Jazzklub Krefeld start het post-corona concertseizoen met de nieuwe formule ‘Carte Blanche’, waarbij jonge talenten uit de Euregio uitgenodigd worden een concert te verzorgen en daarbij zelf een formatie samen te stellen, door uit het eigen netwerk mede artiesten uit te nodigen. Het is zondagmiddag 27 juni wanneer de eerste editie van deze reeks concerten plaatsvindt, in de Lohstrasse voor de ingang van de Jazzkeller, dat wil zeggen open air. Het is een broeierige middag waarbij onweer dreigt, maar eigenaar Bernard van de Jazzkeller stelt het publiek gerust, op de buienradar is niks te zien de komende twee uur. In Duitsland is het aantal besmettingen zodanig gedaald, dat net zoals in Nederland er weer concerten met publiek mogelijk zijn, zonder al teveel poespas en dat voelt als thuiskomen.

De eerste Carte Blanche is voor Lukas Weber, alt sax. Weber is geboren en opgegroeid in Krefeld. Het is voor hem een thuiswedstrijd. Zijn ouders, beiden arts, verzekerden hem, dat wanneer hij eerst een vak zou leren, zij hem zouden steunen met het waarmaken van zijn muzikale dromen. En zo geschiedde. Weber studeerde eerst af als arts en ging pas daarna saxofoon studeren aan het conservatorium van Maastricht en later in Köln. Weber heeft voor vandaag een interessante band samengesteld. Ten eerste collega saxofonist Hyung Jin Lee, die hij leerde kennen aan het conservatorium van Maastricht. Daarnaast gitarist Lukas Wilmsmeyer, die de eerste prijs Jugend Jazzt won en van 2016 tot 2018 lid was van het Bundesjugendjazzorchest. Sofia Eftychidou (bas) studeerde bas in Athene en Köln, daar waar ze Weber leerde kennen. Op drums Leo Asal, die oorspronkelijk een klassieke opleiding genoot, maar nu floreert in diverse stijlen en als een groot talent wordt gezien in Duitsland.

Het vijftal opent met het stuk Background Music van de Amerikaanse saxofonist Warne Mash uit de jaren 50. En dat is ook de rode draad vandaag, cooljazz uit de vijftiger en zestiger jaren, die deze jonge talenten inspireert tot hun eigen vertolking. Een soepel lopend thema dat op heerlijke wijze wordt neergezet met frisse solo’s en mooie klanken. De stemming zit er al snel goed in. Het is natuurlijk fantastisch om na zoveel tijd weer live muziek te ervaren met publiek. Het tweede werk draagt de illustere titel 317 east 32nd van de Amerikaanse pianist Lennie Tristano, die begin vijftiger jaren een muziekschool had aan het gelijknamige adres in New York. Weber en Lee openen door simultaan het thema te blazen met contrasterende tonen in het hoge en lage bereik van hun saxofonen. Met hun expressie voorzien ze het zo’n 70 jaar oude nummer van een verfrissende en opwekkende eigentijdse saus. I’ll Remember April is ook zo’n heerlijk standard, ooit geschreven door componist Gen de Paul en een behoorlijk frequent gecoverde song, waarbij grote namen als Miles Davis en Chet Baker de gelegenheidsformatie van Weber voorgingen. Het frivole thema wordt ingebed in een fijn in het gehoor liggend ritme met vleugjes latin en mediterrane. De klanken rollen soepel over elkaar heen en in het gitaarspel van Wilmsmeyer horen we een mooie mix van akkoorden.

Wayne Shorter’s Witch Hunt wordt ook zo knap neer gezet, met diepe indringende klanken in de voortreffelijke solo’s van Weber en Lee. Mooi om te zien hoe Weber en Lee verschillende lichaamstaal laten zien in hun performance. Weber strak en geconcentreerd en Lee met wat meer beweging en expressiviteit. Beiden doen overigens niet onder voor elkaar als het gaat om hun kundigheid, met gave interpretaties van de thematiek van de gekozen oude songs. Voordat we aan een korte pauze beginnen brengen ze nog Ask Me Now van Thelonious Monk ten gehore, met weer zo’n fijngevoelige vertolking. Tijdens de korte pauze gaat het dan toch regenen en kruipt iedereen onder de schaars bedeelde parasols bij elkaar, zodat er weinig meer overblijft van de nog steeds voorgeschreven anderhalve meter. Gelukkig zijn we buiten, half gevaccineerd en is de kans op besmetting inmiddels behoorlijk geslonken.

Na de pauze is er nog ruimte voor drie nummers, respectievelijk een on-getitelde improvisatie als contrafact en geïnspireerd op Remember You. Verfijnd solowerk rondom een elegant en ongecompliceerd motief. Je associeert er in gedachten gemakkelijk bij weg naar een rokerig café in New York. Ook bij Time Remembered krijg je zo’n licht melancholiek gevoel, waarbij je met één been in het verleden en met het andere been in het heden staat. Het is de verrassende en ogenschijnlijk gemakkelijke wijze waarop Weber en zijn vrienden het oude – met prachtige standarts – verbinden aan het heden, met hun moderne en begaafde techniek en interpretaties. Ook met het slotnummer Subconcious een lust om naar te luisteren. Houd Lukas Weber en consorten daarom in de gaten!