Donny McCaslin won dit jaar flink aan naamsbekendheid door zijn samenwerking met David Bowie op diens laatste album Blackstar. Met het aantrekken van de saxofonist uit Brooklyn had Bowie wederom aangetoond een gevoelige antenne te hebben voor het rekruteren van relevante en vernieuwende muzikanten.

Vanavond in het Bimhuis treedt McCaslin aan met drie andere muzikanten, waaronder Jason Lindner op toetsen en elektronica. Lindner, door Chick Corea en vanavond ook door de goedlachse McCaslin getypeerd als ‘musical universe’ was overigens ook te horen op Blackstar waardoor de avond toch nog wat extra gewicht krijgt. Overigens heeft Lindner met zijn collectief Now Vs Now ook al laten horen tot bijzonder boeiende dingen in staat te zijn.

Dat belooft dus wat en het kwartet laat al snel horen stevig en vol te kunnen uitpakken, zonder de muziek dicht te smeren. Met Shake Loose, de opener van zijn overtuigende laatste album Beyond Now laat McCaslin direct horen over een indrukwekkende longinhoud te beschikken. Een krachtige track, lekker dik aangedreven door Lindner. Bassist Jonathan Maron (bekend van onder meer Groove Collective) is vanavond even sober als doelmatig en essentieel. Hij pompt sterk door in het even intense als elegante A Small Plot Of Land, oorspronkelijk een track van David Bowie’s album 1.Outside uit 1995, die zowel op McCaslins album (met vocalen van Jeff Taylor) als vanavond (instrumentaal) memorabel is, niet in het minst door de ijzersterke Zach Danziger op drums en diens wisselwerking tussen Lindner en McCaslin.

Bowie’s erfenis is sowieso sterk aanwezig vanavond want McCaslin pakt ook Lazarus op, de indrukwekkende ‘afscheidssong’ van Bowie. Gewaagd, maar ook smaakvol, ontroerend en vanavond gezegend met een vurige climax. En dan is er Look Back In Anger (van Bowie’s album Lodger), voortgedreven door de genadeloze bas/drum-trein Maron/Danziger. Heel anders maar even spannend is Warszawa (van Low, uit 1977), een track die ook op McCaslins laatste album staat en waarbij zijn saxofoon de originele (Poolse) zangpartij op fraaie wijze interpreteert.

McCaslins link met Bowie is natuurlijk een mooie maar hij heeft het feitelijk niet nodig. Na de pauze – waarin hijzelf ongeveer dertig cd’s verkoopt – volgen een aantal imposante en soms brute exercities, vaak met ruimte voor experimentele partijen van Lindner, zoals No Eyes, uit 2015. De spelvreugde is groot en de zaal komt nu echt goed los. Na wat opmerkingen over de Amerikaanse verkiezingen – de inhoud laat zich raden – volgt Fast Future (2015), een track die als een reeks elektroshocks op gang komt en alle kanten uit schiet: van een soort techno-jazz tot jazzrock. Met andere woorden: een dikke McCaslin-staalkaart. Pas bij de toegift is er weer ruimte voor mildere en traditionelere klanken en kan Lindner zijn orgel nog even aan het werk zetten.

Het kan niet anders dan dat het Donny McCaslin kwartet met hun huidige, intensieve tournee door Europa overal indruk gaat maken: veel muzikale bagage, ontspannen maar gedreven musicerend en met het vermogen flink uit te halen zonder zichzelf te verliezen. Met als extra ingrediënt (dit jaar) de Bowie-songs. Een boeiende combinatie.