×

Concert

13 februari 2018

Glen Hansard betovert de Ronda

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Label: Anti

De naam Glen Hansard behoeft op deze pagina’s geen verdere introductie. De sympathieke Ier weet met zijn muziek net zo feilloos het hart te raken van de schrijvers van deze pagina’s als van zijn luisteraars, daarbij ongetwijfeld ook lezers van deze pagina’s die iets met de Ier hebben. Als je Glen kent, dan ken je bovenal zijn emotie en hoe hij die in zijn muziek tot uiting brengt.Met een nieuw album, Between Two Shores dat ook weer de nodige beleving in zich draagt, kwam Glen naar Tivoli in Utrecht voor twee concerten. Zondagavond was in de beleving van emotie geen uitzondering, evenmin in de gedrevenheid waarmee Glen  zijn muziek bracht.

Zijn stem, afwisselend krachtig dan weer kwetsbaar wist te ontroeren, wist de zaal het zwijgen op te leggen, wist op andere momenten iedereen mee te laten zingen. Na opener This Gift gecombineerd met Gold en later het zeker zo aanwezige Setting Forth over het beëindigen van een relatie, liet Glen horen hoe je emotie en muziek samen brengt: er is niemand die zielenleed zo tot leven kan brengen als de Ierse bard. Roll On Slow bracht soul en de band, Glen en zaal gingen helemaal uit hun dak toen het vervolgd werd door Gloria van Them. Het tempo werd daarna weer omlaag gebracht en de stemming ging meer richting mineur met het stemmige One Of Us Must Lose. Het prachtige strijkarrangement zette live de intensiteit van de tekst van Glen kracht bij.

Na een korte terugblik vol humor op het concert van de avond er aan voorafgaand, kwam Winning Streak; een nummer dat de mineurstemming ver van zich hield. Mooie samenzang met zaal en band maakte het tot een beleving van hoop in een avond die emotie in diverse hoedanigheden overbracht. Altijd genieten van Glen, ook als de muziek nog zo vol van beleving kan zijn.  My Little Ruin met zijn subtiele intro kreeg een prachtige uitvoering en het arrangement met strijkers was fraai bij het nummer. Het volgende nummer, zo vertelde Glen, was ooit snel geschreven en snel afgerond. Ooit gestart als een Framesnummer was When Your Mind’s Made Up als een krachtige douchestraal, zowel in staat om je, bruisend, wakker te laten worden, de bewustwording van een nieuwe dag te laten voelen als je te ontroeren tot op het bot omdat je de douchestraal in alle kracht beleeft. Marieke uit de zaal mocht toetsen spelen bij het onsterfelijk mooie Bird Of Sorrow. Het nummer liet weer alle emotie van Glen te voorschijn komen. Daarna vertelde Glen over het nummer Shelter Me en hij verhaalde over de 70e verjaardag van Joni Mitchell. Juist de kale uitvoering met enkel piano en stem, maakt het nummer zeer indrukwekkend. De stem van Glen sneed zowat door merg en been. Zelfs bij de bar van de Ronda was het akelig stil.

Het nummer Vigilante Man van Woody Guthrie mocht weer zijn opwachting maken. Lang geleden geschreven, vond Glen het een tijdloos nummer en dat bleek eens te meer toen hij eenvoudig  sarcastische en donkere passages over Donald Trump in het nummer inbouwde. Andermaal een fraaie samenzang met de zaal eindigde het nummer. Het openingsduo van A Season On The Line volgde: eerst Didn’t He Ramble dat uiterst krachtig werd gebracht. In het middenstuk van het nummer was er ruimte voor samenspel tussen Glen als gitarist, de blazerssectie en de soulvolle klanken van de toetsenist. Mooi hoe solide de ritmesectie het nummer bij elkaar hield. Van dezelfde ep volgde daarna Way Back In The Way Back WhenLovevolve vervolgens was een nummer van gitarist en langjarige metgezel Rob Bochnik. Klassieker Wedding Ring werd daarna ten gehore gebracht met de prachtige stem van de trombonist.

Wederom een klasse uitvoering. Alsof de reguliere set niet al een aaneenrijging van hoogtepunten was, volgde toen Her Mercy, bijna onvermijdelijk gekoppeld aan Frames’ Star Star. De zaterdagavond, zo vertelde Glen was al een heerlijke avond en dat resulteerde in wat genieten na de show, met uiteindelijk wat weerslag op zijn stem. Dat weerhield hem er niet van Falling Slowly met hulp van de zaal te brengen. Met de notie dat het mogelijk geïnspireerd zou zijn door Twin Peaks.

Het publiek volgde zich al op en top verwend door Glen, maar er was nog meer op het programma. Grace Beneath The Pines werd zeer gedreven door Glen gezongen en dat werd zowat overtroffen door Song Of Good Hope. Kon de avond al niet meer stuk, toch kwamen er nog de klassiekers Lowly Deserter en Fitzcarraldo; inmiddels al aangekomen in de encores van de avond. Het was verbluffend te ervaren hoeveel energie Glen ook veel later in de avond nog in die nummers wist te leggen. En er volgden nog wat nummers voor er uiteindelijk met Devil Town van Bright Eyes werd afgesloten. Een voltallige band op het podium, blazers, strijkers erbij en tegelijk zoveel zelf centraal staan, niet vanuit het ego, maar omdat er zoveel beleving in de man en in zijn muziek zit. Zondagavond in Tivoli, de Ronda en de zaal werd betoverd. Een tour om te gaan zien. Dat kan nog. Vanavond staat hij in Brussel, op Valentijnsdag in Parijs. Een avond Glen Hansard laat je niet onberoerd; je gevoel gaat vanzelf wel spreken.