Zes handen, achttien snaren, dertig vingers en duizenden oortjes smolten vrijdagavond 20 juli samen in een waanzinnige gitaarorgie. Alleskunners Steve Vai en Joe Satriani hadden Steve Morse uitgenodigd om hen op de nieuwe G3 tournee door Europa te vergezellen. Steve Morse is een begenadigd gitarist, maar geen notoir notenkraker als Yngwie Malmsteen. Het record aantal noten tijdens een G3 concert zal dus niet gebroken worden.

Steve Morse trapt om 19.30 af in een afgeladen Heineken Music Hall. Morse is bekend van zijn werk met Dixie Dregs en als gitarist van Deep Purple. Zijn setlist bevat echter geen bekend materiaal, maar vooral nummers van albums die hij onder eigen naam uitbracht. Te oordelen naar de ronduit lauwe reactie van het publiek is vrijwel niemand bekend met zijn soloplaten. Nu is gebrek aan vertrouwd materiaal geen probleem als de composities goed en memorabel in elkaar zitten of enthousiast worden gebracht. Helaas wordt aan geen van de voorwaarden voldaan. Morse’s composities zijn weliswaar niet slecht en zijn techniek is indrukwekkend, maar de hoekige arrangementen ontberen schwung en komen klinisch over. Voeg daarbij een statische presentatie en saaiheid is troef. Een mede-bezoeker kwalificeerde zijn presentatie heel gevat: “het lijkt wel een auditie”. Kortom, een technisch knap optreden, maar een gaap was nauwelijks te onderdrukken.

Steve Vai is qua presentatie het tegenovergestelde van Morse; een over-the-top show inclusief gitaarspel met zijn tong, wilde gebaren, tal van effecten en fretboardmasturbatie van de bovenste plank. De graatmagere Vai staat er af en toe bij te schudden alsof hij een menselijke vibrator is geworden. In de drie kwartier speeltijd die hij heeft gekregen kiest Vai voor zijn meest bekende nummers zoals The Audience Is Listening, Tender Surrender en het onvermijdelijke, maar briljante For The Love Of God. Laatstgenoemde nummer krijgt de langste ovatie van de avond en terecht want het is m.i. een van de beste drie gitaarnummers die ooit werd gecomponeerd (!) De uitvoering is ook vanavond weer fenomenaal al heb ik Vai nog wel eens beter zien spelen. Vai is gek op Nederland en gunt ons land op 12 augustus de primeur van zijn nieuwe album The Story Of Light dat die dag bij Co op radio 6 te beluisteren zal zijn. Zijn begeleidingsband hakt er stevig op los en klinkt goed ingespeeld ondanks het feit dat dit de eerste avond van de tournee is. Slechts de keyboardspeler is een dissonant want zijn spel klinkt geregeld meer als een deurbel dan als een keyboard.

Na een ombouwpauze van opnieuw een kwartier gaat Satch van start. Hij speelt zoals we van hem gewend zijn: loepzuiver en met een enorme souplesse. Het lijkt alsof het hem geen enkele moeite kost. Het publiek is vanaf het moment dat de kleine man met de zonnebril het podium opstapt meteen op dreef. Net als Vai kiest ook Satriani voor een veilige setlist met o.a. Ice 9, Flying In A Blue Dream, Satch Boogie, Crystal Planet en Always With Me, Always With You.

Na drie kwartier begint de afsluitende G3 jam. Het trio gitaristen start met You Really Got Me van The Kinks, maar vooral bekend dankzij de superieure versie op het debuut van Van Halen. Vai neemt de vocalen voor zijn rekening en op dat moment blijkt hoe zeer we deze avond een zanger hebben gemist. De zaal gaat uit zijn dak en doet dat ook tijdens lange uitvoering van White Room (Cream) en Rockin’ In The Free World (Neil Young). Men neemt soepel de solo’s van elkaar over en weet het publiek minutenlang te boeien met fraai snarenwerk. Dat moet ook wel want de zang van beide nummers is werkelijk erbarmelijk slecht. Na de Neil Young cover is het feest voorbij en gaan tot iedereens ontsteltenis de zaallichten aan. Wat krijgen we nu? Geen ode aan de deze week overleden Jon Lord? Geen cover van Lazy of Space Trucking? Steve Morse is verdorie al 18 jaar gitarist in die band en ook Satriani speelde op een blauwe maandag in de legendarische band. Er is zelfs geen woord of een verbaal eerbetoon aan de overleden legende. Onbegrijpelijk.