×

Concert

09 november 2017

Indrukwekkend Fred Hersch Trio in de Village Vanguard

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Palmetto

Het was wederom Fred Hersch tijd in de Village Vanguard. Al jaren speelt de gevierde jazzpianist een week lang in zijn favoriete jazzclub, vrijwel om de hoek bij zijn huis. Je kunt de Vanguard zijn thuishaven noemen.

Met een drie weken lang durende tour door Europa in het verschiet had Hersch zes avonden ter beschikking. Daarvan deed hij er drie solo en drie met zijn trio. Steeds twee shows per avond, dus Hersch kon volle bak aan het werk. Maar natuurlijk evengoed een ideale mogelijkheid dus om zich goed voor te bereiden voor een dynamische drie weken.

En hoe mooi is het om de man die bijna twee keer het aardse verliet, in goede gezondheid aan het werk te zien. Zelfs in de kracht van zijn leven. Want twee optredens op een avond betekenen voor Hersch ook twee volledig verschillende sets. Op voorhand was mij al aangegeven dat hij met de solo-optredens in het begin van de week grote indruk had gemaakt omdat ze allemaal verschillend waren geweest. Niet alleen op de avonden zelf maar ook over de 3 avonden gemeten. De laatste avond van zijn Village Vanguard week, op zondagavond, kon ik Hersch met zijn trio aan het werk zien. En, hoe mooi kunnen dingen zijn, ik stond twee keer op de lijst dus was dat een uitgelezen kans om dit glansrijke setlistverhaal te kunnen staven.

Hersch en zijn weergaloze trio, met John Hebert op contrabas en Eric McPherson op drums, zaten er gelijk bij het eerste optreden van de avond bovenop. Een mooi geluid in de best intieme zaal en publiek dat zich de fraaie klanken goed liet welgevallen. Hersch en zijn trio speelden een uitmuntende set met veel eigen werk, zelfs wat nieuwe composities (het trio gaat in december de studio in om een album vol nieuwe composities op te nemen) maar ook een aantal bewerkingen van vermaarde jazzstukken. Dol als Hersch is op Monk en Kenny Wheeler kan bij hem een set nooit zonder stukken van deze mannen gespeeld worden.

Dat het trio momenteel in bloedvorm is wordt gedurende het optreden erg duidelijk. Ongelooflijk hoe deze mannen met persoonlijk nadrukkelijk en eigenzinnig spel juist steeds in samenspel elkaar naar grote hoogten weten te duwen. Mooi hoe ze de composities met hun rijke spel inkleuren en hoe ze het avontuur wat ze in hun spel kunnen leggen steeds grandioos oppakken. Hersch zet de lijnen uit maar als Hebert en McPherson losgaan sluit hij naadloos aan om ze dan weer met prominent spel de andere kant op te duwen.

Zoals altijd bepaalt het publiek hoe ver het trio gaat. De reactie van het publiek bepaalt hoe het trio speelt. Deze eerste set is uitstekend en de reactie van het publiek is prima maar ze duwen bijvoorbeeld niet door voor een toegift. Hoe mooi om te weten dat je dan een tweede keer mag aanschuiven omdat je voelt dat er nog meer inzit.

En dat blijkt. Hersch had in de ruimte tussen de optredens al aangegeven dat hij intenser wil en nog meer nieuwe composities wil uitproberen en zo gebeurt het. Vanaf de allereerste tonen horen we dat dit een uitdagend optreden wordt en al snel wordt je helemaal in de muziek gezogen. Wat een prachtige composities komen er weer voorbij. Een fijne variatie weer uit zijn eigen songbook en die van anderen. En wat speelt het trio weer gigantisch goed. Nog indrukwekkender dan in de eerste set.

Wat vooral opvalt trouwens zijn de stapel nieuwe eigen composities, waaronder het prachtige, aan Britse jazzheld John Taylor opgedragen, Bristol Fog. De nieuwe composities klinken als nieuwe hoogtepunten binnen zijn al zo rijke oeuvre. Superrijk in melodie en emotie en ronduit indrukwekkend in uitvoering. Wat voelen deze mannen elkaar fantastisch aan en wat hebben ze een plezier in elkaar uitdagen om de composities nog beter te maken. Een trio on top of their game!

Dat het publiek nog meer in de muziek opgaat, het echt op zich laat inwerken, komt tot uitwerking in het steeds maar groter wordende enthousiasme vanuit de zaal. Een toegift wordt onherroepelijk en Hersch pakt zijn kans de slotsong van zijn laatst verschenen album [open book] te spelen: And So It Goes, zijn bewerking van de fameuze Billy Joel song, die in de handen van Hersch alle bombast en kitsch achter zich laat en kaal en puur op het publiek wordt losgelaten. Allen achter de vleugel laat Hersch maar eens zijn uitzonderlijke klasse horen. Wat een prachtig emotievol einde aan een indrukwekkende tweede set van de avond.

Wat het Fred Hersch vanavond in de Village Vanguard liet horen is van een onwerkelijke klasse. Zoveel klasse versneden met zoveel emotie laat zich in het jazzcircuit maar heel weinig horen. Dat Hersch op de leeftijd van 62 jaar en met zijn levensgeschiedenis (zo mooi opgetekend in zijn biografie Good Things Happen Slowly: A Life In And Out Jazz) de grote man binnen de jazz is mag onwaarschijnlijk klinken maar is toch echt een feit. Ga hem en zijn trio NU zien…..het levert een jazzavond op die je de rest van je leven niet meer vergeet.