×

Concert

17 november 2012

Gevarieerd programma op uitverkocht Crossing Border

Geschreven door: Josine Laarakker

Crossing Border bewijst met deze twintigste editie eens te meer een festival te zijn met allure en variatie. Vrijdag 16 november markeerde het startsein voor de Haagse festivaldagen. De combinatie van muziek en literatuur en het daaruit volgende diverse publiek is mede bepalend voor de uitstraling van het festival.

Muzikaal gezien was er genoeg te beleven, al dient een goede planning aanbeveling om ondanks de overlappingen toch veel te kunnen zien. Een uitstap naar podium de Duitse kerk is gauw gemaakt, en de verwachtingen zijn hoog gespannen bij de Deense steelgitaar spelende Maggie Björklund. Immers werd zij op haar meest recente album Coming Home bijgestaan door muzikaal talent als Calexico en Mark Lanegan. Laatstgenoemde krijgen we ook nog even te zien als special guest tijdens haar optreden. Haar muziek werkt goed in de kerk, het ademt een soort sfeer die doet denken aan muziek die door wijlen Sergio Leone gekozen had kunnen worden voor zijn films.

Björklund heeft een sympathieke band om zich heen verzameld, met contrabas, cello en elektrische gitaar, als aanvulling op haar steelgitaar, semi-akoestige gitaar en zang. De sfeer van de nummers blijft consistent, waarbij het concert grotendeels de aandacht weet vast de houden. Toch lukt het Björklund niet om volledig te overtuigen. Haar vocale talent doet onder bij haar spel op de steelgitaar. Gelukkig blijkt de gitarist een goede stem te hebben, waarbij Björklund overigens wel een prima tweede stem weet neer te zetten. De verwachtingen ten aanzien van haar album kan zij helaas maar ten dele waarmaken.

Het grote aanbod op Crossing Border dwingt om keuzes te maken. Het Duitse Brandt, Brauer, Frick Ensemble laat met hun strak neergezette akoestische technosound horen dat het erg zonde was geweest dit concert in zijn geheel te moeten missen. Dit 10-koppige ensemble weet wat ze aan elkaar hebben en laat dit ook horen. Ze staan in een minder theatrale opstelling dan wat we normaliter van ze zijn gewend, maar dit doet uiteraard niet af aan de muziek. De zaal zit vol met een uitbundig en enthousiast publiek. Het Brandt, Brauer, Frick Ensemble daarentegen heeft – allicht door het feit dat zij alles van blad spelen – een ingetogen uitstraling. Een polariteit ten opzichte van de muzikale losbandigheid die zij laten horen.

Brandt, Brauer, Frick Ensemble is een formatie van wereldformaat, klasse timing en een continue muzikale ontwikkeling. Zij maken creatief gebruik van hun instrumenten, waarbij de tuba speler zich af en toe een percussionist waant, te zien aan de manier waarop hij verschillende geluiden met zijn instrument weet te produceren door op verscheidene delen van het instrument te kloppen en te slaan. De spannende klanken die hieruit voortkomen dragen in passende zin bij aan de sound van het ensemble. Het optreden stoomt. Ze spelen langer dan gepland en het publiek past zich daar graag op aan.

Lees verder onder onderstaande fotogalerij…

Voor het eerst in Nederland speelt Australiër Omar Musa. Het aanvankelijk wat terughoudende publiek komt steeds meer los bij dit verrassende concert. In zijn eentje weet Musa de aandacht te grijpen en vooral ook vast te houden. Hij staat alleen op het podium, maar stapt gelijk vol vertrouwen af op de dan nog halfgevulde zaal. Zijn met hiphopinvloeden en poëzie doordrenkte optreden loopt goed, hij spreekt geen woord teveel en lijkt ondertussen zelf erg te genieten. Vooral bij de op spreekzang voorgedragen poëzie komen zijn doorleefde teksten goed tot hun recht. Een opvallende verschijning die in de toekomst met zekerheid nog vaker te zien zal zijn in Nederland.

Ook dit jaar organiseert 3voor12 weer intieme luistersessies. Naast Finn/Hood/Johnson, Anne Soldaat en Here We Go Magic is ook Two Gallants uitgenodigd voor een korte muzikale presentatie. Na vijf jaar heeft dit Amerikaanse duo circa anderhalve maand geleden hun vierde album uitgebracht, The Bloom and the Blight. Met de overstap naar een ander label, ATO Records, komen ze ook met een iets aangepast geluid: het klinkt ruwer en meer elektrisch. Toch liggen ze hiermee nog steeds dicht bij hun eigen stijl. De teksten zijn depressief als altijd, al lijkt de uitstraling van zanger Adam Stephens met de jaren zonniger te zijn geworden. Ze laten een viertal nummers van hun nieuwe album klinken die in deze akoestische set goed tot hun recht komen. De stem van Stephens heeft in combinatie met de zware en beladen teksten een doordringend effect. De ruimte zit vol en het publiek is enthousiast, jammer dat het concert later op de avond geen volle zaal trekt.

Two Gallants komt in hun versterkte set ook minder goed uit de verf. Het spel van drummer Tyson Vogel overheerst en de mondharmonica, waarmee Two Gallants hun muziek in het verleden dat extra jeu gaf, wordt er nu nog slechts bij een enkel nummer bijgehaald. Naast muziek van het nieuwe album spelen zij oudere stukken als Las Cruces Jail en Steady Rollin’. Deze komen beter tot hun recht dan het nieuwe materiaal. Stephens lijkt de nieuwe, in deze setting wat meer schreeuwerig aangezette, nummers niet goed te halen met zijn stem. Hierdoor valt hij halverwege het concert een beetje uit zijn doen en kapt hij soms noodgedwongen woorden af. Het verschil tussen de akoestische sessie en het concert is groot. Hopelijk maken zij in de toekomst weer een overstap naar de meer ingetogen variant van zichzelf, waarin zowel de aangrijpende teksten als de muzikaliteit van beide heren beter tot hun recht komt. Deze gedachte maakt het waard om Two Gallants toch nog even in de gaten te blijven houden.

Een vermakelijke en verrassende eerste avond dus in Den Haag, die doet hunkeren naar meer. Gelukkig krijgen we die kans vanavond op zaterdag 17 november!