Terug naar haar roots gaat de nu 66-jarige Braziliaanse singer-songwriter Joyce Moreno op haar nieuwe album Raiz (Wortels). Terug naar de tijd dat ze 15 jaar was en Roberto Menescal haar vroeg voor zijn Sambacana album. 50 jaar terug, zo ongeveer in de begintijd van de bossa nova. Daar nam Joyce het publiek mee naar terug in de North Sea Jazz Club.

Voor de pauze zingt ze, zichzelf begeleidend op gitaar, vooral nummers van het nieuwe album. Met haar echtgenoot Tutty Moreno op drums, Helio Alves op piano en Rodolfo Stroeter op basgitaar dompelt ze het publiek onder in een heerlijke avond bossa nova jazz. Die laatste toevoeging slaat vooral op het feit dat Joyce haar bossa nova’s regelmatig overgiet met ‘n jazzsausje maar nooit te veel. Vooral het jazzy en veelzijdige pianospel van Helio Alves draagt daar aan bij.

Roberto Menescal’s hit O Barquinho is te horen op Raiz (met Menescal op gitaar) maar speelt ze ook live heel mooi. Joyce’s uitstraling op het podium is ingetogen, relaxed, de expressie ligt vooral in haar geweldige fluwelen stemgeluid. Zoals ze Jobim’s Desafinado (ook op Raiz) bewerkt heeft en naar zichzelf toe heeft vertaald is zonder meer grandioos te noemen. Ze voegt er haar eigen muzikale ingrediënten aan toe. Ze vertelt het publiek sterk door Jobim geïnspireerd te zijn en dat hij dat op zijn beurt is door Ary Barroso wiens Na Baixa Do Sapateiro ze op Raiz en live in de North Sea Jazz Club vertolkt. Relaxede bossa nova wisselt ze live en op Raiz even makkelijk af met pittige uptempo composities zoals Luiz Eça’s Tamba.

Baden Powell kan niet in haar repertoire ontbreken. Zijn zoon heeft in zijn archief het Afro-Braziliaanse Canto de Yansan gevonden en dat Joyce aangereikt. Als toeschouwer voel je Joyce’s passie in deze song doorklinken. Voor de pauze blijft die passie nog iets te bescheiden naar mijn smaak maar daarna gaat Joyce echt los en zoekt ze meer de grenzen op tussen bossa, samba en jazz. In composities van een van haar vele albums maar ook in die op haar nieuwe cd.

Zo is Dorival Caymmi’s Vestido de Bolero erg pakkend. O Morro Não Tem Vez van Jobim & Vinicius de Moraes bewaart ze voor de toegift en is een passende afsluiter van een avond waarop Joyce bewijst dat bossa nova er nog steeds toe doet ook al is de stijl door de commercie behoorlijk uitgeperst!! Bij Joyce blijft bossa nova heel verfrissend!