“Ik focus tijdens een concert niet echt op het publiek. Des te meer ik op ga in de beleving van het spelen, des te beter ik onze muziek kan uitdrukken en dat is alleen maar beter voor het publiek.” Een veelzeggende uitspraak van Interpol frontman Paul Banks. Nee, Interpol is geen band die het moet hebben van de interactie, dat is bekend. Het nadeel is dan echter wel dat de band het moet hebben van een strak gespeelde set, en juist daarin rammelde het afgelopen vrijdagavond in de HMH in Amsterdam.

Met het vorig jaar uitgebrachte album El Pintor (De Schilder), werden al enkele festivals aangedaan als try-out voor het nieuwe materiaal. Zo ook bij het Best Kept Secret Festival, waar ze drie nieuwe nummers speelden. Een volledig concert in Nederland dateert alweer uit 2010 en vanavond mag onze hoofdstad de heren als eerste verwelkomen aan de start van een Europese tour. Voorprogramma Health weet vooral heel veel herrie te maken, waardoor de zaal maar langzaam vol loopt. De balkons blijven gesloten en er is de hele avond genoeg ruimte op de vloer. Een grote naam als Interpol die de HMH niet kan uitverkopen, het is helaas de werkelijkheid.

Aan het repertoire ligt het niet. Al bij openingsnummer Say Hello To The Angels, afkomstig van het twaalf jaar geleden verschenen Turn On The Bright Lights, blijkt dat de band het niet is verleerd. Sterke nummers doorstaan de tijd. Het geluid is bovengemiddeld goed en de vaak slecht verstaanbare Banks is vanavond goed te verstaan. Meneer is vooral goed bij stem, iets wat hij de afgelopen jaren niet altijd was. Halverwege het concert als drummer Sam Fogarino ook de smaak te pakken heeft en ietwat harder in de mix gaat spelen, blijven de vocalen van Banks achter hangen. Het hindert blijkbaar niemand.

Gitarist Daniel Kessler blijft Daniel Kessler. Het is het enige bandlid dat nog net zo energiek zijn gitaren en het publiek bespeelt als in de beginjaren van de band. Ook de aanstekelijke danspasjes van Kessler zijn er nog altijd. Als een ballerina beweegt Kessler al fladderend en huppelend over het podium, terwijl hij met volle overgave de bekende deuntjes uit zijn sunburst Gretsch en zijn kersenrode Gibson tovert.

Nieuwe nummers Anywhere en My Blue Supreme, beiden van El Pintor, weten niet geheel te overtuigen, maar brengen beide een return-to-form geluid na het matige vierde album uit 2010. Met name My Blue Supreme wordt gebracht in een zeer fijne live uitvoering. Een perfect nummer voor de baritone vocalen van Banks. Een nummer dat spannend wordt opgebouwd met fijne gitaarlijntjes en met het mysterieuze karakter waar Interpol zo in uitblinkt. Interpol is terug van weggeweest en er kan zowaar een lachje af bij Banks na deze prima uitvoering.

Het contrast is echter groot wanneer direct daarna Evil, afkomstig van Antics uit 2004, wordt ingezet en de zaal al los gaat bij de eerste tonen van het oude nummer. De band weet wat werkt, het thema lijkt dan ook: Niet moeilijk doen, gewoon de beste nummers spelen. Amsterdam krijgt een best-of show, afgewisseld met hier en daar nieuw materiaal. Niet verwonderlijk is één van de highlights het magnifieke Leif Erikson. Na al die jaren nog steeds een parel om naar te luisteren met de ogen dicht.

