Een droom komt vanavond uit voor de vele Scott Walker fans: een avond waarop songs van Walkers legendarische solo-albums uit de periode 1967-1970 eindelijk, voor het eerst live te horen zijn. En dat in de mooist denkbare setting: in de Royal Albert Hall in Londen, met het befaamde Heritage Orchestra en de even vermaarde London Contemporary Voices. En met vier vocalisten die uitermate geschikt moeten worden geacht die rijke erfenis van Walkers eerste albums op te pakken en uit te dragen: Jarvis Cocker, John Grant, Richard Hawley en Susanne Sundfør.

Ex Pulp-frontman Jarvis Cocker had in de aanloop naar deze avond als enige de eer Scott Walker te kunnen interviewen. Het leidde tot druk gespeculeer de afgelopen weken: zou Scott Walker zelf ook aanwezig zijn in de Royal Albert Hall of niet? Die vraag kon uiteindelijk bevestigend worden beantwoord; een bijzonder mooi gegeven natuurlijk. Walker is immers iemand die niet veel terugkijkt en muzikaal heel andere richtingen is opgegaan. Niet geheel verrassend had hij in het interview met Cocker ook aangegeven dat de vocalisten en het orkest in de Royal Albert Hall maar gewoon hun eigen, nieuwe ding moesten doen. Hij stond sowieso helemaal achter het project.

De vertolkingen van vanavond blijven vrij dicht bij die fraai georkestreerde originelen, al vallen er genoeg nieuwe, smakelijke details te horen en brengt iedere vocalist natuurlijk iets geheel eigens mee. Gezien het feit dat niemand eigenlijk ooit live van deze klassieke songs heeft kunnen genieten, is de benadering van deze avond de juiste: geen kopieën maar ook geen nodeloze zijsprongen of al te vergezochte interpretaties. Arrangeur en Heritage Orchestra dirigent Jules Buckley heeft een bijna onmogelijke klus geklaard.

Jarvis Cocker kan bij opkomst – hij opent de avond met Boy Child – rekenen op luid gejuich, hij is en blijft een absolute ster die met elke beweging het publiek onderuit krijgt. Het direct hierop volgende Plastic Palace People, met zijn ronduit prachtige strijkers tegenover de krachtige aanzetten met drums en het koor, is gelijk een hoogtepunt. De ouverture van Cocker stáát.

Susanne Sundfør, al heel groot in Noorwegen en binnenkort debuterend op kwaliteitslabel Bella Union, is een verrassende keuze. Al snel blijkt het een heel goed idee geweest haar toe te voegen aan de line-up. Sundfør trekt het vocale spectrum van vanavond breder en ze beschikt over veel volume, terwijl ze ook volledige overtuigt in de rustige passages. Ze trekt haar setopeners You’re On Your Own Again en Angels of Ashes helemaal naar zich toe: omgeven door gitaar en warme strijkers weet ze iedereen te ontroeren.

John Grant heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een van de meest gerespecteerde en omarmde artiesten in Engeland. Hem valt dan ook groot gejuich ten deel. Nummers als Rosemary en The World’s Strongest Man zijn hem op het lijf geschreven. Grant gedijt heel goed vanavond, met achter hem het Heritage Orchestra. De warme golven van Rosemary, in de halfdonkere Royal Albert Hall, komen bij iedereen flink binnen en de subtiele fade out van het orkest is opmerkelijk.

Ook Richard Hawley, vanavond optredend met gitaar, mag zich onderhand een grootheid noemen in Engeland en eentje die vanavond zeker niet mag ontbreken. It’s Raining Today is niet alleen Hawley’s maar ook duidelijk een publieksfavoriet. Gesteund door spannende strijkers op de achtergrond, brengt hij de song beheerst en met een vleug melancholie met die prachtstem van hem naar nieuwe tijden. ‘Not a dry seat in the house’, merkt hij tevreden op. Met Two Ragged Soldiers, even doorleefd als dromerig, houdt hij het niveau moeiteloos vast.

Alle vocalisten komen nog herhaaldelijk terug na hun eerste sets en dat levert nog veel fraais op. Jarvis Cocker is breekbaar en bijzonder gevoelvol op The War Is Over en bewijst hiermee zich te kunnen meten met zijn krachtige medevocalisten van vanavond. Dat John Grant het klassieke Copenhagen voor zijn rekening zou nemen was al uitgelekt. Met de sublieme orkestratie van vanavond is het wederom een van de absolute hoogtepunten. Richard Hawley brengt nog een andere publieksfavoriet: Montague Terrace. Stemmige sferen, timpani en met vanavond wat fijn extra, akoestisch gitaarwerk van Hawley dat de song extra magie geeft.

Met het lekker uitbindige Little Things (That Keep Us Together) van Till The Band Comes In… (het opvolgalbum op Scott, Scott 2, Scott 3 en Scott 4) met een excellerende Cocker wordt de sfeer wat losser. Dat geldt ook voor de absolute topversie van het door John Grant gezongen historische drama The Seventh Seal. Timpani, trompet en Grant die er helemaal voor gaat, meer kan het publiek zich niet wensen. Deze filmische track krijgt een passend, uitgerekt slotakkoord, alsof er een aftiteling voorbijglijdt.

Het is duidelijk dat er vanavond met liefde wordt gemusiceerd. Susanne Sundfør brengt Hero Of The War met verve, over de galopperende floor tom van Adam Betts. Zij is de ontdekking van vanavond en we gaan ongetwijfeld nog veel meer van haar horen dit jaar. Met een door Richard Hawley gebrachte prachtversie van  The Old Man’s Back Again komt het einde van een bijzondere avond in zicht. De song, met de dramatische intervallen van koor en strijkers, trekt als een Grieks drama voorbij en mondt uit in een dik aangezette finale waarin de basgitaar nog even stevig mag doorpompen. En dan mag Richard Hawley het publiek vragen om ‘applause for the mighty Scott Walker’.

De echte finale komt hierna van alle vocalisten samen. Get Behind Me, met een fijne, ruwe solo van Hawley is de stevigste song van de avond en een logische uitsmijter van een unieke avond in de Royal Albert Hall.

Natuurlijk was dit allemaal veel te kort. Er zijn nog zoveel meer geweldige songs die Scott Walker schreef en opnam in deze tijd. De BBC proms staat maar een tijdsduur van 75 minuten voor, vooral ook omdat het live op radio een aankomende vrijdag op BBCFour, dus tv, wordt uitgezonden. Laten we hopen dat deze avond op deze manier nog een fraai en dan volledig vervolg krijgt. Om deze songs nu eindelijk live te horen was een absoute hartenbreker en hartenbrekers kunnen we nooit genoeg hebben als het om muziek gaat.

Luister maar: http://www.bbc.co.uk/programmes/b08yrwgm