Op voorhand was een overwinning al verwacht. Een dikke overwinning zelfs. En natuurlijk overtuigde Manchester’s finest, Matthew Halsall & The Gondwana Orchestra, in het Rotterdamse Bird afgelopen woensdag 16 maart.

Dat Matthew Halsall met zijn Gondwana Orchestra tot gisterenavond nog nooit in Nederland heeft opgetreden is toch een vorm van boekers- en programmeursblindheid. De afgelopen jaren bouwde Halsall een indrukwekkende live reputatie op in zijn thuisland. Hij speelde daarnaast veel in België, waar zovele Britse jazz gezelschappen veel eerder spelen dan in Nederland, en in Frankrijk, Duitsland en de rest van Europa. De reputatie van Halsall als trompettist wordt groter met elk album dat hij uitbrengt. De reputatie van zijn steeds weer ijzersterke Gondwana Orchestra zelfs nog meer. Elke Britse muzikant wil in Gondwana Orchestra spelen zo lijkt het wel. In Bird trad Halsall op met de geweldige toetsenman Taz Modi (ook Submotion Orchestra), Jordan Smart (ook Mammal Hands) op saxofoon en fluit, Rachel Gladwin op harp en Gavin Barras op bas. Omdat vaste drummer Luke Flowers op tour is met Cinematic Orchestra door Zuid-Amerika werd hij in de band vervangen door Jon Scott, ook al zo’n geweldige Britse drummer. Hij, die met Kairos 4tet en Dice Factory de afgelopen jaren al volop indruk maakte, bleek een meer dan geweldige vervanger.

De nadruk bij het optreden lag op de twee laatstverschenen albums When The World Was One en het vorig jaar verschenen Into Forever. Vrijwel alles van die albums werd gespeeld en alles klonk mooi ingetogen en super sfeervol. Precies dus zoals je de spiritual en souljazz van Halsall en zijn muzikale kompanen graag hoort. De sfeer in composities is lekker loom maar zeker ook groovend en swingend en krijgt in solo’s live steeds precies die juiste subtiliteit mee waardoor ze nog fijner klinken. Drummer Scott en bassist Barras bleken in Bird de prachtige basis waarover Smart en Modi hun geweldige soleerwerk konden laten horen. En die harp van Gladwin blijft het warm kloppende hart van de sound van Gondwana Orchestra. Hoe bescheiden ook in zijn presentatie had Halsall zelf met deze tour besloten om juist ook zelf weer heel veel te spelen. Op Into Forever vooral opererend als bandleider pakte hij nu in prachtige solo’s terug waar hij recht op heeft. Fijn was ook de aanwezigheid van zangeres Josephine Oniyama die met haar prachtige stem de vocale songs van het laatste album veel soul en warmte meegaf.

Als er een ding duidelijk werd is dat Matthew Halsall & The Gondwana Orchestra veel vaker in Nederland moeten komen spelen. De band heeft alles in zich om een zaal te betoveren. Juist omdat zij jazz spelen die zoveel soul en warmte in zich heeft ontstaat een sfeer die maar door weinige muzikanten benaderd wordt.

Fotografie: Peter Sieben