De Australische Jaimi Faulkner houdt niet van hokjes, zo veel is wel duidelijk wanneer gekeken wordt naar zijn diversiteit. Met een mix van blues, country, folk en soulmuziek die Faulkner (29) met de paplepel kreeg ingegoten, weet hij wel raad. Al deze genres komen ook deze vrijdagavond in People’s Place in Amsterdam voorbij, maar dan wel op geheel eigen wijze gebracht met zijn warme soulstem. Live op een podium is Faulkner op zijn best, met een betoverende glimlach speelt Faulkner met gemak en vol plezier.

In 2004, op 21 jarige leeftijd kwam Faulkner’s indrukwekkende debuut album Last Night uit, welke het erg goed deed in Australië. Sindsdien heeft Faulkner de tijd gehad om zich te ontwikkelen en zijn talent met een groter publiek bekend te maken. In de afgelopen paar jaar werden een EP en studioalbum Kiss & Ride uitgebracht en Faulkner speelde vele shows in Australië, Amerika en Europa. Inmiddels is Europa, met Berlijn als thuishaven, Faulkner’s nieuwe terrein geworden.

Enkel gewapend met zijn akoestische gitaar en stomp box verwelkomt de sympathieke en goedlachse Faulkner het binnenstromende publiek met mooie opener If I Had My Time Again. Het publiek bestaat vooral uit mensen aanwezig op de gebruikelijke vrijdagmiddagborrel in People’s Place. Door het gezellig rumoerige publiek zijn de momenten zeldzaam waar het echt even stil is, maar Faulkner blijft de hele set door goed verstaanbaar. Met een introductie over het ontstaan van het nummer Highway Life in een hotelkamer in Mississippi zet hij deze sterk in.

Inmiddels zit de sfeer er goed in en is het tijd voor rock ’n roll met Coming Home To Your Love. Een meer dan prima nummer, maar het echte schouwspel van de avond is het intermezzo van dit nummer. Faulkner beheerst de gitaar tot in de kleine puntjes en laat dat horen tijdens deze vier minuten durende medley van herkenbare riffs uit de geschiedenis. Van Deep Purple (Smoke On The Water), Nirvana (Smells Like Teen Spirit en Come As You Are) en The White Stripes (Seven Nation Army) tot The Doobie Brothers (Long Train Running), AC/DC (Thunderstruck), Lenny Kravitz (Are You Gonna Go My Way) en Paul Simon (You Can Call Me Al). Faulkner weet ze allemaal naadloos aan elkaar te rijgen en het publiek doet heerlijk mee, vooral glimlachend bij de herkenning van de vele nummers. Het virtuoze gitaarspel van Faulkner doet hier en daar denken aan gitarist en multi-instrumentalist Tim Reynolds (bekend van Dave Matthews Band).

Op de eerder dit jaar uitgebrachte single staat onder andere My Father´s Boots, een fijn en makkelijk mee te zingen nummer met een soul randje, wat ook in deze live versie erg doet denken aan een Alain Clark nummer. Wat volgt is het prachtige Five Flights Up afkomstig van Kiss & Ride, een muzikaal hoogtepunt, maar helaas is de zaal op dat moment vrij rumoerig. Het nummer heeft qua opbouw en sound veel weg van Ryan Adams, heel even gaan de gedachten naar zijn debuutalbum Heartbreaker.

Vanaf dat moment is de zaal van gezellig rumoerig helaas overgegaan in te rumoerig. Faulkner probeert nog met twee snellere nummers de aandacht van het publiek te trekken, maar dit gaat moeizaam. Turn Me Around doet het wel aardig, maar mist wat aan kracht. Aan Faulkner’s inspanning ligt het niet, maar aan het einde van de set lijkt hij het publiek verloren te hebben. De drank vloeit rijkelijk en aan gezelligheid geen gebrek. Gelukkig weet hij ieders aandacht weer te trekken bij catchy afsluiter I’ve Been Waiting Some Time, nog even gaat People’s Place los op deze avond. Net wanneer het genoeg lijkt te zijn voor de avond, slaat Faulkner nog even heel sterk terug met een prachtige, deels a capella gezongen, cover van Bob Dylan’s Make You Feel My Love. Een prachtig ingetogen afsluiter van een rumoerige avond, het contrast had niet groter kunnen zijn.

Faulkner is meer dan goed op weg en aan zijn radio promotie zal het niet liggen. Na het optreden moet Faulkner alweer snel er vandoor om diezelfde avond nog bij Radio 2 te spelen. Radio 6, 3FM en Cortonville zijn al enorm enthousiast, nu is het aan de luisteraar. Het is nog even wachten op het nieuwe album, dat volgend jaar maart uitkomt, maar tot die tijd komt Faulkner nog zeker een aantal optredens op Nederlandse bodem verzorgen. Faulkner live aan het werk zien is een genot, zijn glimlach en uitstraling doen een hoop, maar reken vooral op fijn klinkende nummers en briljant gitaarspel. Hopelijk gaan we nog heel veel van deze jongeman horen.