We trappen de vrijdagavond af in de Ronda, met Personal Trainer. De zevenkoppige band met Willem Smit, die we kennen van onder meer Canshaker Pi, als frontman zit lekker in de lift de laatste tijd: een terecht goed ontvangen debuutplaat Big Love Blanket, flink wat shows in Nederland én Engeland en een optreden op de nationale tv. Het concert in de Tolhuistuin van februari is inmiddels naar de Grote Zaal van Paradiso verhuisd.

Met zeven man op het podium en het nodige gespring is het een levendig optreden. De band knalt er direct in met de uitbundige meezing-hit The Lazer en houdt de sfeer er vervolgens lekker in met pakkende, brutale songs die net zo pakkend en aanstekelijk als tegendraads en eigenwijs zijn. De indiepop/rock van Personal Trainer heeft genoeg kleur, dynamiek en raffinement om te blijven boeien; of het nu een hard piekmoment is, een onverwachte funky bas, de amusante capriolen en krachtige praatzang van Smit, een luid refrein, een shot trompet of trombone, lekkere strakke percussie uit vier handen of een kwetsbaar gitaar-intro’tje, Personal Trainer heeft genoeg smaken in huis voor een boeiend uurtje.

De band speelt een nieuw nummer. Het is lang, het is grillig, het heeft tempowisselingen en gaat allerlei kanten op maar het herbergt fijne momenten en de zaal kan dit experiment zeker hebben. Het publiek weet inmiddels wel wat voor vlees het in de kuip heeft. Hierna kan de band bovendien weer terugvallen op het fijne, strakke hitje Rugbusters. Het zevental stopt grappig genoeg wat langzame songs aan het einde van de set, waaronder het ingetogen Vaalserberg Hero. Zo kent de set een lekker grillig verloop. Voorlopig heeft Personal Trainer de belofte dan ook ingelost. Laten we hopen dat de band lekker zijn eigen onafhankelijke koers blijft volgen.

Wij komen bij met wat biertjes, eten wat (altijd uitstekend verzorgd daar in Tivoli/Vredenburg) en wachten op het Britse Dry Cleaning dat met hun erg goed ontvangen nieuwe album Stumpwork wederom een volle zaal oplevert. Het blijft een zeer interessante groep, dat Dry Cleaning. Met een band die steeds in volle vaart oppakt en die in zangprater Florence Shaw een interessante frontvrouw heeft.

Met de sterke songs van hun nieuwe album op zak is het interessant de band weer te zien spelen. Met gitarist Tom Dowse als aanjager richting publiek, hij zet het publiek vol aan steeds weer enthousiaster op de songs van de band te reageren, maak de band indruk. En waar Shaw in presentatie geen al te wilde indruk achterlaat (….) pompen bassist Lewis Maynard en drummer Nick Buxton samen met Dowse het band geluid flink op.

Verrassend trouwens hoe dat bandgeluid live en luid nog harder begin jaren tachtig klinkt. Je kunt er menig invloedrijke groep uit die tijd naast leggen die ook op basis van een invloedrijk en specifiek gitaargeluid de songs naar boven trok. Want Dowse is wel degelijk de klankkleurder van deze band. Shaw is de praatzanger die even hard irriteert als intrigeert, precies hoe frontmannen/vrouwen binnen zo’n bandgeluid horen te zijn.

We duiken daarna de kerk in. In de Jacobikerk speelt celliste/zangeres Mabe Fratti met haar trio. Een optreden dat in het teken staat van haar vorig jaar verschenen, tweede album Será que ahora podremos entendernos en het dit jaar verschenen derde album Se Ve Desde Aqui. De in Guatamala geboren maar al vele jaren in Mexico wonende Fratti is een avontuurlijk opererende muzikante die in drummer Gibran Aldrade en de geweldige gitarist Héctor Tosta gelijkgestemden heeft gevonden.

De sound duikt van celebraal naar onstuimig en alles daar zo ongeveer tussenin. Perfect passend in deze kerk met prachtig licht en mooie projecties kloppen de composities fascinerend goed. Fratti heeft een fraaie zangstem die van folky naar pastoraal kan verschieten en waar de composities soms ingetogen beginnen, puur cello en stem, kunnen deze even later onder invloed van de fantastische gitaarerupties van Tosta volledig ontsporen. Avontuurlijk en opwindend.

Verrassend genoeg is de Grote Zaal van Tivoli/Vredenburg vanavond ingeruimd voor een concert dat buiten de programmering van Le Guess Who? valt. Dat heeft merkbare gevolgen voor de drukte in de andere zalen. Vooral binnen Tivoli/Vredenburg zelf is het daardoor extra druk bij de diverse podia en is even binnenlopen er niet meer bij. Echter, ook bij de andere festivallocaties in de stad kan het hierdoor aanmerkelijk drukker worden dan anders het geval zou zijn geweest. Hopelijk is dit wegvallen van de Grote Zaal in de programmering eenmalig.

Wij wilden dus heel graag, aansluitend op Mabe Fratti, het optreden van de Staple Jr Singers in de Janskerk zien maar daar was de rij zo lang dat de tijd aan ons voorbij ging, zodat het optreden al bijna over was voor er ook maar enige beweging in die rij kwam. Deze band had dus met gemak de Ronda of grote zaal kunnen vullen. Toch een soort van gemiste kans.

Foto Dry Cleaning: Jelmer de Haas