Zaterdag was wederom een fijne dag op Vlieland met een behoorlijk vol muziekprogramma. Met een super energieke Neneh Cherry en dagafsluiter Charles Bradley als hoogtepunten.

De middag was al zo mooi begonnen met een wel heel erg fijn optreden van Chad van Gaalen op het Fortweg podium. Het Canadese trio rond zanger/gitarist van Gaalen ragde en groovede op een heerlijk rafelige manier de middag binnen. Lekker heen en weer stuiterende songs die met de ruwe stem van van Gaalen gelardeerd met al net zo heerlijk uit de bocht gierende gitaarwerk zowel overrompelden als overtuigden. Op het grote Sportveld was het vervolgens Francois And The Atlas Mountain die een fijn lichte maar muzikaal zeer creatieve set speelde. De band bouwde hun concert slim op naar een uitbundig einde en uiteindelijk  kregen ze het wat afwachtende publiek volledig mee. De mooie programmering op het Bospodium was duidelijk door iedereen ontdekt. Het was er mudvol en er stond voor de poorten al een dikke rij voordat Liam Finn en daarna Benjamin Clementine zouden beginnen. Typisch geval van te klein podium, te aantrekkelijk acts? Maar geen probleem natuurlijk met 3 podia.

Snel op de fiets naar het Fortwegpodium gereden voor een optreden van Neneh Cherry. Met haar sterke laatste album Blank Project met Four Tet als uitgangspunt verbaasde ze het toegestroomde publiek met een verbazingwekkend sterke set. Zoals we haar ooit in de jaren 80 hebben leren kennen (en ze ziet er geen spat ouder uit!), zo energiek was Cherry nog steeds en daarbij wist zij sterke songs ook nog eens te larderen met strakke politieke en sociale statements. Vanaf het eerste moment at het publiek uit haar handen en was super enthousiast.

Terwijl Hallo Venray op het duinpodium een wel heel erg rafelige set speelde die helaas gehinderd door technische problemen niet zo uit de verf kwam als we die van de band zo goed kennen speelde Ben Howard een mooi uitgebalanceerde set op een (terecht) zeer volle Sportveld. De ‘grote hit’ ontwijkend liet hij nogmaals horen waarom hij een geweldig gitarist is en een sterke songschrijver. Prima band had hij mee ook! Jammer alleen dat hij maar weinig contact met het publiek zocht waardoor de vonk niet echt naar het publiek oversloeg.

Hoe anders met Charles Bradley! Hij mocht de avond afsluiten op het grote podium van het Sportveld en deed dat zoals verwacht met volle overtuiging. Zijn band speelde weer een superstrakke set dampende soul en hoewel het publiek eerst nog wat afwachtend reageerde ging het gelukkig volledig los nadat Bradley had aangegeven niet weg te gaan voordat iedereen zich overgegeven had. Daptone rules op elke festival dat deze zomer in Nederland plaatsvindt en Bradley blijft een waar fenomeen. Wat een overtuiginsgkracht!!!