Heerlijk concert in Braziliaanse sfeer van Millennium Jazz Orchestra met Lilian Vieira
Het 18-koppige Millennium Jazz Orchestra gaf onder de leiding van dirigent/arrangeur Joan Reinders met zangeres Lilian Vieira (Zuco 103) een heerlijk concert in het Bimhuis. Met als titel O Verde do Brasil . Het gaat over hoe slecht er wordt omgegaan met de natuur van het Amazone woud en dat dat beter moet worden. De schoonheid van Braziliaanse muziek en poëzie wordt in dit concert prachtig benadrukt. Tijdens het eerste deel van de avond werden de acht tracks van het album Bleeding Amazonia uitgevoerd. Tijdens het tweede deel werden werken van Braziliaanse componisten gespeeld die de schoonheid van de Amazone hebben vertaald in muziek zoals Antonio Carlos Jobim, Guinga, Gilberto Gil, Djavan en João Nogueira. Met mooie eigen arrangementen van Joan Reinders.
Sowieso zijn de composities voor Bleeding Amazonia van Joan Reinders erg sterk bleek al uit het eerste deel. De gedichten van de Braziliaanse dichter en milieuactivist Thiago de Mello inspireerden hem tot deze composities maar ook een van Lilian Vieira zelf: Chuva (regen). De eerste compositie Prologue, gebaseerd op De Mello’s gedicht O silencio da Floresta, begon heel mooi met prachtige blazersarrangementen. En een solo van baritonsaxofonist van Job Helmers. Voordat Lilian Vieira onder applaus het podium betrad. Na deze relaxede ballade achtige track ging het verder met het bossanova achtige en zachtmoedige Flora and Fauna. Met ook een belangrijke rol voor pianist Dirk Balthaus.
De saxofonisten speelden hier ook klarinet en fluit. Bij iedere compositie was er ruimte voor solo’s van de saxofonisten, trombonisten en trompettisten die ook flugelhorn speelden. Heel mooi was de flugelhorn solo van Suzan Veneman tijdens het instrumentale Indigenous People. Tijdens het eerste deel waren er drie instrumentale interludes met titels als Indigenous People, Forest Fires en Pollution. Forest Fires mondde uit in een energieke drumbattle tussen drummer Felix Schlarmann en percussionist Vincent Spitters die behalve conga’s zoals tijdens deze battle ook bekkens en de Braziliaanse pandeiro speelde en tijdens Deforestation de lichte klank van de triangel liet horen. In dit nummer stond de houtkap centraal. “Het gaat over de ondankbaarheid over hoe wij met de natuur omgaan,” vertelde Lilian Vieira het publiek. Mooi was de samenklank van Lilian’s zang met de trompet.
Opvallend was sowieso de geweldige dynamiek en de orkestrale Braziliaanse sfeer. Rustige stukken werden afgewisseld met krachtige zeer ritmische stukken zoals in Climate Change waarin Lilian Vieira haar eigen gedicht Chuva even mooi zong als in andere composities. Met swingende begeleiding van Vincent Spitters op conga’s. “Regen maakt ons wakker over onze situatie in het leven,” legde ze het publiek vooraf uit. Het was ook bijzonder haar te horen zingen met zo’n dynamisch orkest. De instrumental Pollution (Vervuiling) werd door Joan Reinders aangekondigd als een vrolijk stuk maar klonk soms ook wel heftig. En gaf ruimte aan drie mooie solo’s: van trompettiste Anne-Marie ten Heggeler, trombonist Vincent Veneman en altsaxofonist Rob Sijben. De titel Hope, het laatste nummer voor de pauze, gaf de wens aan dat het beter gaat worden met de natuur. Dat werd uitgewerkt in hele mooie Braziliaanse jazz met weer een mooie solo van Suzan Veneman.
Het programma na de pauze begon met de sterke melodische compositie Di Menor van Guinga waarna Lilian Vieira Jobim’s compositie Triste zong die niet eens echt triest klonk en daarna Jobim’s Chega de Saudade met een fraaie trombone solo van Simon Pugsley. En ook Jobim’s swingende compositie Refloresta (‘alles opnieuw planten, niet alleen maar onderhouden’ zo legde Lilian dit lied uit) en Guinga’s Saci, een creatuur van de Braziliaanse folklore, over een eenbenig jongetje dat zich voortbeweegt in het oerwoud; met een mooie solo van sopraansaxofonist Gerlo Hesselink. Jobim’s compositie Sabia (zangvogel) zong Lilian Vieira alleen met subtiele jazzy piano begeleiding van Dirk Balthaus.
Djavan’s compositie Curumim over de natuur en een Indiaans jongetje dat voor de eerste keer verliefd wordt begon met een rustig conga ritme en ging in de loop van het nummer steeds meer swingen waarna bijna werd afgesloten met de samba Xingu van João Nogueira, vanwege zijn timing de favoriete componist van Lilian Vieira. En terwijl zij vertelde over hoe het nu met de natuur van het Amazone gebied gaat werd vanuit het publiek de naam Lula genoemd naar aanleiding van zijn winst bij de recente Braziliaanse verkiezingen. Want nu Bolsonaro weg is, kan het weer goed gaan met de natuur van de Amazone.
Er volgde nog een spontaan klinkende toegift waarbij het publiek grotendeels opstond om te dansen. Het was een mooie afsluiter van een heerlijk concert!
Foto’s: Hardy Klink en Bret Russel