Zaterdagavond had Christian Scott met zijn band op North Sea Jazz al laten horen dat hij de grote nieuwe jazzster van de laatste jaren is. In een uitverkocht Bimhuis deed hij dat woensdagavond 11 juli nog even dik over!

Op basis van zijn net verschenen en voortreffelijke nieuwe album Christian aTunde Adjuah mochten we wat verwachten natuurlijk. Het album is de overtreffende trap in verwachtingen rondom deze nog maar 29jarige trompettist die tegenwoordig resideert in Brooklyn, New York. Het nieuwe album mag omschreven worden als een absoluut meesterwerk waarin de trompettist en zijn voortreffelijke muzikanten in 23 composities over 2 CD’s verspreid alles uit de kast halen wat muziek zo goed en mooi maakt.

Zoals in het Bimhuis te horen was gooien ze daar live nog een grote schep extra kwaliteit overheen. Niet alleen de composities kwamen live nog beter uit de verf, ook de kwaliteiten van de muzikanten. Met een uitgelezen set van 4 composities voor de pauze en 5 daarna, werd een fijne inzage van de grote kwaliteit in composities gegeven. Want hoe goed composities als Fatima Aisha Rokero 400 en New New Orleans (King Adjuah Stomp) al op het album klinken, zoveel meer groeien ze live uit tot absolute hoogtepunten binnen de hedendaagse jazz. Het briljante gitaarwerk van Matt Stevens, de subtiele pianoklanken van de Britse John Escreet en de wellicht beste ritmesectie van de hedendaagse jazz met Kristopher Funn op bas en Jamire Williams op drums komt op het podium tot groet bloei. Christian Scott beweegt zich over deze briljante muzikale basis als een meester heen en excelleert in fenomenale uithalen dan weer met diepe emotie in fraai ingetogen spel.

Hoe geweldig klinkt daarnaast ook het fantastisch dynamische Pyrrhic Victory of a Tunde Adjuah, die de eerste set afsluit? Of het lyrische Spy Boy/Flag Boy? Scott is duidelijk op dreef en duwt zijn band naar grote hoogten. Met zijn manier van spelen daagt hij zijn band uit het uiterste uit hun spel te halen en de verrassing en uitdaging bepaald niet uit de weg te gaan. Het levert steeds opnieuw vuurwerk op. Met een uitmuntende Jihad Joe, met zijn pompende baslijn, als hoogtepunt. Ook in de rustiger passages van de composities klinkt de band strak en gepassioneerd. Tijdens het optreden is overduidelijk te zien dat de band relaxt is met de composities en het uiterste uit zichzelf weet te halen. Scott weet de composities met sterke verhalen vol politieke en sociale statements, steeds een extra lading mee te geven.

Wat een geweldig concert en wat een uitstekende band!

Hoe belangrijk spelen in het Bimhuis voor Scott is (hij is verzot op het geweldige podium geluid en weet dat dit in de zaal al net zo voortreffelijk is) vertelde hij, dat hij de organisatie van het Bimhuis heeft voorgesteld in het late najaar graag terug te komen en dan zelfs een aantal avonden te willen spelen. Wedden dat iedereen die er woensdagavond 11 juli bij was dan weer terugkomt?