Met een wel heel dikke aftrap van Snarky Puppy was het op de zaterdag moeilijk nog iets vergelijkbaar imponerends te vinden maar juist daarin school de uitdaging.

Dat Snarky Puppy van onbekend, maar veelbelovend gezelschap uitgegroeid is tot publiekstrekker was zeker 3 jaar geleden niet te verwachten. Maar met hun nadrukkelijke aanwezigheid op de Nederlandse podia en hun enorme drive en muzikale diversiteit had de band geen moeite de heel grote Maas-zaal volledig vol te krijgen. Met hun eigen instrumentale, in genres heerlijk heen en weer stuiterende composities, een fascinerende groep gastzangeressen (allen ook aanwezig op hun album Family Dinner), waarvan Lalah Hathaway in de finale de show stal, was het concert een groot feest en de perfecte opening van de dag. Misschien wel een te goede opening want met het tempo wat de band er gelijk ingooide was het wel heel moeilijk iets vergelijkbaars in de rest van de programmering te vinden.

Tegelijkertijd speelde Marius Neset met het Trondheim Jazz Orchestra, dat we kennen van het album Birds. Het twaalfkoppige orkest inclusief Neset maakt veel indruk. De blazers zijn perfect op elkaar ingespeeld. De nummers – de meeste van het album Birds – zijn stuk voor stuk composities die zorgvuldig zijn opgebouwd en regelmatig van verstild naar een hoge dynamiek werken, met invloeden van folk, zoals in het stuk Fanfare. Een kleurrijk geheel, het publiek wordt meegevoerd in lyrische sferen waarbij de diverse bandleden soleren. De solo’s van Neset zijn energiek en laten zien wat voor talent hij in huis heeft, niet alleen door de composities maar ook in zijn uitvoering. Jammer dat Jasper Hoiby achter in de zaal staat en niet achter de bas, zoals op het album. De bassist van het TJO heeft niet de touch zoals we die van Hoiby gewend zijn, maar al met al is dit een van betere acts op NSJ dag 2. (WS)

Na het sterke begin met Snarky Puppy en Marius Neset is het kiezen voor heel andere concerten de enige logische oplossing. Een wel heel erg fijne Manu Katche met Richard Bona in de Congo bijvoorbeeld. Al was het wel heel moeilijk daar in de drukte te komen. Maar ook Simin Tander, al jaren een van de belangrijkste zangeressen die we in Nederland hebben, gaf een prima optreden met haar band in de moeilijke Yenisei-zaal. Artist in Residence Christian McBride deed in de Darling een concert met zijn big band en dat smaakte absoluut naar meer. Mooie arrangementen van de meester zelf en een erg fijne, rijke, muzikale sfeer.

Even daarvoor hadden gelegenheidsduo Tineke Postma en Greg Osby grote indruk gemaakt. Het duo, dat afgelopen november in New York hun samenwerkingsalbum Sonic Halo opnam, kwam met de band waarmee ze ook de studio indoken. Het was hun eerste optreden samen en een kick-off voor een tour die later dit jaar en begin volgend jaar zal plaatsvinden. Het project waarbij Postma en Osby steeds dezelfde alt dan wel sopraansaxofoon bespelen en elkaar daarin ingenieus aanvullen, trok (terecht) een groot publiek en kon de aandacht prachtig vasthouden. Prachtig voorproefje ook omdat het album pas in september onder de aandacht gebracht gaat worden.

Quincy Jones stond deze zaterdag centraal in de Amazon programmering. Eerst een gloedvol Metropole Orkest dat onder leiding van Jules Buckley Q-klassiekers speelden. En daarna een programma van de meester zelf waarbij hij muzikale gasten had uitgenodigd om het programma te vullen, met Alfredo Rodriquez als grote uitschieter. In de Yenesei speelden nieuwe helden Benjamin Clementine en Nick Mulvey mooie sets maar de zaal was ook op de zaterdag een vermoeiende aangelegenheid. Het lage plafond voorziet niet bepaald in een goed geluid en doordat je vanaf de helft van de zaal al niet meer kunt zien wat er op het podium gebeurt houdt veel publiek het al snel voor gezien. Zonde, want ook vanavond stonden hier weer geweldige artiesten. Artiesten die dus nu niet goed uit de verf komen.

Ibrahim Malouf speelde een geweldige set in de Congo. Verrassend dat hij daar speelde. De tent stond heel erg vol en ver buiten de tent stonden ook nog heel veel mensen. De populariteit van de man heeft binnen de jazz en het Nederlandse publiek ondertussen Gregory Porter-achtige vormen aangenomen en hij had waarschijnlijk ook de Maas moeiteloos kunnen vullen. De set was van grote schoonheid en bevatte zowel de fraaie ingetogen, lyrische stukken waar hij zo bekend van is, als de composities waar de vette groove van zijn band heel goed raad mee weet. Het mooist denkbare jazz-slot van de dag.