Etan Huijs live albumpresentatie: The Road And The Wilderness

Onafhankelijke artiesten hebben het niet altijd even makkelijk. Er komt immers veel kijken bij het maken van nieuwe muziek, zeker als je die wilt presenteren als fysieke releases. Wat wil je allemaal wel, wat wil je niet? Etan is niet voor één gat te vangen, er is vinyl, er zijn cd’s, bonustracks via een downloadcode en een tape met demo’s. En vergis je niet, proefpersingen en handgeschreven teksten, die zijn er ook nog eens.

Ondanks het vele werk, of misschien juist daardoor zie je in de laatste weken in de aanloop naar de albumpresentatie en de releasedatum dat Etan nadrukkelijker nog op die momenten is gaan focussen: de bedrijvigheid op Facebook zoomt steeds verder in. En dat is volkomen terecht. Als je je met hart en ziel inzet, al bijna 25 jaar om je muziek te laten spreken, als muziek je nog altijd zo bezielt, dan wil je het ook delen. En gisteravond mocht het eruit komen.

Het was de avond van de albumpresentatie van Etan. Het album had al meerdere rondjes gedraaid en in gedachten werd de recensie al vorm gegeven. Zo’n gedachte als: “Hij flikt het gewoon weer.” Wat hij dan weer flikt, dat lees je in de recensie. En nu al de nummers live mogen horen. Hoe gaaf is dat? De voorbeschouwende gedachten waren louter positief. Zó gaat de band eruit zien én dat is prima. Koen op gitaar, Roel op drums, Rens op bas en Etan zang en gitaar. En in voorkomende gevallen op mondharmonica. En precies hoe goed gaan ze klinken? Oh ja, Etan heeft er natuurlijk veel zin in.

De band en Etan overtroffen wat er verder aan verwachtingen was volledig. Etan had zijn fans gevraagd welke nummers ze wilden horen tijdens de set én dat zorgde voor een mooie opbouw van de set. Helemaal terug naar de EP Traveling Between Places uit 2007 om met het titelnummer daarvan solo af te trappen. Een fijne verrassing want Etan zo in zijn eentje, sterk als singer-songwriter overkomend, maakt ook duidelijk dat hij er dan ook staat én dat de nummers overeind blijven. Ook mooi dat er daarna nog een solouitvoering volgt. Pedestal van de EP Telescopes. Met de uitvoering van die twee nummers al kreeg je het gevoel dat Etan voor de avond nog veel meer in petto had.

En ja, dat was ook zo. Het was niet in vogelvlucht door zijn catalogus reizen maar een mooie stijlvolle reis door zijn catalogus aan de hand van voorkeuren van luisteraars. En Etan zorgde ook voor gepaste inleidingen bij de nummers die hij speelde. De combinatie van de berichten op Facebook, de durf om solo te openen, Etan stond vol overtuiging op het podium én de manier waarop hij de inleidingen bracht, ja, daarmee zette hij wel een sfeer neer. Het verhaal achter Curtain Call maakte indruk: Etan stelde zich voor hoe het zou zijn als zanger te weten dat je, net als eerder The Scene’s Thé Lau aan het einde van je leven zou zijn én dan toch nog live zou spelen. Mooi dat Etan het onderwerp vertaalde naar een lied. In de opbouw van de set reisden we ook al door de tijd aan de hand van geschiedenisleraar Huijs, we leerden dat The Battle Of Everything voor Etan een ander album was dan andere en dat The Doldrums in 2020 in digitale samenwerking ontstond. En wat was het een genot om ook weer Cautionary Tales, The Passenger Part 1, Ghost Town en Marigold Sun live te horen. Dat doet niets af aan de andere nummers die Etan en band speelden, tegelijkertijd, deze waren gewoon een feest der herkenning.  Een dozijn nummers voor de pauze en daarna het nieuwe album.

Het album had hier al de nodige rondjes gedraaid en, zonder te zeer vooruit te lopen op de recensie daarvan, het was uitkijken ernaar om de nummers live te horen. Mooi dat het album niet in volgorde werd gespeeld, Etan en zijn band hadden een vrije route uitgestippeld door het album. Met de afwisseling die het album in zich draagt al interessant, want hoe zeer zou juist ook de albumvolgorde bepalen hoe een nummer op je overkomt? De nummers staan alle gewoon sterk, ongeacht de positie waarin je ze beluistert. Of waarin ze live ten gehore worden gebracht. De respons in de zaal op de voor de meeste mensen nieuwe nummers was enthousiast. Het moet gezegd, in het tweede deel van de set leek het dat de band gretiger was dan in het eerste deel van de set. Niet gek als je je bedenkt dat het album voor het belangrijkst deel door de huidige band is ingespeeld. Dat enthousiasme zat in dat tweede deel ook heel nadrukkelijk in het spel van Koen Ruijs. En het was inderdaad erg genieten van hoe zeer hij zich ontpopte als Etan’s geheime wapen in dat tweede deel van de set.

Alle vier de muzikanten speelden overtuigend en waren enthousiast, laat daar geen misverstand over bestaan, maar de bevlogenheid die Koen in het tweede deel liet zien én de klasse van zijn gitaarwerk, niet alleen in solo’s maar ook in het kleinere spel, knalde er echt gewoon uit. We kunnen er kort over zijn, Etan heeft gewoon een klasse band om zich heen verzameld. Alle nummers van het album, minus de afsluitende instrumental werden gespeeld. En, als je een avond als deze als albumpresentatie hebt, dan doe je het ronduit klasse. Etan en de band hielden het dan weer klein, dan weer werd er stevig gerockt. En ja, dat was ook echt genieten. Met de ruimte die de band en Etan zich in muzikaal opzicht op het album gunnen, liggen er nog mooie horizonten in het verschiet. En de afsluiter van de avond? In het publiek was door een aantal mensen al Jori van Gemert herkend, de zangeres waarmee Etan eerder samenwerkte. Er was nog een verzoeknummer geweest. Josephine. Murder ballad en duet ineen. En Jori werd het podium opgevraagd en samen zetten ze het nummer nog eens overtuigend neer.

Etan en zijn band zetten voor een goed gevulde zaal een puike albumpresentatie neer. Niks obligaats, maar een volledige en overtuigende setlist met een band die prima speelde. Met dit album onder de arm én deze band naast zich, moet op zijn minst heel Americana minnend Nederland kennis maken, liefst live, met Etan’s muziek. De mensen die al mee hadden gedaan aan de crowdfunding en die er gisteren waren konden daarna bij Etan persoonlijk hun bestelling ophalen. Artiest in hart en ziel, de man voor wie het gister een glorieuze thuiswedstrijd was.

Overigens, Midnight Ballet van het nieuwe album gaat over terugreizen naar huis na een concert en schetst dat ook als een reis op een eenzame en verlaten weg. Met de klanken van het concert nog heerlijk naklinkend in mijn oren, was de thuisreis zeer aangenaam. Erg, erg fijn concert!