De programmering van De Piek is even wat magertjes, gezien de organisatorische en financiële opgaven waar de Vlissingse concertzaal voor staat. Maar vrijdag 11 oktober deed de geheel uit vrijwilligers bestaande organisatie een goede greep met de Poolse band Freeborn Brothers. Pink Floyd meets bluegrass en klezmer. Psychedelische gypsies uit andere melkwegstelsels. Een prachtig stel muzikale mafkezen bij elkaar.  

Aanvankelijk leek het erg rustig te blijven, maar liefhebbers van iets bijzonders lijken de Piek weer te kunnen vinden. Vooraf speelden de Vlissingse singer-songwriters Ruben en Naomi de Keijzer en hun begeleiders op bas en drums. De 38-jarige Ruben de Keijzer leerde zingen en allerlei instrumenten bespelen in de kerk, maar zijn liedjes lijken vooral in de jaren zeventig te wortelen.

Jim Croce en Jackson Browne komen je voor de geest, om Bob Dylan ten tijde van Desire niet te vergeten. Hun songs zitten gedegen in elkaar en De Keijzer is een goede verteller, maar voor het juiste kippenvelgehalte mag zijn talent nog ietsje rijpen. De show werd vooral gestolen door zijn vrouw Naomi op viool, die werkelijk alles uit haar instrument weet te halen. Haar spel deed sterk denken aan dat op Desire van Bob Dylan. 

De Freeborn Brothers kregen de zaal vanaf het begin mee, met een solo gezongen en gespeelde versie van Brain Damage van Pink Floyd. Op accordeon welteverstaan. Daarna gingen ze los en het publiek ook. Mijn Pools is niet goed genoeg om te ontcijferen wie de vaste leden zijn. De vijfkoppige band bestond uit twee blazers, bassist, banjospeler annex drummer en accordeonist, waarbij laatstgenoemden om beurten de leadvocalen deden. 

Vooral de accordeonist-zanger met z’n tulband met derde oog stal de show, al moest je de woeste drummer- banjospeler-zanger ook niet uitvlakken.  

Dat een deel van de nummers in het Pools werd gezongen en je dus geen idee had waarover ze zongen, was geen probleem. Het hele publiek hoste, sprong, klapte en danste mee tot het einde. Het merendeel van hun repertoire was afkomstig van hun nieuwe album Astral Trails.  

Hopelijk zet de Piek deze lijn voort. Er blijkt nog steeds, of wie weet wel steeds meer, behoefte aan rare, authentieke, alternatieve, originele muziek, als tegenwicht voor de dertien-in-een-dozijnmuziek en tribute acts.