Wellicht het sterkste nummer van El Pintor, My Desire, is live tergend mooi. De tragiek in de stem van Banks gecombineerd met het voortstuwende gitaarspel van Kessler op zijn Gretsch gitaar en de ritmisch opbouwende drumpartij van Fogarino is Interpol op zijn best. De band komt langzaamaan op gang en het publiek krijgt er steeds meer zin in. Bij Everything Is Wrong houden enkele fans op de eerste rij een papier omhoog wat een referentie lijkt naar het ijsje dat Kessler in de nieuwe video voor dit nummer in zijn handen heeft. Het zorgt voor een (zeldzaam) vermakelijk onderonsje tussen fans en band. Banks volgt met een praatje over Amsterdam zijn favoriete stad en benadrukt het nog eens door te zeggen dat het een feit is. Waar of niet waar, voor een man van weinig woorden neemt het publiek vanavond het korte praatje al voor lief.

Het concert blijft helaas rommelen. We zijn al ruim een half uur onderweg als NYC wordt ingezet. De heren beginnen ongelijk, Fogarino loopt voor en Banks moet er achteraan hollen om bij te blijven. Gelukkig is  het van korte duur en wanneer Banks, Kessler en Fogarino hun dynamische driehoek hebben gevonden, is er geen stoppen meer aan. Het is genieten als vanouds. Misschien zijn het deze foutjes die de Interpol machine een meer menselijk gezicht geven.

Kessler zit er even later in zijn solo bij Rest My Chemistry behoorlijk naast, iets wat Banks lijkt te verrassen. De heren wisselen enkele lachjes over en weer uit en gaan dan onverstoord door. Als een leerling die niet twee keer dezelfde fout wil maken, gaat Kessler geconcentreerder dan ooit te werk in zijn tweede solo. Het karakteriseert deze perfectionist, het muzikale brein achter de meeste Interpol creaties. In ons interview met Banks in 2012 legt hij het verschil uit tussen solo carrière en Interpol: “Ik kan alleen teksten schrijven als het stuk muziek me aanspreekt. Alles wat Daniel schrijft spreekt me aan. Binnen Interpol is de muziek er al en dat voelt als een gespreid bedje. Ik hoef alleen maar teksten te leveren bij iets wat toch al te gek is.”

Eenmaal alle onzekerheden en fouten uit de weg is Interpol eindelijk op gang, maar loopt het al tegen het einde van de avond. Oude gangmakers voor het publiek, Slow Hands en Not Even Jail, volgen elkaar in rap tempo op. De lichtshow met mooie visuals achter op het scherm en de hilarische dance moves van Kessler zijn indrukwekkend. De sfeer zit er goed in wanneer reguliere set afsluiter PDA wordt ingezet. PDA klinkt nog even lekker en scherp als in 2002, waarna de heren snel van het podium verdwijnen.

Gelukkig krijgt Amsterdam nog een krachtige toegift met nummers als All The Rage Back Home, Lights en Stella Was A Driver And She Was Always Down. Had het concert maar enkele nummers langer kunnen zijn, pas bij All The Rage Back Home gaat drummer Fogarino als vanouds los. Het is de nodige pit die dit nummer tot een zeer prettige live uitvoering brengt, gebracht met de beelden van de videoclip achter op het scherm.

Deed Lights in 2010 nog weinig live, de HMH krijgt deze keer dit nummer van het matige zelfgetitelde album te horen in een uitvoering die barst van energie en urgentie. Wellicht waren het destijds de naweeën van het vertrek van Dengler, nu is er weinig mis mee. Het zwarte randje is er nog steeds met de dreigende stem van Banks, verrassen doet het zeker. Tel daarbij bovenop afsluiter Stella dat grandioos klinkt waarmee Interpol Amsterdam toch nog trakteert op een erg sterk einde.

Nee, het gaat vanavond allemaal niet van een leien dakje. Interpol komt langzaam op gang en er worden slordige fouten gemaakt. Wat overeind blijft, zijn de ijzersterke nummers en een terugkeer qua geluid. Binnen de lijntjes kleuren kan Interpol wel. ‘De Schilder’ zou het eigen kunstwerk als geheel nog steeds bekoren. De rommelige avond is de band vergeven, hopende dat ze de rest van Europa op net iets betere concerten trakteren.

Fotografie: Fanfoto’s via InterpolNYC