaat spelen lijk je wel heel erg aan je eigen songs te twijfelen. Veel leuker was het optreden van The Mysterons, een band met 3 leden van Jungle By Night, daarvoor. Spannend, lekker retro klinkende band met een erg fijne, zeker klinkende, jonge zangeres.

Dan waren de mannen van Unknow Mortal Orchestra wel even flink wat meer in vorm. De spetterende set leek een flinke revanche op hun nogal chaotische tegelijk teleurstellende optreden op de afgelopen editie van Lowland. De ritmesectie was in bloedvorm maar het was vooral voorman Ruban Nielson die met sterke zang en echt geniaal gitaarwerk grote indruk wist te maken. Wat een gitaarheld is deze man en wat lijkt hij dat nonchalant te doen! IJzersterk optreden! Wat eveneens gold voor absolute publiekslieveling Typhoon die het festival dit jaar mocht afsluiten. Op basis van zijn net verschenen nieuwe en zeer succesvolle album Lobi di Basi verovert hij momenteel met gemak alle festivals. Natuurlijk komt dat niet alleen door zijn indrukwekkende podiumverschijning (de man heerst op het podium!) en sterke tracks maar zeker ook door zijn geweldige band die bij elke track, die qua stijl flink van elkaar kunnen verschillen, met gemak omschakelt. Perfecte festivalafsluiter!