Het nieuwe jaar begon erg goed met een indrukwekkende dubbele album presentatie van trompettist/ flugelhorn speler en componist Angelo Verploegen in het Amsterdamse Bimhuis. Met zijn kwintet presenteerde hij het album A Handful of Stories waarop hij terugkijkt op zijn kleurrijke muzikale loopbaan. Met pianist Jeroen van Vliet presenteerde hij het album Little Dancer, een diepgaande muzikale reis met als thema’s jeugd, liefde, hoop en troost.

Beide presentaties werden gekenmerkt door een andere sfeer. Met contrabassist Guus Bakker, pianist Marc van Roon, saxofonist Nils van Haften en drummer Jasper van Hulten speelde hij op bijzonder fraaie wijze eerder geschreven composities die met zijn kwintet nieuw leven werden ingeblazen. Met Jeroen van Vliet op piano en Fender Rhodes bracht hij diepgaande melodieën ten gehore, geïnspireerd door de geboorte van zijn kleinzoon Benjamin die op de dag van deze dubbele albumpresentatie 1 jaar werd.

Het eerste deel begon met de stukken van A Handful of Stories. De openingstrack Hub’s Hub is een ontroerende ode aan wijlen Huub van der Laar die voor Verploegen de flugelhorn bouwde. Hij vertelde het publiek dat Huub het nog voor zijn overlijden heeft gehoord. Verploegen liet meteen zijn prachtige spel op de flugelhorn horen, een instrument dat zo mooi klinkt en zeker ook in combinatie met het saxofoon spel van Nils van Haften.

Changing Pace, niet op het nieuwe album maar afkomstig van het album For the Time Being uit 2005 kreeg in de andere bandbezetting een fraaie herinterpretatie. Verploegen speelde soms samen met Nils van Haften, maar gaf hem ook de kans zonder hem te spelen en zo zijn klasse als saxofonist te laten horen: op tenor-en sopraansaxofoon en ook op basklarinet. Maar hun samenspel gaf samen met het schitterende pianospel van Marc van Roon een klankrijk karakter aan alle tracks, ondersteund door de melodieuze ritmiek van Guus Bakker op de contrabas en het inventieve jazz drummen van Jasper van Hulten.

Het zorgde voor heerlijke jazz, zeker in de op Thelonious Monk geïnspireerde compositie Monkey Business. Angelo Verploegen wil zich vaker door deze legendarische jazzpianist en componist laten inspireren en deze mooie compositie belooft veel goeds. Verploegen gaf Marc van Roon zeker goed de gelegenheid zijn klasse als jazzpianist te laten horen en ook Guus Bakker en Jasper van Hulten kregen de kans sterk te soleren!

Een gevarieerde muzikale reis maakte het Angelo Verploegen Kwintet met het theatraal getinte Kikker en de Horizon. Verploegen componeerde dit voor het Tony Overwater Kwintet. Deze compositie is geïnspireerd op een verhaal van schrijver van kinderboeken Max Velthuis; over een kikker die op reis wil met een rat en na verloop van tijd ziek wordt door heimwee en weer naar huis wil. Verploegen vertelde dit verhaal aan het publiek. Maar het is een instrumentaal stuk en dat geldt voor alle tracks. In feite ontpopten Verploegen en zijn musici zich als jazzy verhalenvertellers. Marc van Roon deed dat bijvoorbeeld door zeer gevarieerd pianospel. Al luisterend klonk het als een unieke compositie met diverse lagen.

Sowieso is dit een unieke vorm van jazz en dat gold zeker ook voor de volgende tracks zoals het rustiger By the End of the Day dat begon met relaxed spel van Guus Bakker op de contrabas. Nils Van Haften speelde vervolgens basklarinet en nadat Verploegen met de flugelhorns op de voorgrond stond werd het een heel lichtvoetige track, zelfs bijna dromerig.

Voordat de laatste compositie Brad’s Feast werd gespeeld, legde Verploegen het publiek uit dat het is geïnspireerd op Brad Mehldau en dat hij dit heeft gecomponeerd nadat hij het Brad Mehldau Trio in 1997 heeft zien optreden in het oude Bimhuis aan de Oudeschans in Amsterdam. Hij heeft Brad’s Feast met verschillende bezettingen gespeeld en dit was de eerste keer met een kwintet. Het werd een adembenemende en expressieve en heel ritmische uitvoering met een schitterende saxofoonsolo van Niels van Haften. Dit was een enerverende afsluiting van de presentatie van A Handful of Stories.

Na de pauze presenteerde Angelo Verploegen met pianist Jeroen van Vliet het album Little Dancer. Met Jeroen Van Vliet had Angelo Verploegen al vaker samengewerkt en dat was goed te horen. Deze presentatie was nog intenser dan de vorige. Het is dan ook een diepgaande muzikale reis die op gang kwam na de geboorte van zijn kleinzoon Benjamin. Dit vervulde hem met grote vreugde maar ook met de vraag wat de nieuwe generatie te wachten staat de komende tijd. Angelo Verploegen vertelde het publiek dat de keuze voor de jazz standards op dit album is bepaald door de geschreven teksten. Maar de uitvoering was net als voor de pauze instrumentaal.

Het begon met Irving Berlin’s compositie Always, geschreven in 1925 voor diens vrouw Ellin Mackay. Verploegen legde het publiek uit dat het in feite betekent: ‘ik ben er altijd voor je’. Daarna volgde de door collega trompettist Tom Harrell geschreven compositie Little Dancer. Hier klonk het samenspel van flugelhorn en piano zo mooi en dat gold in feite voor alle tracks. Little Dancer voelde ook emotioneel. Wayne Shorter’s compositie Infant Eyes liet Verploegen door Jeroen van Vliet spelen. Dit voelde als een bijna meditatieve compositie. De volgende compositie The Five Pennies, geschreven in 1985 door Sylvia Fine klonk vrolijk en expressief. Angelo Verploegen legde het publiek uit dat in de tekst van Sylvia Fine wordt gezegd dat elke penny voor iets moois staat.

Tijdens Smile van Charlie Chaplin, Geoffrey Parsons en John Turner ging Jeroen van Vliet op de Fender Rhodes spelen. Dit klonk enigszins weemoedig. Here’s to Life van Artie Butler en Phyllis Molinary klonk filmisch en Little Nile van Randy Weston en Jon Hendricks was zeer onstuimig. Verploegen legde daarbij het publiek uit dat een klein kind je ook wakker kan houden. Heel impressionistisch en erg mooi was Aaron Park’s compositie Praise met soms vliegensvlug piano spelen van Jeroen van Vliet. Angelo Verploegen en Jeroen van Vliet kregen van het publiek zeer terecht een staande ovatie en speelden als toegift Little Man, You’ve Had a Busy Day van Mabel Wayne, Al Hoffman en Maurice Sigler. Het was een zeer fraaie afsluiting van deze indrukwekkende albumpresentatie.

Foto’s: Jonas Sacks