Hartverwarmende Michael Kiwanuka op New Fall
Met zijn tweede album Love & Hate leverde de Britse Michael Kiwanuka vorig jaar een waar meesterstuk af. Het album stond vol ambitieuze composities, soms lang uitgesponnen met lyrisch gitaarwerk dan weer politiek doortrokken. Alle songs even tijdloos als vol emotie. En het liet een nieuwe, meer elektrische Kiwanuka horen.
Kiwanuka was dus de uitgelezen muzikant om op het New Fall festival in de avond een optreden te geven in de prachtige Tonhalle, waar Glen Hansard in de late middag al een indrukwekkende set had neergezet. Hansard gaf tijdens dat concert trouwens aan zeker voor Kiwanuka te blijven omdat niet alleen diens muziek maar ook zijn persoonlijkheid hem zeer aanspreekt.
Doordat de concerten van New Fall op verschillende plekken plaatsvinden kunnen er ook los kaarten voor concerten gekocht worden. Vooral voor een grote zaal als de Tonhalle, capaciteit 1500 man/vrouw, moet dat de festivalorganisatie wat lucht geven natuurlijk. Voor het concert van Michael Kiwanuka waren op voorhand al flink wat tickets verkocht, en op de avond zelf was de zaal vrijwel uitverkocht. Een wel heel mooie beloning voor de ambitieuze muziek van Kiwanuka.
En Kiwanuka leverde. Zaterdagavond 18 november in de Tonhalle werd een heel mooi divers concert gespeeld met zijn erg fijne band. Van het meer akoestische werk van debuut Home Again tot aan de meer door rock gedreven songs van Love & Hate, met een flinke voorkeur voor de tracks van het laatste album, en steeds vol soul gespeeld en gezongen. Want niet alleen zijn fijne composities maar juist ook zijn zo kenmerkende, erg mooi stem maken Kiwanuka een zeer geliefd muzikant. Ook nu hielp het perfecte geluid mee aan een gedenkwaardig optreden.
Met One More Night als concertopener kon het eigenlijk al niet meer misgaan en met songs als Place I Belong, Rule The World, Tell Me A Tale, Falling en natuurlijk crowdpleaser Black Man In A White World (waarbij het merendeels witte publiek zich gelijktijdig afvroeg: zingen we zo’n tekstueel duidelijke song nu eigenlijk mee?) brachten Kiwanuka en zijn mannen het publiek in een euforisch staat.
Natuurlijk was de fijne titeltrack van zijn laatste album tot het laatst bewaard, tot de toegift zelfs. De erg mooie, fijn ambitieuze Love & Hate-albumopener Cold Little Heart was daaraan voorafgegaan. Beide songs maakten wel heel duidelijk dat Kiwanuka als muzikant vanaf zijn debuut Home Again fijn is doorgegroeid. Niet meer alleen die jonge, warmbloedige songschrijver met die mooie soulful stem maar ondertussen uitgegroeid tot een volwassen muzikant die net zo goed elektrisch de lijnen uitzet en zelfs erg mooie solo’s speelt. Erg fijn om te zien en horen.